Aen den zoet-vloeienden Poëet Johan Beets.
WEl fortuna, die met rampen
Staegh my hebt aen boord gaem klampen,
Door mijn lijden eens verzaet?
Is u hand nu moe geworden
Van mijn ziel met pijn t' omgorden,
Die schier nimmer was bevrijt,
Dat ghy dus voldoende zijt?
Of wild' ghy my hooger heffen,
Om daer wa te meer te treffen
Al met u vereent te zijn?
Ik vertrou niet op u buyen,
Dit wil zeeker wat beduyen
Sulk een vriend' werd' toegebraght:
Sulk een vriend', wiens zoete rijmen
Deden zoo mijn hert beswijmen,
Dat ik van my zelven was:
Maer zoo haest ik uyt dit droomen
Schoot, en weder was bekoomen,
Wierd' van blijdschap zoo mijn hart
Dat ik zeide: kan wel wezen
Mijne ster zoo hoogh gerezen,
Zou wel zoo een braeve geest
Mijns gedachtigh zijn geweest?
Immers zie ik voor mijn oogen,
Dat ik niet en ben bedrogen,
Immers zijn gedicht hier leit
't Welk het my wel duyd' lik zeidt.
Lieve Beets, kon ik met toonen
Van mijn hert u weer beloonen,
'k Laet my vastelijk voorstaen,
Dat ghy wezen zoud' voldaen,
Doch ik kan niet onder gronden,
Wat ghy hebt in my gevonden,
't Welk slechts ruikt na een Poëet,
'k Loof ghy immers beter weet.
Heeft ooit yemand van de negen
My bestort met haere regen?
Heb ik iewers ook gedroomt
Onder haer-gewijdt geboomt?
Neen, daer is niet zoo ik meene
Yet wat heylighs my verscheenen,
En het Paerde-hoefs geslagh
Nimmer ik mijn leven zagh.
Hier uyt kont ghy wel verzinnen,
Dat ik geene reên kan vinnen
Waer mee ghy beleggen zoud'
Dees meer braef dan waere koud
Doch ik heb dien aengenomen,
Als van zoo eens hand gekoomen,
Die door gonst meent dat hier wis
Boter tot de boom toe is:
Maer hoe zal ik voor dit jonnen
U weer dankbaer wezen konnen,
Zijt ghy met mijn ziel te vreên?
'k Wil hem graegh aen u besteên;
En my staegh de lukkigst raemen
Van die ooit ter wereld' quamen,
Dat de Goon my zoo een vrund
Hebben onverzienst vergunt:
Om wiens by-zijn te genieten
Zou Orestes wel op-schieten
Zijn gezel, dies in de dood'
Voor hem niet te gaen verdroot.
Beets, ik bid, u lacchen staekt,
Het is in der yl gemaekt,
En zoo 't niet te degen is,
Praet ik zom mijn mond' eens mis,
Denkt, 't is metter vlucht gerijmt,
't Schaet niet dat het zoo wat lijmt,
't Is voorzeeker goed, hy wou,
Maer het kost niet uyt de mou.
|
|
Auteursrechtvrij