Dichtkonst van verscheide stoffen(1668)–Johan Beets– Auteursrechtvrij Vorige Volgende Poëtae elegantissimo Joanni Beetsio. AMphion sat en songh en speelden op zijn snaren, En ziet de stenen quamen van zich zelfs vergaren, En hoopten op malkaer en voeghden zich zoo net, Niet anders als of haer een Metslaar had gezet, En met zijn water-pas en lijn had afgemeten, En met zijn troffel haer had mooytjes omgesmeten: Het goet quam drijven aen ('t was wonder om te zien) En tegen haer natuer haer dienst Amphion bien, En maekten een fatsoen van Huysen en van Kerkken, Van Poorten, Wallen, Thoorns, en and're schoone werken; En op gelijke voet versamelden het hout, En heeft de groote Stadt van Theben zoo gebout, Amphion door zijn stem en zijn lofwaerde dichten, Die heeft de groote Stadt van Theben kennen stichten. Ghy lacht roemwaerde Beets, droom ik? ghy lacht hoe wel? 'T by d' ouwde wonder was, by u ist kinder spel. Door zoete rijmery de stenen te verroeren, [pagina XV] [p. XV] Dat is een klene zaek; maer door de locht te voeren, En heffen van de Aerd' tot boven Son en Maen, En in het firmament doen aen de reyen gaen. En doen 't geen sterflijk was, dat het zal eeuwigh wezen, Heb ik van Orpheus noch Amphion noit gelezen, Dat is te grooten zaek, een zaek van meerder kracht, Daer ik Amphion noch niet mans genoegh toe acht. Miss' ik? doet ghy dit niet, zie ik niet onze Hooren, U Vaderlijke Stadt daer ghy zijt in geboren, Wiens lof ghy door u pen hanght aen de vlugge faem, En doet de gantsche locht doorbrommen hare naem? Zie ik niet in het Oost een nieuw gestarnt oprijzen, En 't ander goetjen al haer groote eer bewijzen? En met een groote vreught en kromme sprongen om, Als zijnde zeer verblijdt haer t' heten wellekom? Ach Acheloë ach! wilt nu u hooft op beuren En maeken eens een eyndt van u langhduerigh treuren, Zijt eens te deegh verblijdt, wel hoe? of weet ghy niet, Wat eer door onze Beets u heden is geschiet! Ik zie u Hooren staen, ik zie u Hooren schijnen, En al 't gestarnt by haar door 't licht van haer verdwijnen, 't Spijt al die 't u misgunt, daer staet zy nu ten toon Tusschen Orphei Lier en Ariadnes kroon: Hoe dik zal 't Hercules dat hy s' aftrok wel rouwen, Als hy haer zoo vereert moet zien: dan trouwen, Men zeit doe s' opwaerts vloogh en d' Hemel quam omtrent, Dat hy zijn stuers gezicht van haer heeft afgewent. Indien ghy hadt vermaek om dat deez zoete dieren De Nimphjes haer met fruyt zoo fraytjes gingen cieren, Verheught u nu te meer al voelt ghy noch de pijn, Ey denkt om zulke eer moet wat geleden zijn: En ghy roem waerde Beets ghy moet het my vergeven, Zoo ik dit boek niet kan zijn rechte lof nageven, Mijn pen die is te swak, 't is waer het is te hoogh En boven mijne maght, het geen daer ik na poogh. J. BUIK. Vorige Volgende
Auteursrechtvrij Auteursrechtvrij Auteursrechtvrij
Auteursrechtvrij
Auteursrechtvrij