|
| |
| |
| |
Kaetje bij de koei.
 Daer wipt ze langs 't hek in de weide,
Het draegjuk over den hals geleid,
De glimmende eemers ter zijde,
Mooi Kaetje, de mollige meid.
Daer zoekt ze of ze onder de koeikens,
Die staen en grazen bij d' effen vliet,
Of droomend liggen en kauwen,
Heur Blaertjen ook wel ziet.
Daer heeft ze de lievling gevonden;
Daer vlijt ze zich aen heur zijde neêr,
En zingt van falderaliere,
Dat het rondklinkt heinde en veer.
| |
| |
En het zonneken neigt ten westen;
En 't groen der weide, zoo ver men schouwt,
Doomt weg als onder een wasem
Van vloeijend en tintelend goud.
En op heel de wijde vlakte
Geen molenwiek die roert; - geen klank,
Dan omhoog des leeuweriks liedje,
Dan omlaeg mooi Kaetjes gezang.
En terwijl ze den vollen uijer
Van de schuimende en smookende melk ontlast,
Kijkt Blaertjen eens om, als wou ze
Bedanken wie zóo op haer past.
‘Mijn liefste koeiken Blare!’
Zoo praet nu Kaetjen, en streelt heur koe,
‘Ge schijnt me verwonderd te vragen:
Hoe toch zoo blijde te moe?
Want ja, sints lang reeds moest gij,
Wanneer ik hier telkens zoo droef en stom
Naest u zat, heimelijk peinzen:
Waer treurt er mijn Kaetjen toch om?
| |
| |
Vast zegdet ge bij u zelven:
Zij kweelt wellicht, het arme kind,
Omdat ze wel geerne zou minnen,
En geenen vrijer en vindt.
Maer, liefste koeiken Blare!
't Was niet daerom, 't was niet daerom,
Dat Kaetje hier onder 't melken,
Want o! zoo dikwijls, des zondags,
Wanneer ik uit der kerke toog,
Aenzag mij menige jonkman
Met smeekend en smachtend oog.
En lest nog op de kermis,
Wat waren er velen, die na den dans
Mij fezelend baden: ach, Kaetje!
Schenk mij uw hertje thans!
Doch, liefste koeiken Blare!
Ik lachte wat met al dat gesmeek;
Daer was er maer éen dien 'k wilde,
En 't was er een die me ontweek!
| |
| |
En toen ik nu gisteren avond,
Met uw melk, lief koeiken, naer huis wou gaen,
Daer kwam ik hem ginder tegen!
En hij bloosde, - hij sprak mij aen!
Hij vroeg om mijne eemers te dragen!
En ik zei, ik weet niet wat, - en toen...
Toen droeg hij uw melk - en zuchtte:
O, mogt ik dat dagelijks doen!
Hij ook, hij minde mij lang reeds!...
En, niet waer, mijn koeiken, nu raedt ge wis
Al aenstonds dat Kees van Ter Linden
En van morgend is hij ten onzent
Met zijn vraeg al bij vader en moeder geweest,
En eer zes weken verloopen,
Vieren wij bruiloftsfeest!
En naer 't huisken, dat ginder, beneden
Den dijk, als een peereltje ons tegenlacht,
Daer word ik dan als zijn vrouwken
Door mijn eenigen Kees gebracht!
| |
| |
En, liefste koeiken Blare!
- Neen, zie me niet zoo bedrukkelijk aen! -
Want - dit zeide mij moeder in stilte -
En 'k zal ik u blijven melken!
En wie weet of binnen het jaer wellicht
Naest ons niet, tusschen de bloemekens,
Een klein Keesje te spartelen ligt!
Wat zullen wij vreugde beleven, niet waer?
Wat zullen wij vreugde beleven,
Zoo steeds allen bij malkaer!’
En daer is haer koeiken gemolken.
Daer wipt mooi Kaetje weêr 't hek voorbij,
Met het draegjuk over de schouders,
En de schuimende eemers ter zij.
En daer is zij in 't schaerhout verdwenen,
En nog lang staet Blaertjen, en luistert na,
Hoe Kaetjes liedje van verre
Steeds klinkt van falderala!
|
|
Auteursrechtvrij