|
| |
| |
| |
Aen Hendrika.
Gij zegt mij: ‘Als ge daer zoo zijt gezeten,
Des avonds in uw hoekje, bij den haerd,
En spraekloos, roerloos, en u zelf vergeten,
Zoo pijnlijk-ernstig in de vlammen staert;
Dan wilde ik wel, in zijn bespiegelingen,
Uw geest eens volgen naer de wonderkringen,
Waer hij soms, uren lang, in ommedwaelt;
Dan wilde ik wel eens meê door 't vreemd vermogen
Beheerscht zijn, dat u zoo houdt opgetogen,
En dat die wolk u over 't voorhoofd haelt.’
| |
| |
Gij zoudt dit willen? - Gij, die slechts de dingen
Aenschouwt, zoo als ze uw schoone ziel verkleurt,
Met mij de sombre sferen binnendringen,
Waer alle sluijers worden weggescheurd?
Gij meêgaen, waer het koude licht der waerheid
Al wat begoochelt doodschijnt in zijn klaerheid;
Gij, engel, met uw schittrend stralenkleed,
Vrouw, met uw kinderlijk, eenvoudig herte,
U roekloos wagen in dit rijk van smerte,
Dat studie van het werklijk leven heet!
Gij, onverschrokken tot het ziekbed naderen,
Waerop de samenleving ligt en wroet,
En nagaen of de gloed, die al heure aderen
Doet bonzen, dood of leven brengen moet?
Gij, zien hoe hoogmoed, twijfel, gouddorst, weelde,
Verschrikbre koortsen, die de zelfzucht teelde,
't Bloed en de levenskracht, steeds meer gejaegd,
Heur naer het hoofd doen stroomen, wijl beneden
De teering der verarming heure leden
Tot in het merg uitkankert en verknaegt?
| |
| |
Gij, heel het onafzienbaer heer van kwalen,
Waer 't arme menschdom meê geslagen ligt,
U een voor een in droom voor de oogen halen,
En 't hert u voelen krimpen bij dit zigt?
En - schoon ge willig goed en bloed en leven,
Waer dit mogt helpen, zoudt ten beste geven,
Om mildering te brengen in zijn lot -
Toch u in 't eind de hand veur 't voorhoofd slagen,
En door vertwijfling overweldigd vragen:
Waer toch is uitkomst, waer verzachting, God?
O neen, niet waer, gij wilt mij niet vermetel
Verzellen naer die koude en sombre sfeer?
Neen! roep me er liever, over mijnen zetel
Als thans u buigend, met een kus uit weêr!
Laet liever mijne ziel, stil opgetogen,
Op uw zoo helder voorhoofd, in uwe oogen
Het lezen, dat in alle duisternis
In alle foltering, in alle rampen,
Waermeê de mensch of 't menschdom heeft te kampen,
De liefde licht, en troost, en redding is!
|
|
Auteursrechtvrij