|
| |
| |
| |
Sint Niklaes.
Daer vonkelde licht noch laeije
In 't lage, vunzige kamerkijn;
Slechts door 't bevrozene raemken
Drong flauw de maneschijn.
Zat over klein Mieken heengebukt,
De bloote, ijskoude voetjes
In beide heur handen gedrukt.
Al bedelend had klein Mieken,
De gansche stad, straet op straet neêr,
In sneeuw en hagel doorloopen,
| |
| |
En schoon ze van honger en koude
Op moeders schoot te huiveren zat,
Toch wist ze zoo veel te vertellen
Van Sint Niklaes in de stad.
Van alle die schoone winkels,
Vol poppen met kleederen van satijn,
Vol suiker en spikkelatie
En schepen van marsepijn.
En ‘moeder,’ praette zij, ‘moeder!
Dit alles wordt langs de schouw, te nacht,
In 't schoentje der brave kinderen,
Door Sint Niklaes gebracht.
En zoo 'k mijn hollebloksken
Eens stiliekens zette in 't hoeksken, dáer,
Zou hij mij ook niet ewat brengen,
Die zoo braef was heel het jaer?’
‘Och, Mieken,’ zuchtte de moeder,
En moest, alvorens ze verder sprak,
Den krop wegslikken, die eensklaps
Haer in den gorgel stak; -
| |
| |
‘Och, Mieken, ja voorzeker!
Gij waert steeds braef; maer weet - de Sant
Komt enkel in langs schouwen
Waer bij dag heeft vuer gebrand.
Glom in ons schouwken.... och kind, kom aen!
Wat doet ge me toch voor vragen!
Laet ons liever naer 't beddeken gaen!’
Het beddeken stond op zolder:
- Een enkele stroozak op een plank! -
Daer droeg zij Mieken, en kuste 't,
En ging - en weende nog lang.
Reeds drijmael had de klokke,
Met heur hollen, plegtig-kliukenden mond,
Door den klaren, vinnigen hemel,
In het ronde de uer verkond.
En nog altijd lag klein Mieken
Op heur strooi, met opene oogen, en dacht
Aen Sint Niklaes, en al 't lekker
Dat hij thans den kinderen bracht.
| |
| |
Vlak boven haer, tusschen de pannen,
Was een reet in 't dak, en juist daerdoor
Scheen er op haer een starre,
Met zoo'n zachten, betoovrenden gloor.
En zij had zoo'n kou, zoo'n honger;
Zij voelde in heure ooren zoo'n wonder gebrom;
Het was of ze nu eens in 't ijdel
Verzonk, - en dan langzaem weêr klom.
Maer hoe zij omhoog werd getogen,
Of huiverend in de diepte zonk,
Daerboven stond immer de starre,
Met den zelfden betoovrenden lonk.
En ziet! - daer was 't op eenmael
Als groeide de starre tot een zon,
Die, goud en purper stralend,
Steeds lager en lager klom.
Daer borst die zonne plots open,
Met hemelsch en nooit gehoord geluid;
En heel een leger van engeltjes
Brak er blij-fladderend uit.
| |
| |
En alle die engeltjes droegen
In korfkens lekker of speelgoed; - en
Een man dreef traeg en statig
In lichtgloed midden van hen.
Hij droeg een goudenen mantel;
Als 't witste zilver blonk zijn baerd;
Hij daelde met alle zijne engeltjes
Steeds nader en nader tot de aerd'.
En de zoldering was verdwenen;
Daer zweefde de man aen Miekens zij,
En kuste haer zacht op 't voorhoofd,
En fluisterde: ‘Kom met mij!’
En hij stopte haer onder zijn mantel,
Hij drukte haer tegen zijn hert, zoo teêr;
't Was Mieken als vloog ze; - ze voelde
En toen de grauwe schemer
Des morgends in het zolderken viel,
| |
| |
‘Nu, dacht ze, nu is 't vreugde
Alom waer kinderen zijn! - helaes!
Nu zingen ze en springen ze alomme,
En hier - wat zal 't hier wezen,
Wanneer gij straks ontwaekt, arm kind?’
En zij boog zich om Mieken te kussen,
Het oog van tranen verblind.
Maer plotselings week zij terugge,
En staerde een wijle, verstomd en dwaes,
En gilde: ‘dood! versteven!
God! dit deed Sint Niklaes!’
|
|
Auteursrechtvrij