Jongelingsdroomen

[p. 119]

Vrouwenliefde.

Als een roos, die de Mei uit heur zwachtelen kust,
Wringt des jongelings herte zich los uit de rust,
Waer de dommlige kindsheid het hield in geboeid,
Wen de strael van heur glimlach dit hert eens doorgloeit.
En 't is niet meer op aerd dat de jongling dan leeft;
Maer in d'arm van de maegd zijner droomen, doorzweeft
Hij waranden van wellust, oazen van 't Oost,
Waer steeds morgend van hoop en begoocheling bloost;
Waer, in 't loof der geheimnis, geen stemme weêrklinkt,
Die van zielsharmonij, die van liefde niet zingt;
Waer noch vrucht is noch bloem, die ooit worrem verslinde;
Waer geen wolkje ooit een vlek schuift op 't blauw van de spheer:
En zoo was mij, zoo was mij dijn liefde weleer,

Niet waer, mijn welbeminde!

[p. 120]

 

En als eenmael dit gulden oazis verzwindt,

 

Lijk een nevelpaleis, dat verwaeit met den wind;

 

Als Onttoovring die bloemweereld intreedt en knakt,

 

En den jongling als man in de werklikheid smakt;

 

Als al wat hem moest klaerheid en vreugd zijn in 't hert,

 

Niets na zich laet dan twijfel en doornen van smert:

 

Dan komt Zij, en ze spreidt over alles heur licht,

 

En ze kust en ze zalft elke wonde weêr dicht;

 

En al ware 't dat hij haer veracht en bespot,

 

Toch blijft zij onuitputlik-langmoedig als God;

 

Toch omhult en toch koestert heur gloed den verblinde,

 

Tot hij, weder herlevend, haer dankt voor dien glans:

 

En zoo is mij, zoo is mij dijn liefde nog thans,

 

Niet waer, mijn welbeminde!

 

 

 

En als grijsheid heur sneew strooit op 't neêrbukkend hoofd

 

Als het hert, waer elke uer eene levensvonk dooft,

 

Nog alleen van den nasmaek zijns galbekers leeft,

 

Maer voor d'ijskil des grafs toch terugschrikt en beeft;

 

Dan nog vlecht zij, alsof 't in de lente steeds waer,

 

Eene roozenkroon rondom den sneew van dit haer;

 

Dan nog lacht zij dit hert, zoo verdord en zoo moê,

 

Als de zon, wen ze wegzinkt, het liefelikst toe;

[p. 121]

 

Dan stort ze al heure schatten nog uit op den rand

 

Van het graf, waer de grijze in verzinkt aen heur hand;

 

En, opdat hij den kuil niet te afschuwelik vinde,

 

Laet ze nevens den Dood heure onsterflikheid zien:

 

En zoo wordt mij, zoo wordt mij dijn liefde eens misschien,

 

Niet waer, mijn welbeminde!

1849.