Jongelingsdroomen

(1853)–Jan van Beers– rechtenstatus



[pagina 89]
't Was een hof. Twas een hof, dien de Heer had vertrouwd aen een Geest; En zoo haest er die Geest was verschenen, Zong het vogelenchoor er om 't schoonst en om 't meest; En, als hadde de lente daer eewig geweest, Groeide er bloeme bij bloeme om hem henen. Want de liefde diens Geestes was 't licht van dien hof. Doch, op eens, rees een onweêr er over; En het woedde er zoo lang en zoo schrikkelik rond, Dat de laetste der bloemen verstierf in den grond, Dat de vogelen vluchtten uit 't loover.
[pagina 90]
En althans is die hof als een dorre woestijn, Waer geen vogel zich ooit meer laet hooren; Waer de distels en dorens gezaeid door 't orkaen, Als er soms nog een bloem naest hen open zou gaen, Haer met nijdige trotschheid versmooren. Maer de Geest blijft toch immer getrouw aen zijn hof: En, ofschoon ze zijn handen verscheuren, Roeit hij distels en dorens er uit, en hij nat Er het zand met zijne engelentranen, opdat Er weêr bloemen op niew zouden geuren. O! God zegen dien Geest, en hij late in zijn hof Al de bloemen van eertijds herleven! En hij brenge er de vooglen, door 't onweêr verjaegd, In terug! - O! God zegen den Engel - de maegd Die haer liefde aen mijn hert heeft gegeven! 1847.