|
| |
| |
| |
De zieke jongeling.
Gehooid was het gras en het koren was binnen;
De najaerszon gloorde met feestliken glans;
't Was kermis in 't dorp: - en de blonde boerinnen
Verzelden de juichende boeren ten dans.
En daer ginder, aen de venster,
Die de teering had, en sedert
Kersmis niet meer uit en ging.
Nevens hem zat zijne moeder,
Biddend aen heur roozenkrans,
Nu eens teêr haer zoon aenschouwend,
Dan weêr eens den hemeltrans,
| |
| |
En dan weenend. En de jongling
Sprak, terwijl een droeve lach,
Om zijn grauwe lippen zweefde:
‘O! dat is een schoone dag,
Moeder! - Ziet, wat blauwe hemel!
En wat warme zonneschijn!
Dat 's eene echte kermis! - Ziet toch
Hoe ze ginder vrolik zijn;
Hoe ze weemlen rond de kramen!
Daer begint de dans al!... ha!
Dat is schoon!... En zou het waer zijn,
Moeder, dat ik sterven ga?’
En zij zuchtte de arme moeder:
‘Hendrik lief! spreekt zoo toch niet!
God is goed en alvoorziende;
Dat zijn heilge wil geschied'!’
En ginds, bij de linden, klonk vedel en trom;
Daer draeide en daer zwaeide de vrolike drom;
Daer woelde en krioelde het alles dooreen;
Maer lijden en sterven, - daeraen dacht er geen!
| |
| |
En de jongling sprak weêr: ‘Moeder,
Ja, Gods goedheid schikt het al:
Maer, doet mij toch niet gelooven,
Ziet mijn handen eens, hoe mager,
Hoe doorschijnend! - Ach! ik voel
Dat ik langzaem, langzaem wegsterf,
Waer ik zit in mijnen stoel;
Want.... ik heb de teering, moeder!
En nogtans.... ik ben nog maer
Twintig jaren oud; - en, ziet eens,
Op dees dag, verleden jaer,
't Was toen kermis ook, - daer ginder
Stond ik toen nog aen den dans,
Blij en blozend, zingend, springend,
Vol van hoop en moed; - en thans,
Ha! die luide vreugdekreten,
En dat dansen daer, gaet mij
Snijdend door het herte, moeder,
Als een wreede spotternij!’
En zij schreide de arme moeder:
‘Hendrik! zwijgt toch, lastert niet!
Denkt dat God het zoo gewild heeft;
Dat zijn heilge wil geschied'!’
| |
| |
En ginds, bij de linden, klonk vedel en trom;
Daer draeide en daer zwaeide de vrolike drom;
Daer woelde en krioelde het alles dooreen;
Maer lijden en sterven, - daeraen dacht er geen!
En hij sprak weêr: ‘ja, 'k zou moeten
Trachten kalm te zijn, 't is waer;
Maer, bij deze kermis, denk ik
Steeds aen die van 't ander jaer:
En - ik heb niet eens nog, moeder,
U dit dorren zeggen - maer,
Kent ge Roosje niet, de jongste
Dochter van den molenaer?
Ja?... Welnu, met haer slechts had ik
Altijd aen den dans gestaen;
Doch, als de avond neêrviel, zei ze:
‘Hendrik, 'k moet naer huis toe gaen.’
En 'k geleidde haer. - Wij gingen
Zwijgend naest malkander; o!
'k Wilde spreken, maer ik kost niet;
Want mijn herte klopte zoo!
Dan, ten leste, toen we ginder,
Aen de Lieve-Vrouw kapel,
In het bosch gekomen waren,
| |
| |
Sprak ze: ‘Hendrik, nu, vaerwel!’
Maer ik hield steeds heure hand vast,
En ik zag haer smeekend aen,
En zij bloosde; - ons beider herten
Hadden plots elkaêr verstaen:
Wij beminden! - En nu, moeder,
Als ik zal gestorven zijn,
Zult gij Roosje dan vertroosten?
Zult gij dan heur moeder zijn?’
En ginds, bij de linden, klonk vedel en trom;
Daer draeide en daer zwaeide de vrolike drom;
Daer woelde en krioelde het alles dooreen;
Maer lijden en sterven, - daeraen dacht er geen!
En hij sprak weêr: ‘o! wie weet het,
Of ze thans niet eenzaem zit
Aen 't verleden jaer te mijmren;
Of ze ginds niet weent en bidt,
In de Lieve-Vrouw kapelle!...
En wie weet ook of ze mij
Niet vergeten heeft!... Maer, hemel!
Neen, dat niet! dat niet! want zij....
Maer - ziet ginds toch! moeder! moeder!
| |
| |
Staet ze daer niet aen den dans?...
Ha!... vergeten eer ik dood ben!
God! laet mij maer sterven thans!’
En zijn hoofd viel achterover,
Machtloos in den leunstoel neêr,
En zijn moeder snikte: ‘Hendrik!
Hendrik!... God! hij spreekt niet meer!’
En ginds, bij de linden, klonk vedel en trom;
En Roosje was daer, bij den vroliken drom;
Daer draeide en daer zwaeide zij 't plein op en neêr;
En, neen! aen heur Hendrik en dacht zij niet meer!
En 't was avond; - kalm en statig
Rees de maen aen d'oostertrans,
Heel het dorpken zacht-omhullend
Met heur zilvren tooverglans.
En ook ginder, door de ruitjes
Van de smalle venster, waer
Hendrik zat met zijne moeder,
Drong haer treurlicht koud en klaer.
En, zoo een, die van de kermis
Weêrkwam, daer was blijven staen,
Die had vast een hertverscheurend
| |
| |
Schouwspel kunnen gadeslaen!
Daer lag Hendrik, bleek en roerloos
Uitgestrekt op de arme spond;
En daer knielde zijne moeder,
Even roerloos op den grond;
En niets ruischte er in die kamer,
Waer de maen heur licht in schoot,
Dan van tijd tot tijd een stemme:
‘God! mijn zoon.... mijn zoon is dood!’
En buiten klonk altijd nog vedel en trom;
Daer danste nog altijd de vrolike drom;
Daer woelde en krioelde nog alles dooreen;
En lijden, en sterven, - daeraen dacht er geen!
1846.
|
|
Auteursrechtvrij