Jongelingsdroomen

[p. 55]

Maneschijn.

Stijf blies de winden koud: - iets als een klacht,
En onverspoosd geschrei rolde om mij heen;
Of al 't gekerm der aerde in éen geween,
Een lang geween tot God klom. - Het was nacht;
De wolkgordijn schoof van het zuid naer 't noord,
In woeste golving door 't oneindig voort;
En, dwars door 't jachtend dundoek, dat 't orkaen
Met breeden vleugel zweepte, scheen de maen,
Beweegloos, wat ook onder haer bewoog.
Een killen glans, die, schoon hij blonk, geen licht
Verspreidde, en met het zwerk niet voorwaerts vloog,
Schoot ze op de wolken, als den blik van de oog

[p. 56]

 

Eens onverschilligen op hem, dien 't wicht

 

Des lijdens drukt. -

 

En 'k droomde: - hier op aerd,

 

Zoo dacht ik, gaet het als daerboven, 't vaert

 

Hier alles voort en voort, als ginds het zwerk.

 

De wind der Smerte klept op ijzren vlerk

 

Steeds d'aerdbol rond, en zweept door 's levens ruim,

 

Geslachten, eewen, menschdom, - nietig schuim,

 

Waermeê hij dartelt in zijn wilden draf,

 

Van de eene kim, de wieg, naer de andre, 't graf.

 

 

 

Het graf! - o ja! want even als de maen

 

Daer ginder, onbewogen nederziet

 

Op al wat langs der heemlen bogen vliedt,

 

Zoo ook hangt op het aerdsch gewemel iet,

 

Een bleek gezicht, onwrikbaer in zijn baen,

 

Welks blikken, even koud, op klein en groot

 

Hun glans verspreiden; - en dat is de Dood!

 

 

 

Lang bleef mijne oog de golving gadeslaen

 

Der wolken, en de vlotte schijf der maen,

 

Die nijdig steeds die golving door brak; - lang

 

Zag ik met de oog mijns geestes op den drang

[p. 57]

 

Der woeste zee van menschenhoofden, waer

 

De kale en fletsche schedel van den Dood

 

Ook boven uitblonk; - en op mijnen schoot

 

Viel eindelik mijn voorhoofd. - O, die nacht,

 

Wat heeft die mij al jammers meêgebracht!

1844.