|
| |
| |
| |
Bij de wiege
van een kind des armen.
I.
Gij slaept! arm kindeken, onnoozel schaep,
Gij slaept gerust en lacht in uwen slaep!
En uwe lippekens zijn peersch en blauw,
Uw handekens versteven van de kou;
Niets hebt ge in heel de weereld dan den schoot
Van uwe moeder, en die heeft geen brood
Arm meisken, zegt, waerom dan toch op 't stroo
Van uwe wiege slaept en lacht ge zoo?
Of is 't misschien de toekomst, die u wacht,
Waer gij in uwe droomen tegen lacht?
| |
| |
| |
II.
Uw toekomst? ja, want ziet! haest loopt ge alleen,
En dan moet gij door sneew en hagel heen,
Van als de dag begint tot 's avonds laet,
Licht op uw bloote voetjes, langs de straet,
Gaen beedlen; en zoo wordt ge allengskens groot,
Zoo wordt ge allengskens een volwassen maegd,
Die aen de deuren de aelmoes niet meer vraegt,
Maer moedig arbeidt voor heur daegliksch brood.
Daer woont zoo'n maged op geen zolderkijn:
God nam heur moeder weg uit de aerdsche pijn;
En voor heur vader, ouden grijzen man,
Die sedert lang reeds niet meer werken kan,
Heeft hare kloeke liefde al heel het jaer
Gezorgd. - Maer, het is winter nu, en daer
Ligt in een hoek de zieke grijzaerd. Niet
Een klacht rolt van zijn lippen; maer zij ziet
Wel dat hij beeft van koude; maer zij hoort
| |
| |
Wel dat hij met geweld den ratel smoort
Des hongers, die zijn ingewand verknaegt:
En God! ze heeft geen werk meer, de arme maegd!
Zie, bij het smookend lampken, zit ze en staert
Droef-dubbend in den uitgedoofden haerd; -
Een sprekend beeld der wanhoop, - en toch schoon,
Al heeft de wreede ellende van haer koon
De roozen doen verdwijnen; ja, niet waer?
't Is zonde dat zoo'n bloem van achttien jaer
In 't slijk der armoe zoo verslensen moet!
Ze is schoon: en duizlend wentelt haer gemoed,
Als rond den kolk de duive, om een gedacht
Dat eislik is en toch haer tegenlacht!
Ze is schoon: en ginder woont een rijke heer,
Een wulpschaerd, die heur goud bood voor hare eer....
Goud!... en dan had ze vuer en brood; dan zou
Heur vader toch van honger en van kou
Niet sterven... goud!... maer voor hare eer!.. O! God
Bescherme de arme maged in heur lot!
En dat 's misschien de toekomst die u wacht,
Arm kind! - en toch slaept ge op uw strooi en lacht!
| |
| |
| |
III.
Doch, spoedig worstelt gij door al den rouw,
Die uwe jeugd bedrijgt, en wordt dan vrouw
En moeder: moeder! o dat woord klinkt schoon,
Niet waer? Dat is gelijk een hemeltoon,
Te midden van al 't wangeluid, dat op
Onze aerde steeds weêrgalmt; dat is een drop
Des eewgen liefdestrooms, gevallen in
Ons aerdsche meer van haet en eigenmin!
Een moeder met heur kindeken, dat doet
U op iets denken, dat oneindig goed
En liefdrijk is, dat spreekt van God! - en zie!
Daer staet een moeder met heur kind op straet,
Voor 't prachtig huis van eenen rijke, die
Zijn geld verbrast in spel en overdaed.
Zij klopt; de wijde deur gaet open; stil
En nokkend smeekt zij: ‘Ach! om Godes wil,
Mijnheer.... ik ben eene arme weduwvrouw;
Ik heb nog nooit gebedeld; maer de kou
| |
| |
De honger dwingt mij; 't is voor d'eersten keer,
En daerom kom ik 's avonds.... Goede heer,
Eene aelmoes! al was 't maer een stuksken brood!
Of wel mijn kind is morgen mooglik dood
Van honger!’ Maer een dienstknecht snauwt haer toe:
‘Daer 's niets te geven!’ en de deur valt toe!
Daer 's niets te geven!... Ha! 't is zoo dan, God!
Dat hij die rijk is met uwe armen spot!
Zie! heel de straet is van den glans bestraeld,
Die uit de hooge vensters nederdaelt!
Hoor! heel het huis weêrgalmt van spel en zang,
Van glazenrinkelen en feestgeklang;
En niets te geven! niets voor de arme vrouw,
Die buiten staet in duisternis en kou,
Gezweept door sneewjacht en door noorderwind!
.......................................
En zij toch ook heeft liefde voor haer kind!
Zij ook heeft het gebaerd in wee en smert,
Getroeteld en gekoesterd aen heur hert,
Gezogen met heur melk; zij ook gevoelt
Dat het heur bloed is, wat zijn hert doorwoelt;
Zij ook is moeder! - en geen stuksken brood,
Niets om heur kind te ontrukken aen den dood!
| |
| |
En dat 's misschien de toekomst die u wacht,
Arm kind! - en toch slaept ge op uw strooi en lacht!
| |
IV.
Doch, arme menschen lijden zoo veel pijn,
Dat zij al spoedig oud en krachtloos zijn;
Dat zij al spoedig de oogen mogen slaên
Op 't einde van hun jammervolle baen.
Maer, arm en oud zijn, en geen kracht in 't lijf
Meer hebben; maer, daer zitten, stram en stijf,
Alleen nog door de smert aen de aerde vast,
Aen andren, aen zichzelven slechts tot last;
En kou en honger lijden, en misschien
Rond zich zijn kindren, zijn kindskindren zien,
Die kou en honger lijden; en een hert,
Een moederhert bezitten, dat hun smert
Nog dieper voelt dan eigen lijden; en
Ja, hooren, hooren uit den mond van hen
Die men zoo liefheeft: ‘Hemel! wat leeft toch
Die oude lang!’ - en nog niet kunnen, nog
| |
| |
Niet mogen kruipen uit dit aerdsche slijk....
O God, hoe eiselijk, hoe eiselijk!
En dat 's misschien de toekomst die u wacht,
Arm kind! - en toch slaept ge op uw strooi en lacht!
Toch lacht gij! - en waerom? waerom? ziet gij
Licht in uw droom Gods englen aen uw zij,
Die uwe ziele koestren in het licht,
Dat afstroomt van hun glansend aengezicht?
Hoort gij misschien, in hemelzoet akkoord,
Hen rond uw wiegsken zingen: ‘Kind, slaep voort,
Lach voort! want hem, die de armste is hier op aerd
Wordt ginds de hoogste zaligheid bewaerd!’
Zegt, kindje, zingen de englen dat om 't stroo
Van uwe wiege, en lacht ge daerom zoo?
1846.
|
|
Auteursrechtvrij