Gedichten

[p. 6]

Maneschijn

Koud blies de wind, en stijf: - iets als een klacht,
Een onverpoosd geschrei rolde om mij heen;
Of al 't gekerm der aarde in éen geween,
Een lang geween tot God klom. - Het was nacht.
De wolkgordijn schoof van het Zuid naar 't Noord,
In woeste golving door 't oneindig voort;
En, dwars door 't jachtend dundoek, dat de orkaan
Met breeden vleugel zweepte, scheen de maan,
Beweegloos, wat ook onder haar bewoog.
Een killen glans, die, schoon hij blonk, geen licht
Verspreidde, en met het zwerk niet voorwaarts vloog
Schoot ze op de wolken, als den blik van 't oog
Eens onverschiliigen op hem, dien 't wicht
Des lijdens drukt. -

En 'k droomde: - hier op aard,

Zoo dacht ik, gaat het als daarboven: 't vaart
Hier alles voort en voort, als ginds het zwerk.
De wind der Smarte klept op ijzren vlerk
Steeds d'aardbol rond, en zweept, door 's levens ruim,
Geslachten, eeuwen, menschdom, - nietig schuim,
Waarmee hij dartelt in zijn wilden draf,
Van de eene kim, de wieg, naar de andre, 't graf.

[p. 7]

 

Het graf! - o ja! want, even als de maan

 

Daar ginder, onbewogen nederziet

 

Op al wat langs der heemlen bogen vliedt,

 

Zoo ook hangt op het aardsch gewemel iet,

 

Een bleek gezicht, onwrikbaar in zijn baan,

 

Wiens blikken, even koud, op klein en groot

 

Hun glans verspreiden: - en dat is de Dood!

 

 

 

Lang bleef mijn oog de golving gadeslaan

 

Der wolken, en de vlotte schijf der maan,

 

Die nijdig steeds die golving doorbrak; - lang

 

Aanschouwde 't oog mijns geestes het gedrang

 

Der woeste zee van menschenhoofden, waar

 

De kale en fletsche schedel van den Dood

 

Ook boven uitblonk; - en op mijnen schoot

 

Viel eindelijk mijn voorhoofd. - O, die nacht,

 

Wat heeft die mij al jammers meegebracht!

1844.