Vogeltje Grijp

[p. 92]

Tiende hoofdstuk
De gezellige plannetjes van mr. Reineke

ALSOF hij door jagers vervolgd werd, zoo voorzichtig en omzichtig was de vos naar het belegerde huis teruggekeerd. Hij dacht aan Waakzaam en wilde - vooral nu! - elke ontmoeting met zijn vijand voorkomen.

Niet regelrecht was hij op zijn doel afgegaan. Maar al te goed wist hij, hoe scherp de reuk was van dat soort honden, en wel met het oogmerk om ten opzichte van den hond van de windzijde af te komen. Het waaide wel niet, maar geen zuchtje van den zwoelen zomeravond mocht zijn reuk aan Waakzaam overbrengen.

Toen hij daar eenmaal zeker van was, ging hij behoedzaam langs allerlei dichtbeschaduwde paden op zijn doel af, telkens stilstaande en scherp de lucht met zijn omhooggestoken snuit waarnemende. Hoe dichter hij bij het huis van Zéphyrine kwam, hoe meer hij alle voorzorgen in acht nam, en toen hij in de verte den boom zag oprijzen, aan welks voet vermoedelijk zijn bewaker weer ineengekronkeld lag, sloop hij op zijn buik met uitgestrekte pooten langzaam vooruit, tot hij vrij dicht het huis genaderd was. Waarna hij, met een paar groote sprongen, pijlsnel vooruitschoot en binnen korten tijd in veiligheid was.

Wel rezen zijn rugharen overeind, want plotseling hoorde hij achter zich een kort en scherp geblaf, maar nog voor hij bij de deur was, werd die haastig geopend en achter hem gesloten.

't Was hoog tijd. Want dadelijk daarop hoorde hij een

[p. 93]

zwaar lichaam tegen de deur bonzen, en fel krabden de pooten van Waakzaam er tegenaan.

Het konijntje had achter de deur staan wachten, ze bij het plotseling knorrend gejank van Waakzaam geopend, omdat hij de oorzaak er van begreep, en dadelijk daarop zoo

Met een paar groote sprongen schoot hij pijlsnel vooruit.

heftig dichtgeslagen, dat een paar haartjes van den prachtigen, langen staart van den vos afgeklemd werden. Dat deed wel een weinig pijn, maar.... mr. Reineke was ten minste gered.

Hij sneed het verhaal van Koeni af, die mee wilde deelen, hoe hij uren lang op de weide bij het bosch vertoefd had met den hond, die niet met hem had willen vechten. 't Kon den vos niemendal schelen, want die had, nu hij veilig en wel thuis was, heel andere dingen in het hoofd.

En al dadelijk kon hij beginnen, om de plannen welke hij

[p. 94]

tijdens zijn sluiptocht niet nagelaten had te vormen, in vervulling te brengen. Want niet zonder eenig verwijt in haar stem vroeg hem het poesje, waar hij toch zoo lang gebleven was.

Daar had hij een heel lang verhaal over.

Hij was bij niemand minder dan bij meneer Grijp op visite geweest.

'Bij meneer Grijp?'

'Zeker! Een alleraardigst heerschap, hoor!'

'Heb je ook zijn dochter gezien?'

'Of ik haar gezien heb? Dat zou ik denken! Een allerliefste jongedame.... die maar één gebrek heeft.'

'Wat is dat?'

'Dat ze zich zoo eenzaam gevoelt. Ze zou gaarne een vriendin hebben, met wie ze dagelijks kon omgaan.'

'Nu.... die zal zoo'n rijke, jonge dame hier wel spoedig vinden, geloof je ook niet, Koeni?'

Koeni, die met rechtopstaande ooren zat te luisteren, knikte van ja.

'Maar weet je, wat ik weieens van die Grijpvogels gehoord heb, nicht?'

'Wat dan, Koeni?'

'Dat ze zoo eenzelvig zijn, en niet spoedig vriendschap sluiten.'

'Praatjes!' viel mr. Reineke hem in de rede. 'Je hoort van mij, hoe spoedig ik vríend met meneer Grijp geworden ben.'

'Ja, maar u ook!' riep Koeni, vol bewondering voor den schranderen mr. Reineke, uit.

Zéphyrine gaf haar neef met een van haar fluweelzachte pootjes een tikje op het aardige kopje.

'O, jou vleier!' glimlachte ze.

Ook mr. Reineke was zeer ingenomen met dien uitroep van Koeni. Ja, ja, die konijnen waren zoo dom niet als daar de roep van ging.

'Toch heeft Koeni in zeker opzicht gelijk!' ging hij voort, 'want niet dadelijk sluit een Grijpvogel vriendschap. Maar raad nu eens, welk geheim ik jullie allebei mag toever-

[p. 95]

trouwen?'

'Hè toe, zeg 't nu alsjeblieft dadelijk!' verzocht het nieuwsgierige poesje.

Koeni zei niets, maar z'n oogen keken brandend van nieuwsgierigheid den slimmen vos aan.

Deze lachte daarom en ging toen voort:

'Dat geheim is juist voor jou, mijn lieve Zéphyrine.'

'Wil ik soms de kamer uitgaan?' vroeg Koeni bescheiden. 'Welneen, m'n jongen,' zei mr. Reineke erg beschermend, 'jij hoort tot de familie, en je hebt je vandaag zoo dapper gehouden, dat je wel een belooning mag hebben.'

'Toe, zeg het nu gauw,' drong Poesje ongeduldig aan.

'Hoor dan goed toe, Zéphyrine. Die mooie en schatrijke jongejuffrouw Grijp, dochter van zulk een groot en machtig heer, heeft zich al een vriendin uitgekozen.'

'En wie is dat?'

'Jij!'

'Ik?'

'Ja!'

'Hoe kan dat? Ze heeft me nooit gezien.'

'Ze heeft van je gehoord, kind.'

'O, mr. Reineke.... dan ben jij weer aan het babbelen geweest! Geloof je ook niet, Koeni?'

Deze knikte glimlachend van ja.

'En welke domme dingen heb je van me gezegd?' vroeg Zéphyrine, die mr. Reineke het ridderlijkste schepsel ter wereld vond.

'Dat.... dat zeg ik je niet.'

'Hè, hoe kinderachtig!'

'Kinderachtig of niet.... ik zwijg daarvan.'

'O, Koeni, zie jij daar dan eens bij dien plaagzieken mr. Reineke achter te komen.'

'Wel nicht! Als hij 't u niet wil zeggen, dan....'

'Dan' - zoo vatte mr. Reineke weer het woord op, 'moet je 't maar vragen aan de erfdochter van vogeltje Grijp zelf.'

Zéphyrine trok een lipje, alsof ze gebelgd was.

'Hoe zou ik ooit met zulk een voorname dame in aan-

[p. 96]

raking komen!'

'Wel, nu nog mooier! Heb ik je dan niet gezegd, dat ze jou tot haar vriendin heeft uitgekozen?'

'Och, dat heb je maar gezegd om me te plagen.'

'Zeker niet! Ik meen het eerlijk. En om je hartje heelemaal gerust te stellen, kan ik er bijvoegen, dat ze je morgen op visite wacht.'

'Morgen al?'

'Ja....'

Poesje wrong de pootjes.

'Dáár.... had ik nu die nieuwe japon maar.'

'Kom, liefste, je hebt japonnen genoeg. En al had je dat niet.... 't zou niet baten: je moet gaan.'

'Moet gaan?'

'Zeker, want ze wacht je.... Morgen tegen vier uur.'

'Wat een rare tijd!'

'In 't geheel niet. Je eet bij haar....'

'Zonder mijn nieuwe japon?'

'Zonder je nieuwe japon.'

'En Koeni?'

'Zal je wegbrengen.'

'Hoe? Doe jij dat dan niet?'

'Liefste.... die hond!'

'O ja, dat is waar ook.... Dat is toch gruwelijk!'

Doch mr. Reineke sneed met een gebaar al die uitweidingen af.

'Hoor eens, Koeni, jij brengt je nicht naar 't kasteel van vogeltje Grijp.... een moeilijk toegankelijk nest anders. Stel je voor: je moet om in de eetzaal te komen in de mand opgeheschen worden.'

'In een mand?' riep Zéphy uit. 'Hoe mal!'

'Nu ja.... Wat geeft het? Beter dan langs die rotswanden te klauteren. Dan.... kwam je nog met een gescheurde japon aan het diner.'

Zéphyrine en Koeni schoten om dit denkbeeld in den lach. 'Dan zou ik er heel fraai tusschen al die heeren en dames uitzien. Want er zijn zeker velen uitgenoodigd?' ondervroeg Zéphyrine haar verloofde.

[p. 97]

Deze knikte.

'O ja, al de grootheden van het dorp.'

'Met hun dames?'

'Wel Zéphyrine wat ben je hoogmoedig. Dacht je, dat jij de eenige dame bij dat feest zou zijn?'

'De erfdochter van vogeltje Grijp is er toch ook nog, zou ik meenen,' schertste Koeni.

'Dat is jou slag,' lachte mr. Reineke.

'O zoo!' blufte deze, erg in zijn schik dat hij een pluimpje kreeg van zulk een wijs en verstandig heerschap als mr. Reineke.

Deze ging echter voort.

'Wees gerust, Zéphyrine. Al die groote heeren, gelijk burgemeester Bruin en zoo, brengen hun dames mee.'

'Dat ziet er dan mal voor mij uit. Want naast welken heer zullen ze mij dan stoppen?'

'Wel naast mij natuurlijk. We zijn toch verloofd?'

'En je laat me alleen gaan!'

'Zeker!.... Om twee redenen.'

'En die zijn?'

'Vooreerst om je een uurtje of anderhalf in gezelschap te laten van de erfdochter, die je wel bevallen zal.'

'Dat weet ik nog niet. Zoo'n verbazend aanzienlijke dame!....'

'Malligheid.... Is je verloofde niet aan 't Hof geweest en de vriend van Hunne Majesteiten?'

'O ja, dat is waar.... Wat ben je toch een beste mr. Reineke. Je weet overal uitkomst voor!'

'Dat weet ik. En daarom kom ik nu ook met de tweede reden aan, namelijk....'

'Die hond?' raadde Koeni.

'Je slaat als altijd den spijker op den kop, Koeni.'

Zéphyrine zuchtte.

'Dat blijft toch een ellendige geschiedenis.'

'Stel je gerust Zéphyrine.... Daarstraks zei je zelf, dat ik overal raad op wist.'

'Dat is zoo. Maar Waakzaam....'

'Zal ik wel onschadelijk maken.'

[p. 98]

Zéphyrine schrok.

'Je zult hem toch geen kwaad doen?'

'Kwaad.... kwaad? Ik zal hem eenvoudig onschadelijk maken. Toe, zwijg daar nu alsjeblieft verder over. Je kunt er vast op aan, dat ik bij het diner naast je zal zitten.'

Zéphyrine dacht even na.

Toen sloeg ze met een schalksch lachje de oogen op.

'Eén vraag nog?'

'En die is?'

'Je zei, dat Koeni me vergezellen zou.'

'Ja, dat zal hij. Nietwaar, Koeni?'

Het aardige konijntje knikte.

'Van harte gaarne!' betuigde hij.

'Welnu,' zoo vatte Zéphyrine het woord weer op, 'naast welke dame komt dan Koeni te zitten?'

Koeni schrok op. Daar had hij zoowaar nog niet aan gedacht.

De vos zette een heel ernstig gezicht.

'Naast welke dame Koeni zal komen te zitten?'

'Ja?'

'Dat is nog al duidelijk!'

Mr. Reineke zweeg een poosje, zich vermakende met de nieuwsgierigheid van zijn verloofde en haar jeugdigen neef. 'Naast wie dan?' vroeg Zéphyrine, die het niet meer uit kon houden.

'Wel.... naast niemand minder dan de erfdochter van vogeltje Grijp.'

Zéphyrine barstte in een luid gelach uit, terwijl, tot groot vermaak van haar en haar verloofde, de goede Koeni zich niet wist te bergen van verlegenheid.

'En nu,' zei mr. Reineke, terwijl hij opstond, 'zal ik, met verlof van onze schoone gastvrouw, met Koeni naar de logeerkamer gaan. 't Is al laat geworden en morgen heb ik nog veel te doen. In elk geval - voegde hij er niet zonder een lichten grijns aan toe - moet ik dan uitgeslapen zijn.'