De steek van een schorpioen

[p. 150]

25

‘Maak je niet te moe, Emma, bij deze temperatuur hoor jij uit te rusten in een koel hotel, neem een siësta zoals alle verstandige mensen.’

‘Ik kan 't binnen niet uithouden vandaag, Ludwig, en ik heb geen zin om verstandig te zijn, laat me maar dwaas doen vandaag.’

‘Je zit niet eens in de schaduw, je gezicht glimt van het zweet, zoek een tafeltje onder een parasol, meisje, of schuil onder een boom, je bent te oud om de hitte van de dag te dragen.’

‘Ik ben gewend aan ontberingen, Ludwig, maak je geen zorg, daar komt de ober al met citroensap, zie je, er liggen twee blokjes ijs in.’

‘Je mag het einde niet verhaasten, het einde komt vanzelf.’

‘Het komt onverwacht, dat zie ik telkens weer. En telkens weer nemen ze de verkeerde. Wie erop zit te wachten slaan ze over, en ze pakken wie er niet eens over peinst. Alles is oneerlijk verdeeld op de aarde, leven en dood.’

De hitte van het hout dringt door haar kleren heen, maar de rivier die schuimend door de zomerbedding spoelt brengt een beetje koelte. Een man in rode zwembroek probeert met zijn kano stroomopwaarts te varen, maar het water drijft hem terug. Mensen hangen over een brugleuning om getuige te zijn van de mislukking. Over de boulevard marcheert een compagnie soldaten, blauwe bajonetten glimmen op hun geweren.

[p. 151]

‘Zie je, eentje minder, niemand merkt het, maar er ontbreekt iemand. Hij had hier even stoer en rechtop met opgeheven hoofd kunnen lopen terwijl het meisje naar hem keek op het trottoir. Het is uit en voorbij, en het was zo veelbelovend. Ze hadden beter mij kunnen nemen, of iemand die zijn leven niet de moeite waard vindt, die hotelgast bij voorbeeld.’

‘Het is een mooie groep, goed gedrild, een lekker tempo, je zou zin krijgen om weer mee te doen.’

‘Zo heeft onze jongen ook gelopen, Ludwig, en we waren trots op hem, een voorbeeldig soldaat, een mooi uniform, en hij zong uitstekend, er träumt von seiner Jugendzeit, vom Blick ins weite Land hinein, en op het eind van elk couplet schoot zijn stem uit naar boven, hij had er plezier in’.

‘Laat de jongen er buiten, Emma. Ik had liever gezien dat hij verongelukt was dan te moeten horen wat hij misdeed. Duizendmaal liever een officieel frontbericht hij viel als held in dienst van het vaderland dan dit. Wer ihn gekannt weisz was wir an ihm verloren, het klinkt zo aandoenlijk.’

Een stad van 60.000 inwoners, 60.000 harten voor lief en leed, 60.000 monden om te praten en te lachen. De oude vrouw kent niemand en niemand kent haar.

‘Het is niet nodig dat je stérft om dood te zijn. Eenzaamheid is voldoende.’

‘Maar niet genoeg in óns geval, meisje. Je bent melancholiek vandaag.’

‘Het geeft niet, Ludwig, ik ben naar deze stad gekomen om te sterven in een mooie omgeving. Vandaag

[p. 152]

ben ik moe genoeg om dood te gaan en zonder jou is er eigenlijk niet veel meer aan. We hadden sámen tegelijk moeten vertrekken, sámen opgebaard moeten staan voor onze kinderen.’

‘O maar de aarde is één groot graf, van hieruit zie je dat het beste. Straatstenen, gazons, korenvelden, bossen, zeeën, alles is deksel van een heel groot graf. De aardkorst is een grafsteen door de natuur zelf vervaardigd en voortreffelijk onderhouden. De mensen maken er een tijdje lawaai, lopen wat heen en weer, en dan zinken ze er doorheen. Maar kijk eens rond, meisje, er is nog zoveel moois te zien. Ken je de mensen niet? De dieren, die ken je toch wel?’

Een klein meisje in een doorzichtig wit jurkje staat duiven te voeren uit een zakje mais. Op rode pootjes trippelen de vogels op de korrels af, hun ogen als platte kralen aan hun kop. Ze drommen om het kind heen, ze vliegen in één beweging op als een uitgelaten hond op hen toe springt. Hun vlucht stuwt een windvlaag tegen het meisje op, haar jurkje waait op, blijft even uitstaan als een parachute, strijkt neer over haar benen nu de duiven terugkeren.

‘Flink zijn, dat zei je toen je voorgoed wegging, flink zijn, al een kwart eeuw lang ben ik flink, mag ik niet eens een dag verdrietig zijn?’

‘Vertel eens wat over de kinderen. Zorgen de meisjes goed voor je, sturen ze geld, cadeaus op je verjaardag? En de jongen?’

‘Over hem zouden we niet meer praten. Je zei, sommige mensen hadden beter niet geboren kunnen worden.

[p. 153]

En ik ben zijn móeder, Ludwig. Ik heb hem gebaard, ik heb hem liedjes geleerd en lange brieven geschreven toen hij onder de wapenen ging.’

‘Stil maar, stil maar, de mensen kijken naar je, pak je zakdoek.’

‘O dat geeft niets, mijn ogen tranen altijd als ik staar. Als een oude vrouw huilt weet je nooit of je het wel serieus moet nemen. Mijn enige troost is dat jij naar me luistert. Je luistert toch naar me? Ludwig, je bent er toch, al zie ik je ook niet? Ook dat willen ze me afnemen, de zekerheid dat ik je terug zal zien. Soms denk ik, als het eens... Je luistert toch, Ludwig? Waarom zeg je niets?’

Het wordt heel stil om de oude vrouw, alle geluiden waaien van haar weg, de scooters, de kleine auto's die zich haastig door de straten wringen, zelfs de voetstappen van wandelaars sterven weg, en het koeren van de duiven en het ruisen van de bomen en van de rivier. Bewegingloos zit zij te wachten met het zakdoekje als een prop in haar handen, in opperste spanning of zij geluiden hoort die niet van deze aarde zijn. Het duurt lang, ze blijft daar zo maar stil zitten, hoort ze nu wat ja of nee.

De hond dreigt het plezier van het kind te bederven, hij jaagt de duiven weg, zijn staartje kwispelt van genoegen. Het kind staat teleurgesteld met haar handen vol mais, de hond blaft uitbundig en nu kijkt de oude vrouw op. Ze plaatst haar stok in de grond en hijst zich op. Ze rondt haar paarse lippen en maakt lekkere geluiden met haar tong. De wantrouwige ogen van de hond fonkelen opeens van belangstelling. De vrouw strooit

[p. 154]

een handvol mais uit over de rug van het dier dat ze met haar andere hand onder zijn keel aait. Volmaakt stil staat de hond, een standbeeld in het park, en de duiven dalen neer op zijn rug en pikken de gele korrels uit zijn haren.

‘Erger dan honden zijn ze behandeld, Ludwig, en ich hab's wirklich nicht gewuszt.’