De steek van een schorpioen

[p. 147]

24

‘Op straat kijk ik in het spiegelglas van de etalages naar het meisje dat me als een vreemde vergezelt, soms sta ik stil, paars, dat kleurt haar goed ja, paars onder zwart haar en een donkere tint, ik knik tegen haar en probeer zelfs tegen haar te glimlachen maar dat lukt niet zo best, probeer maar, je mond beweegt op dezelfde manier als wanneer je gaat huilen, ik kijk naar haar schoot: niemand ziet het, niemand weet het, maar dáár blijft hij misschien leven, ik draag hem behoedzaam in me om, ik wou dat ik misselijk werd en duizelig, godsheerlijk zou ik het vinden als ik moest overgeven, ze is niet goed geworden, zeggen ze dan, het arme kind, ze betten mijn voorhoofd met eau de cologne en geven me een glas ijskoud water en ze kijken elkaar veelbetekenend aan, het arme kind, ik zou ze wijzen op mijn buik en roepen: dáár, dáár is hij in leven gebleven. Hij was verwonderd die avond, maar ik had die doden gezien, ik zei, toen hij met zijn rug naar me toe stond, toen ik het kraken van uitgerekt gummi hoorde, ik zei tegen zijn sterke rug, zijn sterke nek: doe weg dat ding, vanavond wil ik je zó. Hij draaide zijn hoofd opzij, zijn handen werden stil, verbaasd keek hij me aan en een beetje bezorgd, maar als je dan... zei hij, vanavond wil ik je zó, zei ik, en ik had mijn haren lang uitgekamd en ik wist hoe machteloos hij was voor mijn borsten zoals ik daar op hem lag te wachten, heerlijk naakt en vrij, en hij stapte langzaam naar me toe terwijl zijn wapen zwol, als een sater stapte hij naar me toe en ik zoog hem vast met mijn mond en ik streelde

[p. 148]

zijn dijen, ik trok hem over me heen en ik wiegde zachtjes zijn oersterk geslacht naar binnen in mijn schoot, ik streelde het hete sap los uit zijn lichaam en hij lachte en legde zijn handen om mijn borstjes, ze gaan er helemaal in schuil. Ze gíngen er helemaal in schuil, zijn handen zijn er niet meer. Je leest het in kranten, die dingen gebeuren ver van je af, zorgeloos gooi je het papier weg. Toen moet het gebeurd zijn, toen we met z'n allen stonden te kijken, de zwarte lucht, de regen, heb jij weleens een dode gezien, vroeg ik hem laatst, en nu werd hij zelf een hoop as langs de weg, nu lag hij zélf met zijn hoofd in de distels, de bestuurder kwam in de vlammen om, zo lees je dat dan als een vanzelfsprekende mededeling, de prijs van deze stofzuiger is opnieuw verlaagd, de wind ruimt naar oost, tegen dit vuur had hij geen dekking gezocht, en wie was er om de vliegen van zijn gezicht te jagen tot de ambulance kwam, vliegen hebben niets te zoeken op een verkoold gezicht, geen bloed, geen zweet, ik heb hem niet meer mogen zien, hij is mijn verlóófde, riep ik, maar ze wilden de kist niet openen; alsof ik toch niet wist hoe een dode eruit ziet, het kon niet veel anders geweest zijn dan die prelaat in de crypte, maar die verging lángzaam tot stof in de loop der eeuwen, de kist was mooi glanzend hout, hoeveel kisten houden ze gereed voor in geval van dood, een verkoold lichaam hoeft niet meer te verrotten, dat is een troost en een tweede troost draag ik misschien in me om, hoe lang duurt het voor je gaat braken, hoe lang duurt het voor je duizelig wordt? Dit was de kamer, dit was het bed, dat was de schommelstoel, en daar was het kerkje en daar lopen de

[p. 149]

bergpaden, hoe laat gaat de trein ook weer, dag oude vrouw, dag hond, met een nat doekje zie je er niets van.’