De steek van een schorpioen

[p. 134]

22

Het eeuwige blauw wordt weggeveegd door grijs en zwart, ineens zeilt de regen als een grauwe sluier over bomen en huizen, een ongewoon fenomeen, dat geen der toeristen wil missen, het echtpaar, de grote en de kleine jongen. De regen klatert op het afdak van het terras. Folke ziet dat het Italiaanse meisje niet verbaasd is, eerder teleurgesteld, wie weet heeft ze een afspraak voor een tochtje in de bergen. ‘Sempre sole,’ zegt hij en hij lacht, hij vangt de regen als een plas in zijn handpalm, als tranen glijden de druppels tussen zijn vingers door.

Het meisje glimlacht, ‘si,’ zegt ze, si, ze kan er ook niets aan doen. Haar gezicht is donkerbruin. In haar mouwloze jurk doet ze een paar stappen onder het afdak uit, het water druipt van haar haren als ze naar binnen gaat. Het blijft maar regenen en dus zegt de moeder: ‘Laten we iets gezelligs doen op onze kamer, dan heeft Marjan er ook nog wat aan.’

Het kind ligt op een zwart uitschuifbed, bleek, alsof ze zich voor haar hele leven bleek geschrokken heeft, en toch met een okerkleur over haar huid die afsteekt tegen het witte laken, ze heeft haar lichaam aan nieuwsgierige blikken onttrokken. Iets gezelligs doen, dat wordt thee, bier, limonade en ijs, gewoon roomijs, geen citroen, geen chocola, geen pistache. Ze ligt er voorzichtig aan te likken.

‘Ik kan er niet over uit,’ zegt de vader. ‘Dat ze zulke mensen laten rondlopen.’

[p. 135]

‘Hij zal wel naar een inrichting gaan,’ antwoordt Folke.

‘Ze moesten allemaal opgesloten worden, ze zijn een gevaar voor de samenleving.’

‘De gevangenissen zouden uitpuilen, en geloof maar niet dat het allemaal imbecielen zouden zijn.’

Het kind kijkt naar de gedempte stemmen en de moeder ziet de eindeloze regen en de lange namiddag zonder zwemmen of bergen. ‘Laten we een spelletje doen,’ zegt ze.

‘Teksten raden!’ roept de kleine jongen, en hoewel de ouders elkaar wat bezorgd aankijken en de grote jongen een héél lange adem sigaretterook van zich afblaast, begint de kleine jongen onmiddellijk. Folke heeft geen idee wat teksten raden betekent, hij zit aan een tafel en kijkt benieuwd met een glas bier in zijn hand. De kleine jongen loopt zoekend door de kamer, zijn hand schiet uit alsof hij iets grijpt, het spartelt tegen, maar hij houdt het in bedwang. Opnieuw schiet zijn hand uit, hij drijft ergens een mes in en daarbij kijkt hij heel treurig; dan knielt hij neer en zijn ogen vragen aan het plafond of het goed is zo, en hij knikt tevreden; dan hoort hij voetstappen aankomen, hij schrikt, grijpt met beide handen naar zijn schedel, kreunt en valt neer op de vloer.

‘Nogal gemakkelijk,’ zegt het meisje. ‘Weet ú het? Het stelt een tekst voor uit de bijbel.’

‘De jongen is er dol op,’ zegt de moeder verontschuldigend. ‘Kaïn en Abel, Genesis 4:1-9’

Het spijt Folke ontzaglijk dat hij het niet begreep, dat voor zijn ogen een jongetje op z'n eentje Kaïn en Abel speelde.

[p. 136]

‘Nou u,’ roept de jongen tegen zijn vader. De man kijkt verlegen rond, zijn gezicht wordt nog roder dan de zonnebrand. ‘Mag het ook sámen?’ vraagt hij, en hij fluistert iets tegen zijn vrouw terwijl hij rondziet over de tafel en zij spreekt tot hem: ‘Ze hebben geen wijn meer.’ En de vader staat op en vult de glazen der aanwezigen met bier en limonade. ‘Johannes 2:1-11,’ roept het jongetje, ‘maar helemaal goed is het niet!’

‘Mag ik ook meedoen?’ vraagt het meisje, ‘ik weet wel iets dat ik zó kan spelen.’ Ze wenkt Folke, hij staat op, buigt zich over haar heen om haar fluisteren te verstaan, onder haar kussen steekt een zakdoekje uit dat ruikt naar eau de cologne. Hij gaat rechtop staan als het kind zich met gesloten ogen achterover laat vallen, haast doorzichtige vliezen sluiten haar ogen af, maar hij meent toch haar wimpers te zien trillen of hij het wel goed zal doen. ‘Ze is niet dood, maar slaapt,’ zegt hij tot de aanwezigen en ze beginnen te lachen en de kleine jongen roept al: ‘Marcus 5:41, nogal makkelijk. Nou jij, Cas!’

‘Móet 't?’ vraagt de grote jongen, maar je kunt wel zien dat hij al een nummer uit het repertoire gekozen heeft. Hij duwt zijn sigaret uit in een asbak, drinkt zijn glas bier leeg, en gaat dan in het open venster zitten, en daar begint hij zo aanstekelijk te geeuwen dat iedereen een hand voor de mond slaat, en hij laat zijn kin op zijn borst vallen, op de harige, bruine driehoek die zijn overhemd open laat en dan zwaait hij heen en weer. ‘Pas op!’ roept de moeder, ‘we wonen op de tweede etage.’ En de jongen laat zich uit het raam vallen, naar de binnenkant,

[p. 137]

en daar blijft hij onbeweeglijk liggen. Het blijft stil in de kamer en vragend kijken de aanwezigen elkaar aan. ‘Zacheus,’ zegt de moeder, ‘maar die viél niet uit de boom.’ En zij weten het geen van allen en ook Folke kan geen oplossing geven.

‘Niemand?’ vraagt de jongen, en hij staat weer op, hij schenkt zijn glas vol met schuim tot aan de rand: ‘De getallen ken ik niet, maar ergens heb ik ooit gelezen van een jongeling die in het venster was gaan zitten toen Paulus geloof ik preekte en zo'n gruwelijke slaap kreeg dat hij van de derde verdieping naar beneden donderde. Merkwaardig, dat niemand dit tafereel kon ontraadselen, hoogst merkwaardig.’

‘Je kunt toch niet álles weten,’ protesteert zijn broertje.

‘Nee.’ Hij trekt een opgerolde groene plastic regenjas uit een groene plastic hoes. ‘Nee, je moet alleen de belángrijke dingen onthouden, alleen dat wat belangrijk is voor jezelf.’

‘Voor mij...’ zegt het meisje.

‘Zo is 't precies. Voor jou... Ik ga wat wandelen in de regen, dat frist op.’

Hij gooit de jas, een verrimpelde huid van een tropische kikker, over zijn schouders, staat na deze metamorfose onwezenlijk exotisch midden in de kamer vol rotan en riet, loopt naar de deur. Er wordt geklopt, hij trekt de deur open. De gravin kijkt met een scheef hoofd naar binnen.

‘Mág ik? Ik weet me geen raad als het hier regent.’

‘Prachtig,’ zegt de jongen, ‘u kunt me mooi vervangen.’

[p. 138]

Ze horen hem de trap afgaan, minstens drie treden tegelijk.

‘Spelbreker!’ roept het jongetje hem na.

‘Ik doe gráág een spelletje mee,’ zegt de gravin, en ze tikt met haar magere vingers op een wang van het meisje, terloops. En de kleine jongen legt haar de spelregels uit. ‘Kent u de bijbel?’ vraagt hij gespannen. ‘Toen ik ik een kind was, sprak ik als een kind,’ antwoordt de gravin. ‘Gelukkig, en nu bent u net aan de beurt.’ ‘Mag ik een figurant?’ vraagt ze, en ze zegt tot Folke: ‘Gaat u daar eens in de hoek op de grond zitten.’ En de man gaat in de hoek op de grond zitten. ‘Ogen dicht!’ En hij houdt zich aan de spelregels, hij hoort haar wat schuifelen en zuchten en dan hoort hij haar in de duisternis snikken, echt snikken, zo natuurgetrouw dat ze staandebeens in tranen schijnt uit te barsten, maar als hij in de stilte zijn ogen opent ziet hij haar voorovergebogen naar hem wijzen terwijl ze uitroept: ‘Heer, hij riekt reeds!’ En de kleine jongen juicht en klapt in zijn handen. ‘Lazarus,’ roept hij. ‘Johannes 11:39,’ zegt de vader, ‘u doet het voortreffelijk.’

De gravin kijkt op Folke neer, zwijgend, uit de hoogte, ze voeren samen een intens gesprek waar niemand iets van verstaat. ‘Moet het nog verder?’ vraagt ze, terwijl hij overeind komt. ‘Nee,’ zegt de jongen, ‘ophouden als 't geraden is.’ ‘Dat komt dan mooi uit.’ ‘Ze keert zich van Folke af. “Hij riekt reeds,” dat is voldoende. Heel frappant!’

Ze kijken hem allemaal een beetje meewarig aan. ‘U had hem lévend moeten maken,’ zegt het meisje, ‘dat

[p. 139]

was een mooier slot geweest.’ ‘Ik speelde voor Lazarus' zuster, meisje, en niet voor de Heer.’

‘Daar zou u véél moeite mee gehad hebben.’ Folke schenkt haar een glas tonic in, hij kijkt op de scheiding in haar grijze haren, ze schijnt volkomen geconcentreerd op de druppeltjes die spatten tegen de rand van het glas. Ze heft het glas, ‘proost,’ zegt ze, en dan zingt ze met haar oude geluid zo voor zichzelf heen gaudeamus igitur, en hoewel niemand invalt in dit feestelijk lied zingt ze door tot het bittere einde, nos habebit humus.

‘Regent het nog?’ vraagt het meisje op de bank.