De steek van een schorpioen

[p. 82]

16

De teef houdt haar staart naar haar rug toe gebogen, een vrolijke pluim boven een donkere kring die nadrukkelijk de aandacht vraagt. Haar pels is wit met bruine vlekken en ze heeft mooie bruine ogen, ze staan een beetje weemoedig nu, en angstig omdat gebeuren gaat wat gebeuren moet, iets prettigs waarmee ze toch niet helemaal ingenomen is. Een mooie, donkere, vochtige snuit heeft ze, met een gretige tong, kortom, een fraai exemplaar van de tallozen die de wereld bevolken. Maar de zwarte reu die het op haar gemunt heeft, schijnt van dit alles niets te zien, haar charme, haar lenigheid, hij concentreert alle aandacht op de concentrische cirkeltjes onder de opgeheven staart. En of het vrouwtje nu al probeert haar achtervolger in de ogen te zien, zich om te draaien zodat ze kop aan kop staan en gezellig kunnen grauwen en bijten, het mannetje blijft hardnekkig met zijn neus aan dat éne plekje hangen. Hij probeert om in de loop terloops op haar smalle rug te klimmen, maar dat is erg lastig, zij zet er koket een drafje in als ze zijn twee voorpoten in haar flanken voelt en dan komt hij vierbeens op de tegels terecht. Nee, zo gauw geeft ze zich niet gewonnen. Opeens doet ze zelfs net of ze zich voorgoed uit de voeten wil maken, maar tijdens de vlucht kijkt ze om of hij wel meekomt. Ten slotte is ze het schijnbaar vruchteloze spelletje moe. Gewillig blijft ze dan maar staan terwijl de reu op haar rug klimt en, hijgend met uitgestoken tong, zijn kleine harde wapen in haar binnenste boort. Ze neemt een afwachtende, ge-

[p. 83]

laten houding aan, alsof het haar niet interesseert wat daarachter gebeurt, welke uitputtende activiteiten daar plaatsvinden. Ze kijkt rechts, ze kijkt links, ze knippert traag met haar mooie ogen. Intussen doet de reu met overgave zijn werk, zijn buik wipt ervan op en neer. Het is een schokkende gebeurtenis daar midden op een trottoir, geen gezicht voor de kinderen die rode en blauwe schijven mikken naar een geel rondje om dat zo dicht mogelijk te treffen, zorgvuldig met gespreide vingers de afstand meten, wie heeft er gewonnen. De overweldiger schijnt er niet genoeg van te kunnen krijgen, hij blijft maar op haar rug zitten. Ongeduldig, het evenwicht is nu onderhand verstoord, kijkt ze om, zegt dat er nu een eind aan dient te komen, ze doet alvast een paar stappen vooruit. Het gewicht blijft echter lastig drukken op haar rug, de reu piept een naar geluid in haar gevoelige oorflappen. Nog even wacht ze, geeft hem de kans zich volledig te verzadigen aan al dat heerlijks, waarvan zij de zelfingenomen eigenares is. Maar dan wil ze zich toch wel van de overvaller bevrijden en het op een lopen zetten. Het gaat niet. Het gaat helemaal niet. Opnieuw piept de reu angstig, ontdaan, geen raad wetend met de vreemde situatie: spijkervast zit zijn buik onder haar staart gehecht en kan niet terug. Op zijn achterpoten moet hij wel onbeholpen achter haar aanstrompelen. Een tweekoppig monster op zes poten tracht zich stuntelig uit de voeten te maken.

‘Kijk daar eens,’ zegt een meisje. ‘Wat raar!’

Vooroverhellend, een rode schijf in haar gestrekte arm gericht op het gele doelwit strijkt ze een pluk haar

[p. 84]

van haar voorhoofd weg, ze kijkt met grote ogen toe: een luguber sprookje, draken met zoveel koppen en poten, wordt hier op straat werkelijkheid.

‘Af! Af!’ roept een jongen, en hij stampt bevelend op de grond.

De honden - vier radeloze ogen nu, vier oren die hun ongehoorzaanheid niet kunnen helpen, twee kwijltongen die achter talloze tanden verdwijnen wanneer twee benauwde keelgaten moeten slikken, één korte, onnozele zwarte staart als aanhangsel - de honden wijken opzij.

‘Ze zitten in mekaar vast.’ De jongen raapt een steen van de straat en gooit, met goed gevolg, want het doelwit is groot en traag. De teef stoot een schreeuw uit, schudt verwoed met haar achterste, maar vindt zichzelf niet terug. Nu begint ook de reu te janken, hij heeft het zo goed bedoeld, een liefkozing die hem ook zelf tevreden pleegt te stemmen. Uit de huizen rondom het plein komen mensen toelopen, de dikke slaper op de bank wentelt zich op een zij, benieuwd naar de afloop van dit evenement.

‘Het is een schande,’ zegt een man in een net pak, een vest met knoopjes, ‘schande voor de kinderen.’ Hij gaat zijn huis in, komt terstond terug met een springtouw in zijn hand, twee rode klosjes van plastic, dat lag zeker achter de deur te wachten voor het volgende spelletje. De nette man zwiept het dubbele koord over de reu z'n zwarte, kwetsbare rug. De hond jankt kilometers ver de straat langs.

‘Wat een smeerlap!’ zegt de gravin. Folke is verbaasd

[p. 85]

over dit scheldwoord uit háár mond. Haar gezicht is bleek, nog bleker dan het vale van haar ouderdom, haar gezicht is grimmig. Langzaam hijst ze zich overeind uit het terrasstoeltje.

Een slager, bloedvlekken op witte jas, komt achter bevroren varkenshelften uit. ‘Opzij!’ Hij kletst een emmer water over de onafscheidelijken. Water druipt van hun plotseling gladde pels. Een verzopen ondier waterend aan alle kanten jankt polyfoon.

De gravin hurkt bij de honden neer, ze zakt wat stijf door de knieën, haar tong maakt verzoenende kusgeluiden. Eindelijk een stem van barmhartigheid. Folke ziet dat de gefolterde teef onbeweeglijk blijft staan nu ze de hand van de vrouw in haar nek voelt, de vingers strelend onder haar keel. Onder de streling van de hand ontspant zich de rug van de reu, telkens werpt hij zijn kop op als de hand over zijn natte rug glijdt, de stompe staart kwispelt heftig. En ineens schiet de bloedrode spijker los. De teef springt vooruit, samen planten ze hun poten uiteen en een regen van water, zweet en speeksel sproeit om hen heen. Twee geslagen honden druipen af.

De nette man en de slager staan er maar beschaamd bij met hun geseltouw, hun emmer en bloedvlekken. Ze kijken de oude vrouw na die weer op het terras gaat zitten. Haar gezicht blijft heel bleek alsof ze zich overmatig heeft ingespannen, en ze zwijgt langdurig, afwezig. Of is ze zelfs te moe geworden om te denken? Het kost ook allemaal zoveel moeite op die leeftijd. Tachtig jaren lopen chaotisch door elkaar heen. De mensen verdwijnen weer in hun huizen, de dikbuik legt zich voldaan op zijn

[p. 86]

rug, de schijven van de kinderen glijden weer over de tegels, Gioconda, Gioconda heeft gewonnen.

‘Kijk eens,’ zegt de gravin ten slotte. Ze wijst naar een hoek van het plein, ze glimlacht omdat alles gaat zoals het gaan moet: de twee honden spelen krijgertje, het is duidelijk waar dat op uit moet lopen.

‘Alles is goed zoals het is,’ zegt de gravin, ‘maar ik vind het verschrikkelijk als honden mishandeld worden als mensen.’