De steek van een schorpioen

[p. 60]

13

Claudio daalt het duistere trapje van zijn kamer af en duwt de deur open die toegang geeft tot de bar. Er zijn geen bezoekers, geen toeristen zelfs om ijs, brood of wijn. En ook zijn moeder is er niet. Claudio glimlacht opgewekt tegen zijn eigen opgewekte gezicht in het glanzende koffieapparaat. Nu kan hij rustig bij het raam gaan zitten, mooie plaatjes kijken in de tijdschriften, zonder mensen weg te jagen alleen maar omdat hij daar zit met zijn korstige ogen die toch zo welwillend kijken, zo geneigd tot vrolijkheid en plezier. Claudio met zijn brede onderlip, hij bekijkt staatslieden, voetballers en mooie meisjes, vooral mooie meisjes. Hij moet er de tijd voor nemen om die goed te kunnen bestuderen, het water loopt hem tussen de tanden uit. De mooie meisjes worden er nat van, de bladzijden scheuren geluidloos in stukken als hij ze omslaat. Dan moet Claudio even grinniken, het zijn toch maar oude exemplaren. Dát weet hij wel, dat hij af moet blijven van de verse, de ongerepte, de kreukloze die nog lekker ruiken naar inkt, en die zijn moeder tussen latten klemt voor mensen met veel tijd.

Maar nu staat er onverwachts een heel mooi meisje stil voor de bar, hand in hand met een soldaat. Het meisje wijst naar een reclameplaat voor ijs, ze heeft er zin in, ze lacht tegen de soldaat en die knikt van ja. Kom maar binnen, mooi meisje, laat mij kijken naar je hals, je mond en je ogen. Als je likt van het ijs kan ik je tong zien glinsteren, dat roze beweeglijke diertje achter je tanden. Als je gaat zitten zie ik een donkere plek tussen je benen,

[p. 61]

daar moet het zacht zijn en warm. Kom maar binnen, mooi meisje. Claudio lacht, veegt met zijn arm langs zijn mond. Door het raam heen kijkt het meisje hem aan. Claudio lacht zo charmant als hij maar kan en hij beweegt daar zijn hoofd bij, dat hoofd dat haast zonder nek rechtstreeks op de schouders is geplaatst. Zijn ogen worden nog smaller dan ze al zijn, twee korstige spleetjes met rode randen.

Het loopt verdrietig af voor Claudio. Het meisje wees zo enthousiast op het ijs, ijs in verschillende kleuren, heerlijk koud in je mond. Daar kan hij over meepraten: wit, dat is citroen; bruin, dat is chocola; roze, dat is aardbeien met de pitjes er nog in; en groen, dat is pistache. Het meisje trekt plotseling een gezicht alsof ze iets vies heeft doorgeslikt. Zo ziet Claudio wel eens mensen kijken die bijna met een voet in een pap van braaksel trappen. Ze keert zich af van het raam, ze trekt de soldaat aan zijn hand mee naar de overkant. De zoom van haar rok slaat in haar knieholten, haar hakken ketsen op de straatstenen. Mooie benen heeft het meisje, die zou hij graag even willen aaien, even strelen met zijn grote handen, meer niet. Haar rok bolt een beetje op, ook daar zou hij best zijn handen op willen leggen, meer niet. En nu hij haar aan de overkant van opzij bekijkt, zou hij ook haar vooruitgestoken borst willen aanraken, meer niet. Ze lopen samen de straat af, gaan een hoek om, alweer een illusie verdwenen.

Claudio is bedroefd dat het meisje niet is binnengekomen, het ijs is lekker, en er staat een hele voorraad vruchtesap in de koelkast, in flesjes of in blik, ananas,

[p. 62]

citroen, sinaasappel, perziken, het is allemaal even lekker. Hij staat op en gaat weg van het raam, hij voelt zich onbehaaglijk in dit lokaaltje waar toch niemand binnenkomt. Van een tafeltje neemt hij een paar oude tijdschriften, bezorgd kijkt hij naar zijn eigen gezicht in het glanzende koffieapparaat, rimpels boven zijn ogen. Hij gaat het donkere trapje weer op naar zijn eigen kamer. Daar is het altijd schemerig, daar valt niemand hem lastig en niemand doet hem pijn. Hij kan er zoveel mooie meisjes aaien als hij maar wil. Het ijzeren bed piept en gilt als hij er zich bovenop laat vallen, het deukt een heel eind in, de poten moeten er zich schrap voor zetten.

Liggend op zijn rug bladert Claudio in een blad met prachtige plaatjes in natuurgetrouwe kleuren. Een geelbruine leeuw sluipt langs een groene bosrand. Een groen limonadeflesje, nat van de ijskast, de druppels staan erop, een vuurrode meisjesmond zuigt aan een wit rietje. Soldaten op een tank, zwart-wit foto's, nee, die zijn niet zo aantrekkelijk. Nu lacht een heel mooie jonge vrouw heel lief tegen Claudio en haar lach verdwijnt niet als hij teruglacht. Op papier zijn ze nog het beste, daar blijven ze aardig en worden ze niet weggejaagd. De vrouw draagt een dubbel parelsnoer om haar hals, haar schouders zijn bloot, uit haar decolleté bollen haar borsten op. Ze laten een geultje vrij voor de vinger van Claudio. Dat is lief van haar. Langzamerhand komt er op deze manier toch een beetje plezier in zijn leven, zoetjesaan, zoetjesaan komt hij over zijn teleurstelling heen.

Het is benauwd geworden in zijn kamer. Hij kleedt zich helemaal uit. Een kolossale harige stier gaat met de

[p. 63]

vrouw op het bed liggen. Zijn vingers strelen haar borsten, willen de zijden stof van haar vlees rukken. Nee, nu is hij niet meer zo alleen als straks. Hij bladert verder in het tijdschrift, vrouwen in overvloed, uitzoeken maar. Daar staat een hele rij mooie meisjes tegen hem te lachen, danseresjes, fonkelende edelstenen om hun hals, behaatjes versierd met edelstenen, en om hun lendenen smalle bandjes die een schildje van parelsnoeren voor hun schoot ophouden; allemaal het rechterbovenbeen gestrekt, de tenen wijzen naar de grond, de rechterhand op hun buik en met hun linkerhand wenken ze kom maar, Claudio, kom maar, voel maar hoe zacht onze benen zijn en hoe mollig, voel maar met je vingers achter het versierde schildje, leg je hand maar op onze buik. En Claudio doet met overgave waar ze om vragen. Vocht loopt uit zijn mond. Vocht spat uit zijn buik. Het druipt samen op de mooie meisjes, ze raken doorweekt, ze scheuren in stukken onder de kracht van Claudio's handen. Niet erg, het zijn toch maar oude exemplaren, en zo hééft Claudio nog eens wat aan zijn leven als de mensen hem bedroefd maken.