De steek van een schorpioen

[p. 56]

12

‘Ruimt u maar af,’ zegt de gravin.

De bediende kijkt verwonderd naar de forel, een lodderige vissekop, twee intact gebleven staartvinnen. Er is slechts een buikstukje uit weggesneden. Zo lijkt het of de dode vis ondanks zijn dood nog een verwonding heeft opgelopen.

Door de plastic riemen ritselt de zwarte hond naar binnen. De gravin rondt haar paarse lippen tot een kus en zuigt haar tong tegen haar tanden. De hond hoort iets ongelooflijks, hij spitst zijn oren. Met zijn zware buik gaat hij naast haar stoel liggen, de kop geheven, hijgend door een open bek, opvallend krachtige hoektanden, de tong een lillende lap vlees. Zijn adem komt moeilijk, maakt een droefgeestige, schrille muziek; achter in zijn keel schuurt de lucht door een kapotte harmonika.

‘Hij lijdt aan bronchitis,’ zegt de gravin tegen Folke, alsof deze op een diagnose zat te wachten. Ze aait de hond over zijn schedel. Iedere keer werpt het beest zijn kop op, het krijgt er maar niet genoeg van, de heftig kwispelende staart jaagt de vliegen weg.

‘Ik heb eens een troep jongens een hond dood zien ranselen,’ zegt ze, ‘'t was in Spanje, daar heeft God de aarde in de steek gelaten. Het zit er vol loslopende honden, ze horen eenvoudig tot het ongedierte, niemand bekommert zich erom. Ongedierte moet je uitroeien. Het was verschrikkelijk om te zien.’

En Folke ziet het gebeuren: de jongens staan in een

[p. 57]

kring om het gevangen slachtoffer heen, een schonkige fox-terriër, zijn vel is te ruim voor zijn botten. De hond moet ooit wit geweest zijn met zwarte vlekken, het kan evengoed modder of bloed zijn. Ze hebben hem met een touw aan een paal vastgebonden aan de rand van een stoffige weg door de heuvels. Om de beurt slaan ze er met knuppels op los, Augusto, José, Guido, ze hebben zulke mooie namen. Ze krijgen nog ruzie ook, want het gaat erom wie de genadeslag kan toebrengen, die is overwinnaar, de beste beul. De slagen klinken dof, wat een onderhuidse vernietigingen worden er aangebracht. Het dier jankt niet eens meer. Eén van de jonge schurken knijpt zijn bek dicht, een ander gespt er een riem omheen en rukt heen en weer alsof hij de kop van de romp wil scheiden. En daar trekt er eentje zijn mes, hij grift er diepe sneden mee in de oogkassen, peutert nog wat door en daar rollen de hondeogen in het stof. Dat is een applaus waard, bravo, José! Een klein ventje raapt de vochtige ogen op, bebloede misvormde knikkers, hij staat er even mee in zijn hand, ze zijn warm, ze kijken hem nog aan. Dat is toch geen alledaagse gebeurtenis, de ogen van een hond in je handpalm. Een ander geeft hem een pats onder zijn elleboog, de ogen vliegen over het troepje heen in een greppel. Nou, die hebben heel wat afgezien. De hond ligt op een zij te piepen, bloed stroomt over zijn kaken.

‘Ik kon er niets tegen doen,’ zegt de gravin, ‘ze lachten, ze verstonden me niet, ze dachten misschien dat ik hen ophitste, want dat waren ze gewend.’

Een stevige knaap heft zijn stok hoog boven zijn

[p. 58]

hoofd. Het korte, droge geluid dat de schedel verbrijzelt rukt de kaken open, het dier grijnst met bloedig speeksel tussen zijn tanden. Nu is de bende voldaan. Onder aanvoering van de kloeke moordenaar gaan ze op jacht naar de volgende.

‘Helpt u even mee? Laten we het slachtoffer begraven.’

Folke knikt, het lichaam is nog warm. Hij pakt de achterpoten, de gravin neemt de kop, ze strijkt liefkozend over de kapotte schedel, ze voelt de stukken en brokken aan haar zachte vingers. Zo, voorzichtig, hier in deze greppel, we zullen er gras en stenen overheen leggen. Ze spreiden dor gras over het lichaam heen, stapelen er stenen op, een klein monument voor de gevallene. Verderop joelt de troep achter een ter dood veroordeelde aan.

‘Je kunt je niet voorstellen dat mensen zó worden,’ zegt de gravin. ‘Elke morgen ging ik met een bak brood naar buiten. Ik riep de honden. Als kippen kwamen ze overal vandaan op mij toehollen. Zwermen honden. Ik trakteerde ze op broodkorsten en stukjes vlees. Ik kon mijn hand zó om hun ruggegraat slaan en ze optillen. Die honden in Spanje, dat is het verschrikkelijkste wat ik ooit gezien heb: mensen die met overgave martelen en moorden.’

Ze doopt haar handen in een bakje water en droogt ze af, ze staat wat moeilijk op en gaat aan Folkes tafeltje zitten, ze knipt haar tasje open. ‘Kijk, mijn kinderen, drie meisjes, alle drie gelukkig getrouwd, en een jongen. En dit was mijn man. O, hebt u geen kinderen? Jammer.

[p. 59]

- Vindt u het ook zo mooi hier, die palmen, de rivier, de bergen. Dat kerkje daar op die hoogte moet heel interessant zijn.’

Het is een oud Romaans kerkje vanuit de verte te zien, zo zijn er zoveel.

‘Confrontatie met het verleden?’ vraagt Folke.

‘Confrontatie met de toekomst.’ Ze glimlacht. ‘Morgen ga ik er heen. Met de bus.’