De steek van een schorpioen

[p. 46]

10

‘Kijk, ze knikt me vriendelijk toe vanaf haar tafeltje en ze eet met de koketterie van een gravin uit een operette, er blinken gouden tanden in haar mond, haar ouderdom is echter authentiek, minstens tachtig moet ze zijn, een flink stuk van haar leven heeft zich afgespeeld in de vorige eeuw, ze moet met een schooltas op haar rug gelopen hebben tijdens verouderde oorlogen, im Winter wenn es frieret, im Winter wenn es schneit, de eerste vliegtuigen heeft ze gezien, ballonnen en zeppelins, de vrolijke troepen op transport naar de massagraven van Verdun, waar zijn zij gebleven, de grimmige troepen die uitzwermden over Europa vastbesloten deze keer definitief te zegevieren, Führer, befehl, wir folgen dir, een kreet als een lyrisch gebed in een uitzinnig oorlogszuchtig stadion, waar zijn ze gebleven, de verslagen Germanen opgejaagd vanuit het oosten en vanuit het westen totdat een onneembare bunker in Berlijn voorgoed bezweek, waar zijn zij gebleven, zij is een vrouw rijk aan herinneringen, hoe dikwijls heeft ze al behoord tot de overlevenden, ze eet weinig, de vork in haar hand beeft een beetje; kun je deze dampende dode vis een gerécht noemen, een delicatesse, een blauw kreng is het, het staart met een glazig oog naar een andere wereld, het wacht op het mes dat hem het vel van zijn lijf zal stropen, nou, het vel laat gemakkelijk los alsof de vis door en door verrot is, maar blank en ongeschonden is het vlees, gisteren schoot je nog ongrijpbaar door het water, je sprong tegen de rotsen op in einem Bächlein helle, wan-

[p. 47]

hopig heb je gesparteld, ten slotte dreef je gestikt met open bek in een kuip water, ik heb medelijden met je, er was niets aan te doen, waarom zit ze mij zo aan te kijken?’

‘Ik weet dat ik mijn dood tegemoet ga, Ludwig, waar kan ik dat beter doen dan in een mooie omgeving, langs de promenade staat het vol palmen en cipressen en de oleanders geuren in het park, je hield er zo van, je kon er niet met droge ogen naar kijken, ik ben langzaam maar zeker aan 't verkalken, ik sleep een apotheek mee op mijn reizen, ik zwerf wat rond tot ik opgeroepen word voor de laatste reis en dan zal ik jou weer ontmoeten, je staat klaar om me de hand te reiken, dag Emma, zeg je, het heeft wel lang geduurd maar nu is er van scheiding geen sprake meer; de vis smaakt voortreffelijk, ik kan er maar heel weinig van gebruiken, kijk eens hoe díe daar de repen eraf trekt, een zogenaamde intellectueel zal het zijn, hij is geel genoeg voor een zieke lever, zwaar genoeg om 't zijn hart moeilijk te maken, hij ziet er voldoende treurig uit om te kunnen concluderen dat er interne moeilijkheden zijn, ik zal hem eens diep in zijn ogen kijken al is fixeren onbeleefd.’

‘Ze probeert me te doorgronden, ze wil natuurlijk mijn kwáál opsporen omdat ze er zelf vol van zit, ze staart me met haar grijze ogen aan om me te hypnotiseren, wie weet gaat er dadelijk een kracht van haar uit, maar lang kan ze dat toch niet volhouden, haar oogspieren kunnen die inspanning niet meer aan, ze begint te tranen, ze knippert met haar ogen, ze ziet eruit of ze een ogenblik veel verdriet heeft gehad.’

[p. 48]

‘Ik geloof dat hij te veel dénkt, denken maakt oud, maar een ernstige ziekte is het niet, de ouderdom, al heeft die onvermijdelijk de dood tot gevolg, echte denkers sterven niet, hij draagt een ring, waar zijn zijn kinderen, waar is zijn vrouw, kinderen zijn net zo belangrijk als diepzinnige gedachten, ze zetten je leven rechtstreeks voort, kinderen zijn oneerlijk verdeeld onder de mensen, en je zou het in handen moeten hebben wat er van hen terecht komt.’

‘Ze veegt met een zakdoek langs haar ogen, haar tasje zal wel een museum zijn, ruikend naar eau de cologne, en daar komen ze al te voorschijn, de foto's van haar dierbaren, terwijl ze wacht op het dessert kan ze een poosje met hen praten, ze houdt er eentje tussen duim en vingers op een afstand, briefkaartformaat met lijntjes, ik denk dat ze de hele omgeving hier vergeten is.’