De steek van een schorpioen

[p. 40]

9

Het kind moest niet zo zitten wiebelen. Herhaaldelijk knikt het hoofd van de vader pertinent mee met de maat van de muziek, de benen van zijn dochtertje gaan helemaal tegen de draad in, het bezorgt hem een storing in zijn evenwicht. Het kind zit op de hoek van een rij rode houten stoeltjes, in halve cirkels opgesteld voor de muziekkiosk. Zij is een dissonant tussen opgestoken boezems die zich beter voordoen dan ze zijn, colberts waar handen uitsteken, leunend op de knop van een wandelstok. Drie keer per dag geeft het orkest onder de palmen van het casino met zijn groene koepel en Corinthische zuilen een concert, luchtige semi-klassieke melodieën die terugvoeren naar toen en toen, weet je nog wel, een beetje weemoedig geluk oproepen en een siësta niet verhinderen. De vader en de moeder zijn vastbesloten om te genieten van het concert, ze zitten rechtop met de armen voor de borst gevouwen. En ook als de muziek zwijgt is het prettig, vinden ze, om te kijken naar de witte uniformen, de zindelijke instrumenten waar de zon in speelt door het dak van bladeren heen, de kolossale marmeren bloempotten aan de voet van de zuilen, het ovalen perk van donkerrode begonia's, de groene zwanen kunstig geschoren uit buksboom. Hier zijn bordjes met verboden dit of dat volstrekt overbodig. Niemand loopt met boze plannen om te beschadigen, zich te bevinden, artikel zoveel. Alleen het kind stoort de harmonie. Nu schuurt ze weer met rusteloze voet een sleuf in het zand.

[p. 41]

Het meisje trekt haar wenkbrauwen op als ze Folke ziet en lacht, ze stoot met een elleboog haar moeder uit haar concentratie. De vrouw kijkt opzij over het hoofd van het kind heen naar de reisgenoot, o ja je weet wel, ze knikt, herstelt dan weer het contact met de diefachtige ekster. De benen van het kind vinden vaste grond, snel verlaat ze het terrein der moeiteloze muze.

‘Daag,’ zegt ze. Het klinkt opgelucht niet alleen, maar ook alsof ze erop gerekend heeft de man binnenkort terug te zien, nadat ze een dag en een nacht reisden in dezelfde coupé naar dezelfde stad. ‘Gaan we ergens naar toe? Ik verveel me hier dood!’

De stad is zeer vriendelijk voor de vreemdelingen, van wie de meesten lijden aan ongeneeslijke ouderdom. De stad blijkt helemaal ingesteld op kaduke beenderstelsels, verkalkte aderen, hoge bloeddruk. Je voelt de onbaatzuchtige behulpzaamheid in de gehalveerde treden als je de trap opgaat naar de dom. De stad houdt rekening met gevoelige trommelvliezen, ze verzoekt automobilisten met aandrang niet te claxonneren. Voorzichtig! Opstapje! Hoeveel levens zijn daarmee niet gered. Rustieke banken langs de rivier, een smalle stroom haastig water spoedt zich in dit seizoen over kiezel en rotsblokken waarop mannen in zwembroek staan te vissen, zou-ie ophalen of niet, je kunt er uren lang naar kijken zonder moe te worden. Buiten de afgebakende zone, niemandsland tussen leven en dood, dreunt het verkeer over heet asfalt. Soldaten, groene hoedjes met een veer, bezetten de terrasjes.

‘IJs,’ zegt het kind onmiddellijk. Dus geeft ze voor

[p. 42]

een kleine bar bevelen, voorovergebogen over zinken bakken waar het vriest.

‘Chocola, ten tweede citroen, ten derde pistache; bruin, wit en groen.’

Haar hand reikt ongeduldig naar de topzware beker, drie klodders, drie kleuren. IJskoud water drijft haar langs de lippen.

‘Binnen of buiten?’

‘Binnen natuurlijk. Ik moet altijd op terrasjes.’

Hij gaat met zijn dochtertje aan een tafel zitten. Met zijn rug naar hen toe bladert een man in een illustratie, een zware vierkante rug in een blauw hemd waaronder lijnen lopen van interlock. Daarboven een zwarte kop haast zonder nek, een bison, een stier. Achter de toonbank telt een vrouw cijfers op voor een vrouw met boodschappentas. Hete stoom sist en gorgelt door melk, de ruimte drijft vol koffiegeur. Op haar uitgestoken tong vangt het kind koude druppels op. Haar tong schuift breeduit om het driekleurige ijs, een jonge hond, geconcentreerd op smaak en reuk. De iris van haar ogen is bruin, het oogwit blauw email. Een vrachtwagen laadt blokken ijs af en vertrekt weer, ze kijkt de wagen na over de boulevard.

‘Bent u wel eens verdwaald?’ vraagt ze opeens. Zittend met een ijsje in haar hand midden in een stad vraagt ze bent u wel eens verdwaald.

‘Ik kan me nooit goed oriënteren,’ zegt de man. Sommige mensen vóelen gewoon welke kant ze uit moeten, maar ik ben de weg gemakkelijk kwijt. En dan loop je in een kringetje.’

[p. 43]

‘Je moet je oriënteren op de zón.’ Het kind likt bruine druppels van haar pols af. - ‘Met de zon in de rug, vind je steeds de weg terug.’

‘En als-ie dan niet schijnt?’

Ze haalt haar schouders op en trekt kuiltjes in haar mondhoeken. Voor haar schijnt altíjd de zon.

Luidruchtig begint de vrouw achter de toonbank te praten terwijl ze de ander geld teruggeeft. Kennelijk klaagt ze haar nood. Ze kijkt nu en dan geïrriteerd naar de bison met de krant die niets schijnt te horen. Achter zich duwt ze een deur open, komt terug met een rieten mandje. Daar ligt een grijsgestreepte poes in te slapen. Ze geeuwt, als het mandje op de tapkast wordt gezet, het sterke gebit van een klein roofdier bloot. Ze richt zich op, valt terug op een verkreukte doek en jammert zachtjes. De vrouw tilt de poes voorzichtig uit de mand, ze wiegt het beest op twee dikke armen als een baby aan de moederborst. Een voorpoot zit dik in verband gedraaid. Verontwaardigd wijst de vrouw op de man die plaatjes kijkt alsof het hem niet aangaat.

‘Wat zegt ze?’ vraagt het kind. Ze staat op, ze draagt een kaki rokje met links en rechts op haar buik een zakje met een zwarte leren knoop.

‘Zo'n kind,’ denkt Folke, ‘een dochter die uitgroeit tot een vruchtbare vrouw, de tijden trotseert.’

Hij kijkt neer op haar zwarte weerbarstige haren en de smalle nek: ‘Ze zegt dat de poes een poot gebroken heeft.

Ze zegt dat het jóngetje het gedaan heeft.

Ze zegt dat het jongetje kwaad werd toen de poes

[p. 44]

langs zijn benen streek en dat het jongetje haar toen heeft weggetrapt.’

‘Welk jongetje?’

De man zonder nek staat op van zijn stoel. Hij maakt een prop van het tijdschrift, een kleurenfoto op de voorpagina, een plotseling mishandeld en geschonden gezicht van een jonge vrouw met een bloemstengel tussen haar tanden. Hij smijt de prop in een hoek. Dan pas draait hij zich om. Nee, kwaad is hij volstrekt niet, hij ziet er vriendelijk en goedmoedig uit, een kruising van een beer en een aap, een zwaar lichaam dat een tikje vooroverhelt, neerhangende armen, zeer los in de gewrichten. Zijn kleine mongolenogen staan schuin onder wimpers waar gele korsten zich duurzaam hebben vastgehecht. Maar vriendelijk is hij wel, joviaal en blij. Hij lacht tegen Folke en het kind, lachen, dat is te zeggen, als hij zijn mond opendoet glijdt zijn natte tong breed over zijn onderlip, en zijn keel hinnikt. Het jongetje wijst op de kat, daar gaat hij nu eens een interessante demonstratie mee geven tot groot genoegen van het publiek. Hij buigt zich naar de gewonde toe en mauwt tergend, blaast dat het vocht over de toonbank spat. Het jongetje slaat een klauw naar de kat, de kat slaat onmiddellijk haar onbeschadigde klauw naar het jongetje, scheurt op zijn pols de huid open. Terstond lopen bloedstrepen over de arm. Dat schijnt het jongetje pas echt goed te doen. Ondanks het gillen van de moeder grijpt hij de kat in de ruggegraat. De kat kronkelt, krijst en bijt, één poot buiten werking. Glimlachend duwt het jongetje het razende dier onder de zool van zijn

[p. 45]

schoen, hij verplaatst het zwaartepunt van zijn zware lijf, aanstonds barsten de ingewanden uit de mooie streepjeshuid.

‘Assassino!’ schreeuwt de moeder. Ze slaat haar handen voor haar gezicht om de darmen niet te hoeven zien. Het jongetje drukt niet door, hij tilt het beest op ooghoogte, loopt ermee naar het kind. Het lijkt erop of hij de vacht, de nagels, de tanden, het kind in het gezicht wil duwen. Folke rukt het meisje aan haar arm terug, ze kruipt tegen hem aan, een klein lichaam dat bescherming zoekt tegen bloed en moord, een verbrijzelde kop, een gebroken ruggegraat. Plotseling laat het jongetje de kat vallen. Op vier poten bonst het dier op de houten vloer, slepend met een lange zwachtel vlucht het onder een tafeltje, het siddert, het likt zenuwachtig aan zijn poot. Het jongetje hinnikt: uitbundig, slaat zich op de knieën, en goedmoedig als hij is laat hij zich door zijn moeder gewillig aan een arm wegleiden door een deur achter het buffet.

De vrouw komt terug, snuift heftig door haar neus. Zwijgend neemt ze het geld aan met neergeslagen ogen, kijkt dan op naar de man en het kind. Ze knikt tegen het kind, er gaat een trilling door haar gezicht, lachen of huilen, haar ogen kijken even treurig als vriendelijk. ‘Bella’ zegt ze, ‘bella,’ en ze wijst naar het meisje.

‘Wat zegt ze?’ vraagt het meisje.

‘Ze vindt je aardig.’ Het kind krijgt een kleur. De man houdt het pastic gordijn voor haar open. In een asbak vloeit het heerlijke ijs langzaam uit het wafelbekertje.