De steek van een schorpioen

[p. 35]

8

De schommelbank in het prieel waar een wijnstok tegenop groeit, een fijn afgesloten hoekje met veel schaduw is dat, een klein paradijs vergeleken bij de stinkende steenblokken van de kazerne. De soldaat tilt een druiventros in zijn hand. De vruchten zijn nog hard en groen. Hij rolt er een tussen zijn vingers, duwt hem ineens stuk, de bast biedt meer weerstand dan je verwacht. Hij ruikt aan zijn vingers. Eigenlijk ruikt het nergens naar; naar grond, naar zon, naar sap, je kunt het niet definiëren, fris, krachtig, natúúr.

Uit het betonnen blok dat de ogen sluit tegen de zon hoort hij het meisje neuriën. Hij is benieuwd wat even verkleden zal betekenen. Op de eerste etage wordt langzaam een rolluik opgetrokken. Daar zit weinig kracht achter. Het gezicht van een oude vrouw stelt zich even bloot aan zonnebrand, trekt zich dan weer terug in schaduw, koelte.

Over het dorre gras komt het meisje weer naar hem toe, strandslippers aan haar voeten, een zool, een bandje van stro tussen twee tenen. Ze draagt nu een groene jurk die de zon alle kans geeft. De soldaat gaat rechtop zitten en voelt zich heel gelukkig dat dit zijn meisje is. Ondanks de hoge temperatuur kruipt ze dicht tegen hem aan. Zijn hand streelt haar arm, een hand met eelt in de palm, gele tabaksvingers, een hand die gewend is geraakt aan geweerkolf, bajonet, dolkmes, de steel van een korte schop, touwen als laatste redmiddel in nood, gras, grond, en rotsen. Zelf kijkt hij naar zijn grote

[p. 36]

hand op de gebruinde huid van het meisje, hij begint zachtjes te lachen.

‘Waarom lach je?’ vraagt het meisje met haar hoofd tegen zijn kaki schouder.

‘Och, je bent zo helemaal anders dan ik.’

‘Hoe bedoel je?’ - Ze wacht op wat ze weet dat gaat gebeuren.

‘Ik bedoel het zó.’ En dat kan hij niet anders duidelijk maken dan door haar mond met zijn mond af te sluiten. Het duurt geruime tijd voor ze begrepen heeft wat hij bedoelt. Ze zitten zo stil als duiven die tongetje likken. Ten slotte laat ze hem los.

‘En zó.’ Met een arm om haar schouder houdt hij een vinger onder een kleine welving van haar jurk.

‘Wat heb ik 't warm,’ zegt het meisje. Ze maakt zich los, ze manipuleert met beide handen onder haar bloes, rolt dan op buikhoogte een wit hemdje te voorschijn.

‘Hoe krijg je dàt klaar?’ zegt de soldaat verbaasd.

Lachend zwaait ze een witte vlag boven zijn hoofd, een kortgeknipte jongenskop.

‘Een witte vlag betekent onvoorwaardelijke overgave, weet je dat wel?’

‘Wat denk je?’ Met hoog opgestoken armen, kleine donkere haren in haar oksels, slaat ze het hemd als een sjaal om haar zwarte haren. Haar hand ligt op zijn bovenbeen, voldaan leunt ze achterover. De jongen zet met een voet de schommel af, varen over de wateren naar onbekend gebied, dit is het ogenblik om de wereld te vergeten.

‘Denk jij er wel eens aan dat je een keertje dood gaat?’

[p. 37]

vraagt het meisje. Ze was helemaal niet van plan dit te zeggen, de gedachte loopt gewoon hardop uit haar weg nu ze met haar wang tegen zijn borstkas ligt en onder dat benen pantser zijn hart hoort bonzen.

‘Nee, nooit. Daar heb ik geen tijd voor. En ik heb er ook geen zin in. Op het moment al helemáál niet. Aan de dood ga je denken als je er vóór staat. Goed voor oude mensen.’

‘Maar je wéét toch niet wanneer je ervoor staat? Hij komt als een dief in de nacht, zeggen ze.’

‘Je hebt te veel gelezen. Trouwens, een dief in de nacht zou ik wel even om zeep helpen.’

‘Op het gym hadden we een litteratuurboek, dat stond vol gedichten over de dood.’

‘Ik dacht dat dichters zich bezighielden met de liefde. Is dat niet zo? Die versjes waren natuurlijk uitgezocht speciaal voor jongemeisjes. Jullie mochten nog niet aan de liefde denken, dus dan de dood maar, daar kon je wel tegen. Ik weet zeker dat de dichters schrijven over de liefde. En als ze dat niet doen zijn ze idioot. Of geen dichter.’

‘Heb jij wel eens iemand dood gezien?’

‘O jawel, verschillende. Pas nog eentje. We kwamen terug van een mars in de bergen. Er lag iets langs de weg, een stapel weggegooide zakken, oude kleren. Het was een bruine pater. We dachten dat hij sliep, maar ik vond het wel raar dat hij tussen de distels lag, zo, met zijn kop voorover op zijn arm, alsof hij dekking zocht tegen een sluipschutter. De hele compagnie liep er langs, “maf ze,” zei er een. Ik keek nog eens om. “Halt,” schreeuw-

[p. 38]

de de sergeant. Nou, en toen was de man dood. Nergens iets aan hem te zien, en koud was hij ook niet, maar dat kwam natuurlijk van de hitte. We hadden er een lekker poosje rust aan. Je gelooft het niet, er was een jongen bij met tranen in zijn ogen. “Moet jij soldaat worden,” zei de sergeant kwaad. Hij moest de monnik onder zijn armen pakken, beetje recht leggen, een hele held hoor. En toen moest hij met zijn zakdoek de vliegen van het gezicht wegjagen tot de ambulance kwam. Een mooie vertoning was dat.’

‘Dus een dode ziet er niet akelig uit?’

‘Hangt er van af. Ik heb er eens eentje onder een wiel van een vrachtauto zien liggen, dat was niet mooi meer.’

‘Wat was er dan mee?’

‘Ik zei, dat was niet mooi meer.’

Het meisje strengelt haar vingers tussen de zijne, duwt met haar duim in zijn handpalm.

‘Moet jij ook mensen dood maken.’

‘Als de nood aan de man komt, ja, als het vaderland roept, zoals dat heet.’

‘Met deze hand?’

‘Ik denk met een geweer, of een bajonet misschien, of een handgranaat.’

‘Als iemand mij zou willen aanranden, wat zou je dan doen?’

‘Grote goden, wat jij je toch in je hoofd haalt. Ik zou hem met deze hand de hersens inslaan. Tevreden?’

De soldaat legt zijn hand op haar knie, aait haar huid met zijn vingers.

‘Je hand is net een hele grote kever, het kriebelt.’

[p. 39]

Hij houdt zijn hand stil, kijkt om zich heen. Witte kerkjes steken tegen de hellingen hun torens omhoog, bezienswaardigheden voor toeristen.

‘Ik zou je wel een paar dooien kunnen laten zien,’ zegt de soldaat.

Een bleke hand slaat de rode en groene plastic riemen voor de open deur opzij, een oude dame gaat op weg. Ze heeft zich gekleed voor een wandeling, een rok, een bloes met kanten kraag. Ze lijkt nog kras, maar je moet toch aan kamfer denken.

‘Eén been in het graf,’ zegt de soldaat, ‘de laatste loodjes.’