De steek van een schorpioen

[p. 29]

7

Luigi laat de rolluiken van de eetzaal neer, hij heeft de tafeltjes perfect gedekt. Iedereen vlucht voor de hitte. Behalve als je stapelgek bent zoals die verliefde soldaat met zijn meisje in de tuin. 's Middags om twee uur onder een parasol, 38 graden. Maar wat doe je als de kazerne verlof geeft en je meisje in de stad logeert. Luigi stroopt, nu iedereen slaapt of schijnt te slapen, zijn officiële velletje af, hangt zijn groene jasje aan een kapstok, in hemdsmouwen gaat hij achterstevoren op een stoel zitten. Hij geeuwt naar hartelust, blaast zijn adem tegen de opengevouwen krant die ritselt in zijn handen. Laffe aanslag van terroristen. Berucht nazi-leider in Argentinië gearresteerd. Gunstig druivenjaar. De krant glijdt hem uit de handen, diep zakt zijn hoofd door tot op de knokels van zijn vingers. Hij is even moe en loom als de zwarte hond bij het buffet die voorgoed zijn kop op zijn poten heeft gelegd.

Achter haar rug glijdt de taxi weg. De oude dame blijft een ogenblik voor het hotel staan, een leren koffer in haar hand, geschaafd, gesneden, gedeukt, onderweg geweest naar verre landen, stempels van internationale toevluchtsoorden in de huid. Grondig inspecteert ze de voorgevel. Kamers met balkon zoals beloofd. Witte muren. De tuin krijgt schaduw van palmen, oleanders, parasols. In een ruststoel ligt een soldaat met een meisje op schoot. Paarse broek, witte bloes. Hij houdt haar vast bij haar bovenarmen en zij doet net of ze serieus tegenspartelt als hij haar mond naar de zijne toetrekt. De oude da-

[p. 30]

me knikt tevreden. Dat is niet meer zo best te zien omdat er toch al zoveel plooien en rimpels door haar gezicht snijden, maar ze glimlacht, ze zegt:

‘Goed zo. Zó zijn wij ook begonnen Ludwig, weet je nog wel? Alleen droeg ik geen lange broek. Een héérlijke tijd.’

Haar huid heeft dezelfde kleur als haar haren, dat kun je geen grijs meer noemen of bleek of wit, maar uitgeleefd, oud, doodop. Ondanks haar ouderdom, de hitte en haar bagage staat ze rechtop, duidelijk iemand die niet klein te krijgen is. Ze draagt platte wandelschoenen alsof ze verre tochten heeft uitgestippeld op de Plattegrond van Stad en Omgeving.

‘Kom, we zullen eens naar binnen gaan, anders denken ze nog dat we buiten adem zijn. Ja, ik ga wel voorop.’

De deur valt achter haar dicht met een klap die de bediende en de hond de ogen opent. De hond blijft liggen, knippert traag met zijn ogen dat-ie het wel goed vindt zo. De bediende hijst zich van zijn stoel, schiet zijn arm in een mouw van zijn livrei, maar de oude dame trekt die resoluut uit zijn handen.

‘Veel te heet, jongeman! Wijs me de weg naar mijn kamer!’

Haar stem schalt door de ruimte, al kun je horen dat er in haar strottehoofd iets scheef zit, er trilt iets mee dat een vreemd bijgeluid geeft, een of andere spier laat verstek gaan.

‘Het is de Duitse,’ denkt Luigi, ‘maar waarom...’ ‘Bent u alléén?’ vraagt hij, en hij kijkt de straat op of er

[p. 31]

geen oude heer komt aanstrompelen achter deze solide voorbode aan. ‘U hebt toch een tweepersoonskamer besproken?’

‘Zo is het precies,’ zegt ze, ‘wijs me de weg maar eens even, en zou je onderhand mijn koffer niet overnemen?’

‘Stel je voor dat ik aan iedereen tekst en uitleg moest geven. Het is een privé aangelegenheid tussen jou en mij, niemand heeft er iets mee te maken.’

Uit een brievenstandaard bij het buffet pakt ze een blauwe enveloppe weg. ‘Heel attent,’ zegt ze.

Nu ziet ze de hond opzij van het buffet, een zwart ruig beest, een vormloze hoop vuilnis in een hoek bij elkaar geveegd. Ze legt een hand op zijn kop, kriebelt met haar vingers onder zijn keel, achter zijn oren die schuilgaan in de ruige wol. Ze zuigt met haar tong tegen haar tanden. Ze liefkoost het dier alsof ze het iets misdaan heeft en het weer goed wil maken. De hond vindt het heerlijk, wordt er helemaal wakker van, hij komt overeind, zet zijn poten schrap, zijn nagels krassen over de houten vloer als hij diep doorbuigt in zijn ruggegraat. Geeuwend schudt het beest slaap en hitte van zich af, zijn staart raakt tomeloos in beweging.

Achter de bediende aan gaat de oude vrouw de trap op, marmeren treden met een rode loper. Bij elke stap zakt ze een beetje door de knieën en daaraan kun je wel zien dat alles behoorlijk op retour is, al probeert ze een rechte rug te houden. Luigi opent de kamerdeur, geeft haar de sleutel, er hangt een dikke houten knop aan met het nummer. Ze hijgt als ze dank je zegt. Ze laat haar oude lichaam neer in een fauteuil met bloemen bekleed,

[p. 32]

even vaal als die bloemrijke stof lijkt ze opeens. Ze zakt totaal weg, haar rok schuift over haar knieën, door haar kousen heen zwellen blauwe aderen op, boven haar knieen houden vleeskleurige banden het vlees bijeen. Ze laat het hoofd hangen. Een lok van dat kleurloze haar valt over een wang. Het schijnt haar allemaal niet meer te hinderen. Zo zit ze een poos in het schemerdonker, tot alles weer zijn normale loop neemt, het bloed, niet zo dringen naar de hersens asjeblieft, het hart, de longen, de tong, na de ontberingen van een lange reis dwars door de Alpen.

Vanuit haar fauteuil inspecteert ze de kamer: lits-jumeaux zoals het hoort, twee nachtkastjes, twee handdoeken, twee glazen, twee fauteuils. Zó heeft ze het gewild. ‘Het gaat wel weer, Ludwig, ik ben geen twintig meer, ik moet me wat gaan ontzien. Hoe vind je de kamer? Rustig gelegen, mooie omgeving, we zullen 't hier best naar onze zin hebben.’

Ze trekt het rolluik een eindje op. Tegen het helle zonlicht knijpt ze haar ogen dicht. Van bovenaf kijkt ze neer op palmen, een harige, verschrompelde huid om hun stam, een haag van witte en rode oleanders, perken vol rode rozen, en daarachter een boomgaard van olijven, takken die grillig in de lucht grijpen. Dan staan verderop groene bergwanden, naar boven toe verliezen ze hun huid van bos en bomen, bijten ze stukken uit de blauwe hemel.

‘Zo is het goed, vind je niet?’ zegt ze. ‘We hebben een goede keus gedaan. Sempre sole. Nee nee, dat is geen regen, je hoort het ruisen van een riviertje, dat moet

[p. 33]

daar achter de olijfbomen naar beneden stromen. Het water heeft haast, zo te horen.’

Op het portaal slaat een deur dicht, een sleutel klikt. Iemand loopt de trap af, rustig, hij neemt de tijd. Even later ziet ze een man van middelbare leeftijd de straat op gaan, een wandeling op dit uur van de dag, een vreemdeling, een amateur, roekeloos, of alleen maar onwetend.

Als ze de deur opent ligt de hond aan haar voeten, het verbaast haar niets. Zijn natte kin tilt ze even in haar handpalm, een stevig, warm bot. De hond hijgt, zijn adem piept door een gezwollen keelgat heen.

‘Arm dier, heb je bronchitis?’

Als een schildwacht blijft de hond staan voor de deur van het toilet. Het duurt lang. Hij gaat erbij liggen. Zodra hij water hoort spoelen zoekt zijn neus naar de deurkruk. Het duurt lang eer de kruk beweegt.

‘Ga maar naar beneden,’ zegt de oude vrouw, ‘wij gaan nu een poosje slapen.’

Op de traploper zijn de hondepoten nauwelijks te horen. Beneden hoort ze zijn adem schuren, alsof iemand met een versleten pomp lucht in een fietsband drijft. Ze kijkt over de balustrade in de hal.

‘Psst, wacht eens even!’

Onbeweeglijk staat de hond aan de trap, met opgeheven kop, zijn ogen knipperen benieuwd en geduldig. Gretig valt hij aan op de brokken die voor zijn poten vallen, lekker hondebrood, ze heeft er altijd een pak van in haar bagage, want overal ter wereld zijn honden, hongerig of niet, verwend of verschopt.

[p. 34]

‘Schoon oplikken, hoor!’

‘Zie je hoe het dier ervan geniet? Aan de dieren beleef je het meeste plezier.’

De hond doet zijn best, likt met een natte roze lap zijn mondhoeken af.

Uit haar koffer haalt de oude vrouw een leren etui te voorschijn, dichtgebonden met een kleurloos lintje, paars moet het ooit geweest zijn. Ze plaatst het portret van een heer met een hangsnor op het kastje aan de rechterkant van de lits-jumeaux.

‘Dag Ludwig,’ zegt ze, ‘ik kan er nooit aan wennen dat je niet bij me bent.’

Op een boekenrek aan de wand zet ze de foto van een gezin, een gelukkige familie, vader, moeder, drie kleine meisjes en een jongetje. Daarnaast op een rijtje volgens leeftijd de foto's van drie jonge vrouwen. Ze pakt nóg een foto uit het etui, een jongeman in soldatenuniform met een helm op, een onverzettelijk, stug gezicht, maar zij schijnt het heel lief te vinden. Ze blijft er aarzelend mee in haar vingers staan. Dan zet ze de jongeman met zijn gezicht tegen de muur. Op de achterkant van het briefkaartformaat zijn vage letters zichtbaar en stippellijntjes. Nu kleedt ze zich uit. In een lichtblauw nachthemd gaat ze wat moeizaam op het bed liggen. Aan de linkerkant. Het bed kraakt, het is een heel gewicht, ze heeft de juiste houding nog niet gevonden, stuiptrekken lijkt het.

‘Eerst een poosje slapen,’ zegt ze, ‘wel te rusten.’

Wat doet ze nu. Voor haar is slapen nadenken. Of is ze al dood?