De steek van een schorpioen

[p. 26]

6

Het hotel, een wit blok beton, een oven in de open lucht, is van binnen koel, de betonnen huid kaatst de middaghitte terug, de kamers ademen door de kieren van rolluiken. Folke trekt het zonnescherm op: een hemelhoge bergwand met taai, dor gras sluit naar één kant het uitzicht af. In de tuin vlak onder zijn raam ligt een meisje in een zomerstoel. Zwart haar, een huid van oker, twee armen in volledige rust op de leuningen. Ze draagt een witte bloes en paarse lange pantalon, in deze hitte. Haar benen liggen uitgestrekt tegen elkaar. Een plooi trekt een rechte lijn naar haar schoot toe en splitst zich daar. Folke knippert met zijn ogen tegen de zon in, kijkt dan naar haar voetzolen met de gekromde tenen. Opnieuw glijdt zijn blik naar haar schoot toe, een kleine inham, gereed voor een overrompeling, een inval in onbetreden gebied. Opeens ziet hij haar naakt in de zon liggen. Ze spreidt haar benen een beetje uit elkaar, haar schoot opent zich als de kieuw van een vis.

Hij schudt zijn hoofd, het meisje ligt weer gekleed in haar stoel. ‘Nu moet ik natuurlijk verliefd op haar worden, zo gaat dat immers bij getrouwde mannen die alleen op reis zijn, stiekem haar aandacht trekken, haar het hof maken, samen naar het zwembad, samen naar bed bij maanlicht en zoele zomernacht, terwijl de wettige echtgenote thuis onwetend staat te strijken.’ Hij heeft geen behoefte aan een andere vrouw, en welke vrouw zou behoefte hebben aan hem?

Het meisje geeuwt, trommelt met een hand op haar

[p. 27]

mondholte, rekt haar bruine armen uit en precies op dat moment stormt een scooter, een brullend roofdier, op haar af, stort neer in verdord gras, en een jongeman in kaki-uniform, een soldaat met een lachwekkend groen hoedje met een veer, knielt naast haar neer. Haar armen vangen hem op. Hun monden sluiten zich op elkaar voor onbepaalde tijd.

Water is goed, water koelt af. De douche spoelt de hitte van zijn lichaam. Hij bekijkt zijn lichaam als hij zich afdroogt, dit geraamte, dit beenderenstelsel waaraan vlees, spieren en pezen vastgehecht zijn een mensenleeftijd lang. Hij grinnikt. Een mensenleeftijd lang. Dat kan tachtig jaar zijn zoals zijn vader. Je kunt sterven ‘in de kracht van je leven’ en wanneer je nog maar nauwelijks begonnen bent, hoeveel kinderen komen amper verder dan de eerste kreet. Hij wrijft de haren rondom zijn testikels droog, uitgeputte reservoirs die hun doeltreffendheid nooit hebben bewezen.

Weer kijkt hij de tuin in. Ze hebben genoeg aan één ligstoel. Het meisje zit op zijn kaki broek, ze schuift een hand onder het kaki hemd, tast zijn borstharen af. Ze tikt met een spitse vinger tegen zijn tanden tot hij erin bijt. Haar lach slaat als een kreet tegen het beton op.

Folke trekt het rolluik dicht. Hij kijkt rond in de kamer. Een eenpersoonsbed. Wie zou daar al niet in geslapen hebben. Een kast met kleerhangers aan een ijzeren richel, leeg. Alles volkomen leeg. Hij zoekt in zijn portefeuille.

‘Ik heb een voorspoedige reis gehad,’ zegt hij zachtjes tegen haar.

[p. 28]

Met een vinger veegt hij over haar wenkbrauwen. Nee, jij kunt er helemaal niks aan doen. Geen van ons tweeën kan er iets aan doen. Een speling der natuur, zo heet dat. Net als een imbeciel, een blindgeborene, een sadist; élke mens eigenlijk. Spelingen der natuur.