De steek van een schorpioen

[p. 23]

5

Op sandalen daalt de grote jongen het ijzeren trapje af van het bovenste bed, een kaki short, een hemd met bloemen en vlinders.

‘Alles is veilig, vader. De lucht is helder. De storm is uitgewoed en de vijand gedood tot de laatste man. Niets belet ons op te rukken naar het zuiden.’

Ze schuiven de deur naar de gangway open, voor Folke uit loopt de jongen langs de compartimenten waar iedereen slaapt. Een vastberaden stap heeft zijn zoon, zonder te wankelen in de slingerbeweging van de trein gaat hij doelbewust zijn gang. Door de open ramen stormt de wind langs zijn haren.

‘Wacht even, jongen!’

De jongen draait zich om, kijkt hem ernstig aan als hij twee handen op zijn schouders legt, krachtige botten onder warm vlees.

‘Mijn zoon zijt gij, ik heb u heden verwekt.’

De jongen knikt zwijgend dat het goed is. Verboden toegang staat er op de deur. De jongen duwt de deur van de cabine met een schouder open, hij hoeft er zich niet eens voor in te spannen. Zie je wel, de machinist ligt te slapen met zijn hoofd op het dashboard. De jongen neemt het roer over, draait vluchtig naar links en rechts. Op zijn bruine armen ligt een waas van blonde haartjes. Rakelings glijden ze langs een kilometerslange tegenligger, op een decimeter afstand suist het gevaar hen voorbij, geen mens die er weet van heeft.

[p. 24]

‘Zo is het goed.’ De jongen schroeft het stuurwiel vast. ‘Zo kan er niets meer gebeuren.’

Hij trekt de buitendeur van de cabine open. Ineens wordt het windstil. Ze rijden op een hoge spoordijk dwars door weilanden heen in een helder maanlicht. De jongen houdt zich vast aan een stalen staaf naast het portier, sterk, moedig, onverzettelijk.

‘Ben je ook vrúchtbaar, mijn zoon? Het is belangrijk dat je vruchtbaar bent, bremknoppen barsten open weet je wel.’

De jongen knikt. ‘Maak je geen zorg, vader.’ Met zijn vrije hand ritst hij zijn short open. Een boom van vlees zwelt langzaam te voorschijn, rukt zichzelf overeind, een kanon dat zichzelf van zijn hoes ontdoet en plotseling uit bloedrode mond de projectielen afvuurt. De buik vangt de schokken op. De maan schijnt nu over vreemde bloemen die op hoge stengels wiegen in de wind, geen wind, een zucht van de aarde die haar adem heeft ingehouden. Narcissen en orchideeën rekken zich uit naar dwarsliggers en stalen rails.

‘Je moet je kruit niet verschieten!’

Opnieuw loost de jongen een lading de wereld in. Je ziet het zaad stuiven langs de spoordijk, miljoenen pijltjes die de grond indringen, de vruchtbare aarde. Zonder aarzelen reageert de aarde. Overal waar het zaad neersproeit schieten bloemen op alsof ze gewacht hebben op dit unieke ogenblik, een man die levenskracht samenbalt en dan kwistig uitstrooit. Dunne stammen zwellen zienderogen op, de takken rekken zich, grijpen om zich heen, berken met zilverwitte schors, donkere

[p. 25]

beuken, tweekleurige bladeren van abelen, lijsterbessen met vuurrode vruchtjes gereed voor vogelsnavels. De rails blinken in het maanlicht, breken de nacht in tweeen.

Het is een vreemde nacht. De trein snelt op zijn automatische piloot naar het zuiden, honderden mannen vrouwen kinderen slapen, maar zijn zoon zet een nachtelijk landschap in bloei, staande op het trapje van de locomotief. De jongen lijkt onuitputtelijk. Zijn roede verslapt niet. In zijn reservoir ligt een benijdenswaardige voorraad opgeslagen, voldoende voor jaren, die onstuitbaar blijft opdringen door de stokstijve geleider. De jongen schokt in zijn lendenen.

‘Je maakt je te moe, straks ben je niets meer waard. Je moet wat sparen voor de toekomst, mijn zoon.’

De jongen ritst zijn short weer dicht, sluit de deur van de cabine luchtdicht af. Zo staan vader en zoon voor de panoramatische ruit van de eigenzinnige locomotief. Rondom bloeit de aarde. Heden heb ik je verwekt.