De steek van een schorpioen

[p. 14]

3

Langs de villa die tegen een bos aan ligt stroomt een beekje en op het rustieke bruggetje van berkestammen heeft de oude vrouw al dikwijls staan kijken naar het heldere water dat onder haar voeten door spoelt, een eindeloze stroom, waarvandaan, waarheen. Ze staat soms zolang stil in het water te staren dat ze haar eigen spiegelbeeld niet meer ziet en nauwelijks reageert op het ‘pardon’ van andere gasten die de donkere bossen intrekken aan de overkant van de beek. Dan glimlacht ze schuldbewust en trekt zich terug tegen de leuning om doortocht te verlenen aan ándere oude mensen, en dan ziet ze haar eigen gezicht weer in het water. Het zit vol rimpels, het rimpelt uit elkaar als er eens een steentje in het water valt of een stuk hout mee komt drijven uit de bossen. En dat zou ze graag willen achtervolgen, begeleiden op zijn reis door de beek die rivier wordt en uitstroomt in zee waar het hout opgenomen wordt in de wisseling van eb en vloed, als er tenminste geen kind is om het als vlaggestok boven op zijn fort van zand te plaatsen.

De omgeving van het pension is mooier dan het prospectus vermeldde. Er loopt een pad dwars door frambozestruiken en er groeien laag op de grond wilde aardbeien te grijp voor iedereen. Je hoort alleen langzame stappen en zachte stemmen. En dat bevalt de oude vrouw eigenlijk niet zo best en het bevalt haar niet dat de bossen zo donker zijn al kun je er reeën tegenkomen, en dat de reusachtige beuken een schaduw leggen over het

[p. 15]

hele huis. En bovendien is er westenwind voorspeld met regen. Daarom zit ze nu in de zon met een schrijfmap en op een blauwe enveloppe schrijft ze Frau Herrnrück, daaronder p.a. en de naam van de straat en van de plaats laat ze open, maar wel tekent ze duidelijk in blokletters italië.

‘Ik moet het nog eens uitzoeken,’ mompelt ze, ‘maar in elk geval zal het deze keer Italië worden.’

Ze begint aan de brief. Lieve Moeder, schrijft ze erboven, ik hoor dat u vertrokken bent naar Italië en dat lijkt me een goed idee. Ons land is mooi en groots, en ik weet hoe u gehecht bent aan de Heimat, maar er is te weinig zon en de bossen zijn te somber en als het regent wordt u melancholiek en de namen van onze steden herinneren u te veel aan wat u graag zou willen vergeten, Berchtesgaden, Dachau, Ravensbrück. Ik vind het uitstekend dat u Italië gekozen hebt, u bent te vitaal om er niet op uit te trekken. Zonder twijfel vindt u daar overvloed van zon. U moet zich wel niet te veel aan de hitte blootstellen, zo tegen de tachtig. Is uw haar nog grijzer geworden? Ik kijk u in uw lieve grijze ogen en omhels u. Uw zoon die u nooit vergeet, Werner. De naam schrijft ze er langzaam letter voor letter onder.

Ze wuift even met het papier voor haar gezicht en stopt het in de enveloppe. Uit haar tasje neemt ze een pakje kleurige folders, palmbomen, witte hotels, blauw water, een Romeins theater, villa's tegen berghellingen. Ze duwt haar vulpen tegen haar kin terwijl ze over het gazon tuurt. Een tuinman laadt hooi in een kruiwagen en rijdt er geluidloos mee weg, ze ruikt het hooi. Een zware man laat zich door zijn knieën zakken en valt dan in een krakende rotanstoel. Nu vult de oude vrouw het

[p. 16]

adres in en likt aan enveloppe en postzegel. Ze staat gemakkelijk op en wandelt over het gazon naar een ezeltje aan een paal, een lichtgrijs dier dat de ogen heeft afgeschermd achter een wal van haren, alsof hij er niets van wil zien, de gebogen ruggen, de vastgewrikte gewrichten, de wandelstokken. En zijn oren liggen plat tegen zijn nek alsof hij er niets van horen wil, de hijgende ademhaling als ze eens bij hem komen uitrusten, het piepen van hun keel. Maar nu de oude vrouw een hand op zijn warme nek legt spitst hij zijn oren en schudt hij zijn kop zodat zijn grote ogen haar vertrouwelijk aankijken, zijn lippen happen het klontje suiker uit haar handpalm.

‘Nee, ik blijf niet langer hier.’

De ezel stapt een eindje met haar op zover de ketting reikt. Boven in de lucht hangt een sperwer te bidden, plotseling laat hij zich vallen, stijgt weer op en vliegt weg. De oude vrouw loopt een stukje het veld in. Op de grond liggen wat pluizen, resten van een muisgrijze vacht. Het moet een haastig, warm diertje geweest zijn, ergens wordt het nu met een scherpe snavel in stukken gehakt. Langs een haag van rododendrons die beschermen tegen wind gaat de oude vrouw terug naar het huis. Ze passeert de zware man in zijn stoel weggezakt met zijn buik op zijn dijbenen. Hij ligt erbij of hij luistert hoeveel keer zijn hart het nog opbrengt, de omloop met zoveel haperingen onderweg. Ze trekt haar schouders recht. ‘Ich bin von Kopf bis Fuss,’ zingt ze zachtjes, een beetje trillend weliswaar. De man kijkt haar na met een verbaasd rood gezicht.

‘Ik heb zin in iets nieuws, Ludwig,’ zegt ze tegen een

[p. 17]

vlinder op een margriet. Haar adem jaagt de vleugels open.

Aan het bureau van de receptie zit een meisje te lezen.

‘Zaterdag ga ik er vandoor, meisje.’

‘Uitstekend, Frau Herrnrück. Hier is uw sleutel, Frau Hernnrück.’

Ze bestijgt de trap alsof ze al in de bergen is, op zoek naar een uniek panorama.