|
| |
Het derde bedrijf, de derde uytcomst.
Antigone, en Ismene.
MYn beminde zuster, wat moeten wy al lyden,
Wat hebben wy al quel, sonder eenich verblyden.
Ons Vader die is wech, en beyd' ons broeders doot,
En nu mijn Moeder me. o Goden in wat noot
Zijn wy helace nu, mijn hert begint te breecken,
Als ick het overdenck, of daer van com te spreecken.
Iupijn waerom dus wreet! wat hebben wy ghewrocht?
Dat ghy al ons gheslacht, so ter doot hebt ghebracht,
Den eenen op het veldt, en in het hof den and'ren,
Soo dat wy allegaer nu scheyden van malcand'ren.
Nu is ons vreucht helaes! verandert in verdriet:
| |
| |
Of wy laes sijn vol quel, dat can ons helpen niet.
Mijn zuster dat is waer, nochtans can ick't niet laeten,
In't hert te zijn beswaert, alsmen daer van gaet praeten.
Comt laet ons zorgen nu (eer dat het is te laet)
Zuster dat waer niet quaet.
Hoort wel nae mijne reen: Creon die heeft gheboden,
Wie dat daer handt aenslaet, hy sal hem streng'lijck dooden.
Eerst liet hy flucx ghebien over het gantsche landt,
Datmen broer Polenies in genig aerd' noch sandt,
Sou soecken 'tbegraven, noch gheen van sijn Crijchslieden,
Om dat hy had gedaen tegen ons Moers ghebieden.
Daerom is sijn begeert, dat hy daer blyven sal,
Tot spijs van't wilt gediert, en oock sijn volck al:
Daerom sulcx niet begint, want het sal u berouwen.
Hoe soumen my om deucht, wel brengen in benouwen?
Neen dat waer al te veel, dat en gheloof ick niet.
V saeck wel overdenckt, want tis s'Conincx gebiet,
En wie dat overtreedt, ghy weet dat die moet sterven.
Het moet nochtans gheschien, al sou ick 't leven derven.
Laet ons toonen ons goet, en oock ons Caritaet,
Tegen 's Conincx ghebiet, en sien dan eens wat quaet
Ons can daer voor geschien: of in't minst overcomen:
Hy ghebiet wat hy wil, 'k en sal voorwaer niet schroomen
Mijn voorneem te voldoen, daerom soo grijpt doch moet
Mijn zuster 't waer te veel, daerom siet wat ghy doet
Want Creon die is strengh, daerom laet sulcx niet wesen,
Ismene, 't schijnt ghy sijt alreets in duysent vreesen.
Bedenckt u saecken wel, eer dat ghy sulcx gaet doen.
Ick bid u ras beraet, en wilt me derwaerts spoen.
Het Conincklijck gebiet, wilt ick niet overtreeden.
Een wreedelijck ghebodt, met onrecht'lijcke reden,
Waerom soumen dit niet, gaen teghen staen met reen?
De prijckel is te groot, het leyt my op mijn leen,
Dat ghy niet van dit werck, een goedt uytcomst sult maecken,
Noyt vontmen swaere saecken
Sonder p'rijckel, daerom laet het zijn ghewaecht,
En datmen't dan in 't endt met droefheyt seer beklaecht:
't Is van my niet gheraen.
Laet ons 't gaen onderwinnen:
't Gheen dat in p'rijckel staet, hoortmen niet te beginnen.
Een die bloothertich is nimmermeer en wint yet,
't Is beter bloot en vry, als stoutheyt in verdriet.
Wel zoo ghy niet en wilt? ick gae alleen daer heenen,
Zuster ick vrees ghy sult 'r int eynde noch beweenen.
| |
| |
Mijn voorneem dat moet voort, want 't is mijn eygen broer,
Ick draegh hem soo veel gunst, als immer deed' mijn Moer.
Het is mijn broeder me, maer 'k derft niet avontueren,
Voor wie sijt ghy bevreest? Waerom wilt ghy doch trueren?
Ick vrees den Coninck sou op mij zijn zeer vergramt,
O Goôn: ick bid' u swijcht, want sulcx u niet betamt
Te spreecken hier by my, denckt dat wy zusters bennen,
Daerom wilt Polenies oock voor u broeder kennen.
Ick ken hem voor mijn broer, en lief hem in mijn hert
Wel is dat als ghy secht, hoe zijt ghy dus verhert.
Ick bid u Antigoon, dat ghy eens sout bedencken,
Dat gh'al ons achtbaerheyt daer me wel sout gaen krencken:
Ghy weet wel dat wy zijn bemint van al het Hof,
En dat ons elck bewijst,eer glory, ende lof.
Daerom soo moeten wij mits wy alleen hier bennen:
Volghen s'Conincx ghebiedt, en ons selfs daer in kennen.
So waer als Phoebus claer de aerd' bodem beschijnt,
Of als de gouden son, de donck're nacht verdwijnt.
Soo waer sal het oock sijn, dat het u sal berouwen,
Ick sal't alleen bestaen, ick en ben niet bevreest.
Noch ick mijn zuster oock, voor dees tijdt niet gheweest:
Hoe sou ick mogen sien, 'tgheen elck een gaet versmaden?
Dat al het wilt ghediert, hun souden gaen versaden
Met 'tlichaem van mijn broer: neen, neen dat waer te veel,
Sijn afcomst is te hooch, en daer toe oock te eel.
Daerom en rust ick niet eer dat hy is begraeven,
Op dat hy niet en wort geschent van menich Raeven:
Mijn ziel is niet gherust, eer dat het is gheschiet,
Daerom soo gae ick heen, en eer soo rust ick niet,
Voor 't gheen ick heb gheseyt, van my nu sal gheschieden.
Ick zou me gaeren gaen, maer schrick die doet mijn vlieden,
Ick ben al te vervaert, om sulckes te gaen doen.
Stelt blootheyt aen een sy, en wilt me derwaerts spoen:
Of blijft tenemael t'huys, doet al na u begeeren:
De aldergrootste Goôn, die alles gaen regeeren:
Die geven u gheluck, maer 'k ben voor u bevreest:
Dees hayren op mijn hooft, die zijn om u bedeest.
Mijn herte staet en trilt, mijn ziel is in beswaeren.
Gh'en hoeft om mijnen't wil gheen angst te openbaeren.
Siet dat ghy maer en swijcht, en sech het niemant niet:
Of anders quaem't ghy wel in veelderley verdriet.
Neen secht het overal, men mach het vry wel weeten,
Soo waer oock uwen tijt bynaest al met versleeten.
Dat is al even veel, hy moet doch sijn in d'aerdt,
| |
| |
Ick sal selfs delven t'graf en maeckent al in waert.
Ghy sult het al wel doen dat wil ick wel ghelooven,
Soo u luck-ster niet wert in dien tijt verschooven.
Het is niet soo te doen als ghy het suster acht.
Soo ick het maer en doe soo eyndicht al mijn klacht.
'tGeen men niet en kan doen, hoortmen niet te beginnen.
Al 'tgeen met recht gheschiet mach men wel onderwinnen.
Het moet nochtans zijn recht 'tgeen ons Koninck ghebiet.
Men moet 'tquaet tegenstaen, hoewel men dat verbiet.
Polinise vyant was teghen syn eyghen Landen.
Dat mocht hy seer wel doen ten was voor hem gheen schande
Hy socht maer om zijn recht, welck was het Koninckrijck,
Daer elck een tegen was, Moer, en Broer desghelijck.
Mijn suster Antigoon, ick die soo gaeren wilde,
Dat ghy al dit ghepeyns een weynich wat verstilde:
En dat ghy niet u selfs begeeft in sulcken noot,
Voor eene die daer leyt verslagen en al doot.
Hoe dat ghy'er meer af spreeckt, hoe ghy my meer gaet quellen.
Cont ghy u eygen selfs nu niet te vreden stellen?
Ick bid u seght niet meer maer laet my gaen mijn ganck,
Elck uur duert my een dach, den tijt valt my te lanck
Dat ick niet doend' en ben.
En dat ghy keeren meucht, gh'lijck ghy van my gaet scheyden.
De Hemel ick aenbid, die geef u dat geluck,
Dat ghy met dese reys moocht eyndighen u druck.
T'welck my verheughen sou als ick helaes! kon hooren,
Dat ghy't al hadt volbracht, het gheen ghy hebt geswooren.
Of anders hebt belooft, met mont, met hert en ziel:
Ick hoop het soo sal sijn,
Ghy waert verlooren laes!
Ick spoey my derwaerts heene,
En ick u t'huys verwacht, met claechelijck gheweene.
Binnen.
|
|
Auteursrechtvrij