Tragedie ofte treur-spel, van Edipes en Antigone

[fol. 1v]

Voor-reden.

Sonnet·
Tot den goetwillighen leser.

ICK die door Yvers-lust, tot dichten werd' ghedreven,

Verwonder my te seer, dat ick niet raecken kan,

Een al te schoonen-wit, die my 't hert overwan:

Rust, lust gemoet, met noch meer daer beneven.
Want doen ick las 'tghedicht (het deed' my vreuchdich Leven)

Van u: ô Ytis-Spel, d'welck was myn eerste dan,

Die 'k in Batavien oyt met oogh' ginck mercken an:

Want ick myn selven corts, uyt Eng'landt had begeven,

Soo dat ick noyt voor dien van dichten had ghehoort;

Eer ick in't Amstels-Pleyn (seer wydt vermaert) quam woonen,
waer ïck hier door lusts-dwanck, myn Yver moet betoonen,

Doch en deucht het niet veel, Rymers weest niet verstoort:

Want 't is uyt YverS-Ionst, om myn Duytsch te vermeeren,

‘En wat ick niet en kan, In tijdts hoop ick te leeren.’

VV. de Baudous. Leert in tijdts.