Poemata

[p. 197]

In coronam anni, luculenta & diserta oratione descriptam à Clarissimo Viro Theodoro Schrevelio.

QVid Ver purpureum, quid turgida messibus Aestas,

Autumnusque ferax gignat, & atris Hyems,

Foecundi tot dona soli, tot munera coeli

Implicuit strophijs ista Corona suis.

Quaque renascentem decurrit Signifer annum,

Munificum celebrat lingua diserta Deum.

Si superis Aries aequalem dividit orbem,

Et caleat radijs languida terra novis,

Exerit ipsa suas gliscens facundia voces,

Neve decus fandi dividat, una capit.

Si premat ardentem lampas Phoebaeia Cancrum,

Vltimaque Arctoos meta fatigat equos;

Altius in Divûm graditur praeconia Rhetor:

Nec tamen hic Suadae meta futura suae est.

Quod si Libra pares terrarum fecerit horas,

Aethereas vocum pondere librat opes.

Mox ubi claudit hyems effoetae viscera terrae,

Et sua iam moriens pignora Vesta tegit:

[p. 198]

 

Invenit in medio manifestum frigore Numen,

 

Et varia Superos fronde latere docet.

 

Cedite Romanae, victricia serta, Coronae,

 

Haec, quo non uno nomine praestet, habet.

 

Hanc Pietas, illam tumidi coluere Quirites,

 

Illa omnes, solos ambijt ista Duces.

 

Si Latium Batavis praefers, conferte Coronas:

 

Haec hominum, manibus texitur illa Dei.