|
| |
| |
| |
In Obitum Clarissimi, Praestantissimiq́ue Viri, D. Aelii Everardi Vorstii, Medicinae in Academia Batavorum Professoris celeberrimi, & Illustrissimi Arausionensium Principis Archiatri.
MAnes beati, tuque municeps coeli
Mens casta Vorsti, quae negata iam terris,
Mundique foedis expedita cancellis,
Tumultuantem cernis orbis orchestram:
Et nos tragaedos, fabulasque, quae dantur,
Sublimiore tuta sede despectas:
Si celsus hisce condolet malis aether,
Superosque tangunt moesta verba viventum,
Hos sume questus, consciasque virtutum
Voces tuarum, nostra quas tibi Pallas
Ineruditis tristis ingemit metris.
Plorant dolores caeteri, stupet praesens,
Cyrrhamque claudens, pallidamque Pyrenen,
Haurire sacri fontis impedit lympham.
Quin ipsa frontes irrigans Poëtarum
Libethra rarâ labitur dolens guttâ.
Ereptus orbi est magnus arbiter fati,
Domitorque mortis, & labantium vindex,
Et restitutor, & peritus assertor.
| |
| |
Qui proruentis tela contudit lethi,
Iamque occidentes, iamque penè clamatas
Luces retraxit, staminumque director
Tardavit arte propera fila Parcarum.
Cui iura vitae, seculique languentis
Imperia, Phoebo deferente, parebant,
Haec sensit ipsa, quae superstes excussit.
Hoc ore priscos Graeciae imbibit patres,
Senemque Coum, Pergamique doctorem
Studiosa pubes, & scholas Pelasgorum,
Et quicquid olim sapuit Hellas antiqua,
Traduxit ad se; totque damna morborum,
Vitae labores, abditas vias lethi,
Attenta didicit. Hic senis Stagiraei
Oracla genti prodidit Batavorum,
Medicisq́ue curis tanta verba praestruxit.
Quippe illa sacri foederis ligat nexu
Doctrina prudens, nesciosque Naturae,
Caecosque turpis inscientiae mystas
Damnat Machaon. Non medebitur rectè,
Sanare, quisquis, quem volet, stupens nescit.
Nec fata solum, funerumque tot casus
Mens cauta flexit, ingenîque nascentis
Caliginosos voce dispulit vultus:
Quin sceptra gestans, imperîque doctorum
Fasces verendos, impetus Camaenarum,
Et impotentis bilis ausa discussit.
Vt, quem minacis horruit furor lethi,
Tremeret Iuventus, & severa maiestas
Suprema calidae iura diceret turbae.
Hunc Foederati Martis inclytum fulmen,
| |
| |
Arausiorum gentis & soli Princeps,
Humanitatis vindicem suae scripsit.
Vt, quae potentem cura lassat Hispanum,
Orbemque nostrum fulcit, ille fulciret.
Talis Lycaeo, patribusque Musarum,
Sic vixit urbi, quodque laudis est summum,
Sprevisse potuit, quos stupemus, applausus.
Sed vixit, eheu, fidus ille morborum
Curator animus, & salutis antistes,
Recti satelles, & severus exactor,
Cultor bonorum, victor invidi dentis,
Industriaeque pertinacis exemplum.
In quo benigno lenitatis adspectu
Gravitas verendae miscuit decus frontis.
Abivit, eheu, speque plena natorum
Terris dicavit vota, spiritum coelo.
Vbi beatis celsus accubans mensis,
Humum perosus, seculumque, quod fluxit,
Orditur aliud, nec salutis humanae
Iam sospitator, corporisque quassati,
Felicitatis occupat suae portum.
Vbi perennes vita protrahit luces:
Coram tuetur, quae remota speravit:
Non luctus illi gaudio comes vadit:
Nec membra quicquam carnifex dolor frangit:
Morbi facessunt, febriumque tot turmae,
Clarusque terris Vorstius, viget felix.
|
|
Auteursrechtvrij