|
| |
Oratio Iudae Iscariotae suspendium sibi parantis.
Elegia XIX.
QVisquis in hac cernes infelix arbore pondus,
Me fuge, nec propius flecte, Viator, iter.
Forsitan & poterit dirum nocuisse cadaver,
Solaque te faciet corporis aura reum.
Ite procul scelerum ignari, neque conscia fraudum
Pectora, nec sacram fallere docta fidem.
Cedite matronae, castosq́ue avertite vultus,
Ne sontis videant ora nefanda viri.
Hoc virtus, pietasque loco candorq́ue facesse,
Et quicquid laudem relligionis habet.
| |
| |
Non una sum lege nocens. Dominumq́ue Deumq́ue
Prodidit, & facto perfida lingua suo est.
Quique mihi vultus fuit, & qui gestus amantis,
Cuncta notae famuli decipientis erant.
Ipse dedi summis multum peramica labellis
Oscula, sed tacitis insidiosa dolis.
Auximus ingenio facinus, docteq́ue fefelli,
Ne crimen levius simplicitate foret.
Vendidimusque Deum precio, serviq́ue redemtor
Ipse sui factus merx scelerata fuit.
Traditur infami mercabilis aere creator,
Et cedunt lucro nomina tanta meo.
Polluit una meos obscoena pecunia mores,
Et sacer argenti suasit iniqua furor.
Tristis avaritiae rabies dum colligit aurum,
Hunc quoque cum posset vendere, vendit herum.
Dicite Pontifices, sacrisq́ue operate sacerdos,
Flagitio semper turba pudenda meo:
Cur placuit vobis coelum venale, Deusq́ue?
Quaeque reum faciant, annumerastis opes?
Si volui peccare prior, quoq́ue culpa probantum est,
Et precio facinus qui fovet, ille facit.
Heu quid agam? durum est sortis meminisse prioris:
Hinc timor, hinc sceleris me premit ipse dolor.
Iamque animo dulces monitus reminiscor Iësu;
Actaq́ue cum domino vita, diesque subit.
Nunc fora, nunc aedes, nunc publica templa revolvo,
Omnia quae sacris personuere sonis.
Nunc in gramineis pandentem oracula campis,
Et pia littoreis verba recordor agris.
Haec audire mihi fuit, & didicisse voluptas,
| |
| |
Vocibus his licuit, colloquijsque frui.
O quoties dixi, vox haec placidissima coeli est,
Vive, nec extremum dent tibi fata diem.
Heu scelus, ista silet nostra facundia culpa,
Illa meo solum crimine muta stupet.
Vosque mei quondam, charissima turba, sodales,
Non ultrà vestri cernitis ora ducis.
Hactenus esse pijs licuit, nunc caede magistri,
Et dispar titulo proditionis ero.
En caput, en Dominum vinclis ac compede strinxi,
Indicioq́ue meo proditus ille latet.
Tinximus innocuo sceleratas sanguine dextras,
Nec sine me Solymae miles ad arma ruit.
Squallida nunc illum tenebrosi carceris aula
Abdit, & immensum vilior umbra Deum.
Iam gemit, & patrijs infert suspiria tectis,
Et famuli queritur facta nefanda sui.
Tuq́ue parens dilecta tui crudelia nati
Funera nequitiae pignora crede meae
Sit funesta dies, qua me dignatus amicum est,
Et voluit socijs annumerare suis.
Ah graviter cecidi: quid enim mirabile si quis
Tactus avaritia vulnus amoris habet.
At mea nunc ultor commercia devovet aether,
Et malè sollicitum numinis ira premit.
Desperasse iuvat: nec enim placabile coelum est,
Ignoscique meum cor mihi posse negat.
Non Styx una mihi, Phlegethon non sufficit omnis,
Nec satis ad poenam est tota gehenna meam.
Mitior est Acheron, nec crimina nostra piabunt
Tartara, nec flagris saeva Megaera suis.
| |
| |
Nec qui perpetuis Sathanas cruciatibus instat,
Flammarumque dolor, praecipitesq́ue rotae.
Haec ego cum timeam, potui maiora mereri,
Quodque malum fingat mens mea maius habet.
Saevijt in proprium quodam fera dextera fratrem,
Et sceleris poenas pertulit illa sui.
Qui toties puero fuit insidiatus Iëssae,
Vincitur, atque suo caesus ab ense cadit.
Saevijt in patrem sceleratis Absalon ausis,
At miser è quercu triste pependit onus.
His quoque iam Nemesis miserum suspendet Iüdam
Frondibus, haec testis criminis arbor erit.
Adsum lictor, & ipse mei libitina sepulchri,
Exequiasque mihi praefica nulla canet.
Non nova me circum protrudet gramina tellus,
Nullaque purpurei gloria veris erit.
Non stillante mei madefient rore capilli,
Ipse meum fugient ventus, & aura caput.
Vmbra loco feralis erit, frigusque tremorq́ue.
Hinc radios Phoebus, Cynthia flectet equos.
Aëre librabor terris secretus & astris,
Fabulaq́ue, & lusus praetereuntis ero.
Quaeque reum occulto tellus irata fatigat
Verbere, suspenso non erit illa gravis.
Cur ultrà vitae custos invisus amarae,
Contineam pronas in mea fata manus!
Cur doleam? pudor est Superûm sperare favorem,
Aut numen precibus flectere velle meis.
Cur doleam? cerno praesens hac arbore funus,
Istaq́ue ius fati fascia vilis habet.
| |
| |
Culpa mea est: in me commissi poena redundet,
Sint capitis damno damna soluta mei.
|
|
Auteursrechtvrij