Poemata

Eleg. XV.
Oratio matris Iudaicae crudeli supplicio una cum filijs septem sub Antiocho extinctae.

STabat, & excoctas mater Iudaea favillas

Dum videt, & natis busta parata suis,

Talibus immitem dictis fuit ulta Tyrannum,

Suppliciumq́ue suum lenijt ore dolor.

Quid furis? & nostris acuis cruciatibus ignes?

Barbaricasque ferâ protrahis arte neces?

[p. 47]

 

Haec patiar pro lege libens. non flamma, nec ensis

 

Me poterunt Domino surripuisse meo.

 

Vre; pium flammae rabies accendit amorem.

 

Vre; Deum noster fortius ignis amat.

 

Vre; sacrosanctas subdunt incendia flammas.

 

Vre: sacer diro crescit ab igne calor.

 

Iam miserae licet esse mihi: licet esse beatae;

 

Et subeunt animo morsque salusq́ue meo.

 

Huc tua iussa vocant; alio mandata Tonantis;

 

Et dispar voto rexq́ue Deusq́ue suo est.

 

Obsequor Antiocho: flammas minitabitur aether.

 

Obsequor huic: flammas rex truculente paras.

 

Obsequor Antiocho; patriae sum transfuga legis.

 

Obsequor huic: miserè dilacerata trahor.

 

Libera si reddar: Iudaeis perfida credar.

 

Libera si non sum, iam rea facta secor.

 

Suadet amor vitae vitium: dissuadet honesti.

 

Ira Ducis terret, sed magis ira Dei.

 

Plus Superûm potuere minae. cape, magne creator,

 

Obsequio tantum dedita membra tuo.

 

Corpora quae lacerat lictor, tu tota creasti,

 

Reddimus haec eadem iam mutilata tibi.

 

Cùm nihil ipsa forem, fecit tua dextra, quod essem;

 

Colliget haec artus post mea fata meos.

 

Impietas discinde manum: mihi secula reddent

 

Altera; nec flammis desinet esse tuis.

 

Scinde pedes: citius cunctos penetrabimus orbes,

 

Dum miseram prohibes ire, volare facis.

 

Exime, quae Superûm cecinit praeconia, linguam.

 

Accinet autori mox rediviva suo.

 

Exue me proprio nudatam tergore matrem:

[p. 48]

 

Hac iterum coeli filia pelle tegar.

 

Frustatim laniasse iuvat: sed tota resurgam,

 

Tota loquar sceleri verba severa tuo.

 

Hos mihi relligio reddet servata triumphos.

 

Et vitam pietas intemerata dabit.

 

Vos quoque, vos septem nostro de sanguine nati,

 

Respuite invisas, pignora chara, dapes.

 

Displiceant epulae, quae displicuere Tonanti.

 

Nec violet patrum iussa priora nepos.

 

Non ego peccantes, infartaque viscera porcâ,

 

Aut rea flagitij nomina mater amem.

 

Plus ego discerptos mater venerabor, & ille,

 

Regia qui fugiet crimina, natus erit.

 

Ah, miseros iam flamma coquit. miserere tyranne,

 

Redde meos sobolem rex mihi redde meam.

 

Reddere Rex noli, rursum mea vota retracto.

 

Et pia quod genitrix nolo, miserta volo.

 

Ambiguis luctatur amor, pietasque querelis,

 

Ille dolens sobolem diligit, illa Deum.

 

Ite mei partus, medios descendite in ignes,

 

Septemplex Domino victima caesa cadat.

 

Sic decet Isacidum veros perijsse nepotes,

 

Qui renuet, stirpi degener ille suae est.

 

Vos mea, vos eadem nascentes edidit alvus,

 

Et mater vitae munera prima dedi.

 

Nunc eadem cunctis facta est sartago sepulchrum;

 

Vnaque victuros concoquit urna viros.

 

Vna dies iterum coelo vos reddet, & astris.

 

Et decor eximijs fratribus unus erit.

 

Non lachrymor: maiora malis quia gaudia restant;

 

Elidunt gemitus spesque fidesque meos.

[p. 49]

 

Non lachrymor: quia vestra sequar vestigia mater.

 

Me quoque sors poscit, quae modo vestra fuit.

 

Quae patiar, scindar, coquar, urar, sola supersum.

 

Heu quàm martyrij sera corona mei est.