|
| |
Rachel plorans Infanticidium Herodis.
Elegia XVI.
CRudeles Solymae, (quid enim, nisi dira, precabor)
Accipite haec luctus conscia verba mei.
Et veniam nostris concedite questibus; isto,
Non alio, possum laesa nocere modo.
Vlciscar gemitu facinus, ploratibus enses,
Nec fuerit soboli condoluisse nefas.
Quam tua iussa necant, luget, Rex improbe, mater,
Materiamque meis dant tua sceptra malis.
En lachrymis funesta rigor, praecordia planctu
Verbero, & extinctum brachia pondus habent.
Oscula vulneribus, iam basia figo labellis,
Effigies miseri cernitur una rogi.
Abluitur sanies, & quod latus hauserat ensis,
Occupat officijs obsequiosa manus.
Haec est Abramidos natum plorantis imago,
Sic irae videor posse placere tuae.
O utinam tanti sceleris spectator adesses,
Herodisq́ue oculis conspiceretur opus.
| |
| |
Induerem furibunda virum, iamq́ue ora tyranno
Femineus posset dilacerare furor.
Et quererer, coram, propiusque irata minarer,
Quaeque ferat secum frusta cruenta darem.
Et qui Sidonio totus discumbit in ostro,
Impia sanguineis tingeret ora notis.
Purpuraq́ue hunc ipsum biberet vesana cruorem,
Signaque saevitiae cerneret ista suae.
Improbe, (sic loquerer) tibi non mansuescere docta
Mater, at immani tigride nata fuit.
Vberaque admorunt Hircanae dira leaenae,
Aut si quid sitiens Africa peius habet.
Latrantesq́ue inter scopulos, & saxa Charybdis,
Edocuit mores horrida Scylla suos.
Saevior Antiocho es, dominoque ferocior illo,
Qui rabido sacros terruit igne viros
Quid puer hic meruit, tam paucis editus horis?
Qui potuit sceptris noxius esse tuis?
Prima dies vitae, mortis fit prima cruentae,
Et moritur lucis nescius ipse suae.
Nec te vagitus, nec feminei ululatus
Flectere, non lachrymae, non potuere preces.
Non teneri infantis risus, sine fraudibus aetas,
Membraq́ue non ullo contemerata malo.
Quin meus arrisit missis latronibus infans,
Autoresque suae nescijt esse necis.
Risit, & ut gladios vidit fulgore coruscos,
Credidit ista sibi gaudia posse dari.
Cur miserum genui? vel cur improvida nupsi?
Cur steriles coelum non dedit esse sinus?
Non hos te, fili, in casus, & fata tulissem;
| |
| |
Esset ut exitio vita parata tuo.
Triste patris nomen, nomen miserabile matris,
Flebile plus nostro nomine, nate, tuum.
Nec tamen aut genitrix ultrà, genitorque supersunt,
Nomina tu nobis, dum cadis, ista rapis.
Nubite Iudaeae meliori sorte puellae,
Sideraque in vestros sint magis aequa thoros.
Vnica crudeles Bethlemia sentiat enses,
Solaque regales eximat illa metus.
Scilicet hunc potuit regi suasisse furorem
Sceptrorum rabies, imperijque furor.
Quiquè suis latè populis, non imperat irae,
Et pueri metuit sceptra verenda Dei.
Ille tamen Pharijs vivit securus in oris,
Exitioq́ue Deum vindicat ipse Deus.
Nec fera barbarici manus huic nocitura tyranni est,
Aut fodiet sacrum dextera iussa latus.
Insontes petimur, nec reguis nata iuventus
Clara Redemptoris nomina morte luit.
Ah infelices cunas nascentis Iësu,
Tot quibus & matres & doluere patres.
Felices iterum cunas, obitusque beatos:
Haec est martyrij gloria prima mei.
Illa per aethereos soboles spatiabitur hortos,
Et referet mortis praemia clara suae.
Illa salutiferos Christi spectabit ocellos,
Angelicisque ibit consociata choris.
At mihi nunc orbae subeunt mala plurima matri,
Pluraq́ue, dum nequeo maesta silere, queror.
Cur haec fatidicis oracula prodita chartis?
set ut his nostris rex orituris agris.
| |
| |
Parvula cur laudes Bethlem servaris in istas?
Et simul una meis crederis apta malis?
Cur sinit hoc coelum, cur non fera militis ora
Inter terrificas obriguere neces?
Cur non fulmineum stringentia brachia ferrum
Ilicet ad plagas obstupuere suas?
Fulmina cur servat vitijs levioribus aether?
Nec furit in tantum numinis ira scelus?
Cum subit illius facies tristissima lucis,
Qua ferus in nostros irruit ille lares,
Cum subeunt planctus, & tot lamenta parentum,
Sparsaq́ue per cunctas membra tenella domos,
Has ipsas inter mortes, & funera versor,
Atque iterum ante oculos miles & ensis adest.
Iamque loquor: sine me Deus hanc effundere vitam,
Aut mihi tu vitae stamina rumpe meae.
Vivere qui cupiam mater, sine prole superstes
Aut miseros optem saepè redire dies.
Parve puer, quoties hoc nostro corpore corpus
Teximus, atque ista fregimus arma manu.
Occului gremio, gremio tu raptus ab ipso es,
Bisque mihi victo milite raptus eras.
Ipsa cruentatos decussi fortior enses,
Masculaque iratus robora sumsit amor.
Tunc animus fuit ire mihi tela omnia contrà,
Et nocui, potui quot nocuisse modis.
Sanguine permixtae lachrymae per tecta fluebant,
Et duplex gladios tinxerat unda feros.
Vidi ego, quae fugiens per inaccessas ambages
Praecipiti mulier sederat alta domo.
Vidi ego, quae puteos sobolem demisit in ipsos,
| |
| |
Immunem hunc gaudens caedibus esse locum.
Vidi ego, quae sylvis latebrisque recepta ferarum,
Plus faciles illic senserat esse feras.
Atque aliqua, ut potuit palmarum frondibus abdi,
Arboreis texit pignora chara comis.
Saevijt in reliquam crudelis dextera turbam,
Et meus, heu, perijt caesus ab ense puer.
Hunc adigas, dixi, mea per praecordia miles,
At soboli clemens obsecro parce meae.
Me ferias matrem, minus hîc crudelis haberis,
Istaque mors nobis muneris instar erit.
Ille taemen teneris atrox infantibus instat,
Ceu rabidus pavidum vastat ovile lupus.
Quosque ego mox fovi, furibundus dissecat artus;
Ferrea nec poterant corda movere preces.
Sic mihi posteritas, venturorumque nepotum
Spes ruit, atque animo damna futura sequor.
Hoc fuit, hunc dixit mihi nox praesaga dolorem,
Signaque tristitiae praevia multa dedit.
Somnia turbabant placidam funesta quietem,
Visaq́ue, ceu vigili, trux Libitina fuit.
Funereos audire sonos, lessosq́ue videbar.
Ingemuitq́ue meo praefica moesta thoro.
Hîc vidi tumulos, illic sine veste cadaver,
Et supposta suis fulcra cadaveribus.
Incubuit querulo mulier non una feretro,
Quaque oculos flexi, mortis imago fuit.
Non ultrà vanas immittere Morphea curas
Crediderim, somni fabula vera mei est.
Quem vidi tumulum, nati fult ille cadentis,
Illius hi gemitus, ille cadaver erat.
| |
| |
Nuper & in cunis, (nunc omnia laeva recordor)
Visa est sanguineis culcitra tincta notis.
Nec, sicut antè, leves placidis vagitibus auras
Traxit, at hos subiti corripuere metus.
Tollite me Superi, cupio comes ire sepulto,
Forsitan adventum sentiet umbra meum,
Afficietque pios matris praesentia manes,
Et mala sic levius, vel mala nulla feram.
|
|
Auteursrechtvrij