Poemata
(1628)–C. Barlaeus–
Auteursrechtvrij
[pagina 36]
| |
Nil mihi iam reliquum tellus facit, omnium egenus
Mitia quae fuerant, aspera fata queror.
Cuncta mihi dederat coelum, iam cuncta reposcit,
Et dolet hoc: donis tot potuisse frui.
Plus miser est, quisquis vixit sine labe beatus,
Nec, nisi quae fluxit prospera, vita mala est.
Hac mercede Deo longos servivimus annos?
Esset ut exitij causa, fuisse pium?
Et mihi simplicitas nocuit, candorq́ue, fidesq́ue?
An scelus audenti gratia maior erit?
Proderit esse malis, quam sic coluisse Tonantem.
Ah, piget intactas caedibus esse manus.
Si latro, si raptor fuerim, placabitur aether.
Integra si fuerit mens mihi, poena subit.
Et potius mendax, potius laudabor adulter,
Si minus à culta relligione probor.
Cur toties sacras humilis prosternor ad aras?
Inque meis fumat pinguior agna focis?
Si pietas gravis ista mihi est. peccemus inulti,
Impietas coelo iudice tuta viget.
Bella gerunt Arabes, &, gens inimica, Sabaei,
Et spolium de me quilibet hostis habet.
Assur adest, raptorque meos populare penates
Venit, & immisso milite vastat agros.
Mille mihi nuper tondebant prata capellae,
Plenaque tardigradis pascua bobus erant.
Ingemuere meo centum sub vomere tauri,
Lanigerique gregis copia magna fuit.
Vndique triticeae complebant horrea messes,
Et latices tellus officiosa dabat.
Ad mea veloces properabant iussa ministri,
| |
[pagina 37]
| |
Hic agili dextra promptior, ille pede.
Sidonioq́ue mihi redolebant murice vestes,
Tinxerat & nostras purpura rara togas.
Turba salutantum foribus fervebat in ipsis,
Ibat in Eoas didita fama plagas.
Omnia qui tenui, non hoc superesse fatebor,
Vt possim sanus dicere, dives eram.
Non bos in stabulis, non taurus mugit in agris,
Nulla mihi tremulo gutture balat ovis.
Et pariter pueri, pariter periere puellae,
Et superest tanta è posteritate nihil.
Despiciunt dominum famuli, famulaeq́ue, miserque,
Tot careo, potui quot satur esse, bonis.
Afflictum fugiunt omnes, nec noscor ab illis,
Tempore qui fuerant candidiore mei.
Nudus, inopsque vagor, sine nomine, tegmine, cultu,
Et scabies toto corpore foeda riget.
Membraque liventi sordent languentia tabo,
Nec satis est uno me perijsse modo.
Deseror amissis opibus, soboleque, domoque,
Coniuge, quae nobis omnia sola fuit.
Conspirant in me tellus, Acheronque, polusque,
Viscera nostra, meae diripiuntur opes.
Improba nunc Eliphas loquitur, nunc frendet Eliu,
Et Baldad fatis asperat ora meis.
Ipsa thori coniunx, &, nomina blanda, nepotes
Vltimus accedunt ad mea damna dolor.
Numen ubi est? ubi sunt Superi? contendere possum.
Ingentis speciem sors mea iuris habet.
Vive pius, patiere tamen; cole sacra, colentem
Sors tamen in lachrymas invidiosa trahit.
| |
[pagina 38]
| |
Quod si fata bonos vexant, magis aequa profanis,
Penè loquar, nullum dicere iura Deum.
Ista manus poenas, haec ponderet altera culpas,
Dissimilis culpae poena futura meae est.
Et loquar hoc: tantaene animis coelestibus irae?
Vt cupiant uni bella parare viro?
Egregiam verò laudem, & spolia ampla reportent,
Si luteas feriant fulmina celsa domos.
Stringitur in teneras gravior censura columbas,
Et facilè innocuum vastat ovile lupus.
Perdere me facile est, si sit nocuisse voluptas,
Et quae me fecit, tollere dextra potest.
Vt stipulae Boreas, folijs irascitur Eurus,
Irruit in nostrum numinis ira caput.
At facies, at dextra tua est, quae sanguine livet:
Dedecoris partem, magne creator, habes.
Sunt tua, quae foedâ sordent mihi, corpora, crustâ:
Aut mihi dic, quanam sim tibi lege reus.
Crimina dic, dic quaeso meae deliria vitae.
Quod scelus est, vel quo sum tibi teste nocens?
Cur premis insontem? cur non placaris amico?
Cur tua sunt nostris lumina clausa malis.
Tu scelerum formas, numerosque expendis ad unguem,
Et potis es gressus, & numerare pedes.
Cur mihi perpetuâ involvis caligine luces?
Et Stygios vivum cogis adire lacus?
Vita vices morientis habet, tumuloque superstes
Claudor, & exstincti sum levis umbra rogi.
Quo pede per terras, gradior Phlegethonta per ipsum,
| |
[pagina 39]
| |
Deficit ad funus praefica sola meum.
Cruda renascentes praebent alimenta querelae,
Et reliquum vitae nox tegit una diem.
Haec si non merui, mihi cur succenset Olympus?
Si merui, causam vindicet ille suam.
Heu coeli terraeque pudor: vixisse perisse est,
Totaque supplicio vita parata meo est.
Quis mea praeteritis expunget tempora fastis?
Atque istum poterit surripuisse diem,
Quo me fatales genitrix produxit in auras,
Primaque principium funeris hora fuit.
Non erat, ut tantae lux haec praenuncia cladis,
Flammiferis populos irradiaret equis.
Hanc chaos antiquum coecis mersisse tenebris
Debuit, & foedum detinuisse Nihil.
Cur qua sum genitus; non sum detentus in alvo?
Quaeque domus, tumulus non fuit illa mihi?
Cur me laeta sinu mater, cur fovit in ulnis?
Hoc ipso poteram tunc perijsse sinu.
Brachia quae toties puero supposta fuere,
Haec artus poterant dilacerasse meos.
Oscula cur fixit? cur lumina blandula dixit?
Lumina tot lachrymis, tot miseranda malis.
O utinam tunc cum tenerae per colla parentis
Reptabam, collo pondera lapsa forent.
Non ego iam longo traherem suspiria luctu,
Nec quererer miseros lentius ire dies.
Nec mihi quaerenti facilis solatia somni,
Turbaret noctes cura, dolorque graves.
Saepè dolens inopes, atque ora famelica pavi,
Pauperiesque mea saepè levata manu est.
| |
[pagina 40]
| |
Me vidui coluere lares, ego pronior illos
Solatus studijs, alloquioque fui.
Non amor argenti, nec habendi saeva cupido
Subdidit infami pectora nostra iugo.
Hoc studui: sacros opibus non tradere mores,
Totq́ue Dei donis auctior, esse bonus.
Ad mea cum fessus properaret tecta viator,
Hospitis officijs obsequiosus eram.
Obijce, qui poteris, falsae periuria linguae,
Nostra fuit laudis lingua ministra tuae.
Exige, qui poteris, servilis praemia dextrae,
Iratum credam iustius esse Deum.
Tu quoque laese pudor, si laesimus, exige poenas,
Foedera si thalami nos solüisse putas.
Has Iobum meruisse vices dixistis amici.
Dicitis: in culpas area lata patet.
Causa mea est melior: nec enim tam dira peregi,
Aut par delicto est numinis ira meo.
|
|