|
| |
| |
| |
Epistola Ammonis ad Thamaram sororem.
Elegia X.
SAEpius haec scribo, nec sum tibi femina tanti,
Vt mihi rescribas, plus minus ipsa faves.
Quo titulo scribas, placeam quo nomine frater,
Non moror, hoc unum, te redamasse, moror.
Quò germana magis fugis, hoc plus diligit Ammon,
Accendunt vetitae pectora nostra faces.
Vror, at occulto stimulum tu subdis amori,
Votaque dum spernis, plus voluisse facis.
Te facilem simula, potero te segnis amare:
Difficilis cum sis, cogor amare magis.
Nam licet infestis percussa bipennibus ilex
Perstet, ad extremum saepius icta ruit.
Tu quoque, dura licet. poteris prece dura moveri,
Et cupies sorti condoluisse meae.
Non formosa tibi es, nobis decor iste creatur;
Forma tua est, soli cernitur illa mihi.
Pulchra soror fueris, vultus vilescit imago,
Ni liceat vultu, luminibusque frui.
Alterius dos ista viri est: plus fulget amando,
Et decus in thalamis exerit illa suum.
Quos solers natura tibi formavit ocellos,
Non dominae, verum lusus amantis erunt.
Quaeque tibi frons est, nostro festiva furori
| |
| |
Annuit, éque tuo corpore vita redit.
Quae debes alijs, fratri invidisse scelestum,
Da mihi, da formae gaudia prima tuae.
Elige, si cupias, iuvenem de gente tuorum,
Non tibi, qui Thamaram sic amet, ullus erit.
In facie pallor, macies in corpore toto est,
Inque dies te dum depereo, pereo.
Genua labant, crebrisque madent ploratibus ora,
Nec mihi nox vultus subtrahit atra tuos.
Membra mihi querulo recubant exanguia lecto,
Hoc unum credor sanus, amare queo.
Redde precor vitam, vel si mihi reddere non vis,
Per populos lethi causa ferere mei.
Tunc tibi, sed serò, tot verba, precesq́ue subibunt,
Et lachrymae, & fratris tristia fata tui.
Tunc aliquis dicet, iacet hic despectus amator,
Causa soror miseri funeris una fuit.
Ante tuos mea tunc oculos versabitur umbra,
Nec tibi tranquillae noxque diesque fluent.
Si tibi virginitas curae est; quot sorduit illa
Matribus, haec poterit cura nocere tibi.
Si fratris te terret amor, vetitiq́ue Hymenaei:
Non aliter frater, quam peregrinus amat.
Eripe fraternum mihi nomen, & altera finge
Nomina; saepe sibi somnia fingit amor.
Quos horret natura thoros, invidit amanti.
Nec tibi quae genitrix, haec fuit una mihi.
Est pater ambobus non alter, at altera mater.
Hoc ergò poteris non soror esse modo.
Quae vetuit nostros lex inviolabilis ignes,
Dat veniam iussis saepius illa suis.
| |
| |
Callida magnanimum quondam Thamar arsit Iüdam,
Et tamen hic illi tunc socer, illa nurus.
Ipse pater thalamos Vriae conscendit adulter,
Cur mea, cur iuvenum crimina tanta putas?
Haut puduit Lothum natarum amplexibus abdi,
Affinis tali non mea culpa malo est.
Regia res scelus est; levius peccare putatur,
Augusto quisquis sanguine natus erit.
Scilicet haec teneram comitantur fata iuventam,
Nec possum flammis non caluisse meis.
Cogor in obsequium Veneris, te cogor amare,
Imperat arbitrio tuq́ue, furorque meo.
Si formosa fores minus, en, minus Ammon amarem,
Audacem vultus me facit esse tuus.
Audacem faciunt gressus, & eburnea colla,
Quaeq́ue meo cupiam membra iacere thoro.
Vidimus Hebraeas, sed non placet ulla, puellas.
Femina prae Thamara sordida quaeque mihi est.
Aut mihi te cupiet iungi fortuna, vel artem
In vultus frustra contulit illa tuos.
Da breve saevitiae spatium, lenire furorem,
Sola potes, nostri sola medela mali es:
Non decet invitae fieri, quod dulce volenti est.
Armatas fugiunt oscula blanda preces.
Si fratrem redamas, pergam te frater amare,
Si renuas, forsan peior amator ero.
Quod nequeo precibus, docto tentabimus astu,
Crede soror, valde est ingeniosus amor.
Et licet incuses, fuerisque irata minanti,
Nil moror, in tanto crimine fructus adest.
| |
| |
Damna libens patiar. nostras veniemus ad artes,
Iratâ satis est posse sorore frui.
|
|
Auteursrechtvrij