|
| |
Elegia VI.
Abrahami filium Isacum immolaturi oratio.
QVàm mea me varijs virtus exercita fatis
Intrepidâ nixum relligione probat.
Liquimus Assyrios, Chaldaeas liquimus urbes,
Et procul externo iam lare tutus ago.
Deserui patriam, nec tot charissima nobis
Pignora mandatis praevaluere Dei.
Altera nunc coelum fidei documenta reposcit,
Altera iam pietas imperat ausa mihi.
| |
| |
Cur Deus hoc mandas? cur non sinis esse parentem?
Cur dominum vacuâ me cupis esse domo?
Cur soboles iugulanda placet? cur funere tali,
Cur his exequijs expedit esse pium?
Mille mihi patulis errant in montibus agni,
Multaque per Syriae prata vagatur ovis.
Sunt iuga taurorum, sunt victima crebra, capellae;
Et, qui te placet, pinguior haedus adest.
Cur tua non istis fumant altaria donis?
Nec cadit antè tuos icta iuvenca focos?
Cur potius nostro das argumenta dolori,
Et repetis vitae gaudia sola meae?
Cur lex naturae contraria legibus ista est?
In iugulum nati cur ruet ipse pater?
An mihi peccanti vindex irasceris aether?
Vtque luam culpam criminis, ista iubes?
An aliquis superos, vel me malus abstulit error,
Et vana legis credulitate fruor?
An Abrahae tentanda fides, totiesq́ue probatum
Robur, & obsequijs officiosus amor?
An, quod velle potest, iustè voluisse putabo
Numen, & hoc facti regula velle mei est?
An mea vis seri repetant exempla nepotes?
Et pater invictae relligionis ero?
Quicquid erit, tua, magne Deus, mandata capessam.
Haec est servitio dextra parata tuo.
Hic puer est, haec ista strues, bustumque, rogusque,
Hic locus, hoc soboles hostia monte cadet,
Stringimus, & nati iugulo sic abdimus ensem.
Heu nimium cur es tarda reperta manus?
Si pater appellor, mihi cur mactaberis Isaac?
| |
| |
Et cur, si placeas victima, sospes eris?
Cum genitrix effoeta subit, mihi dextera languet,
Cum subit obsequij gloria, dextra ferit.
Si pereas, perit Abramidum sperata propago;
Ni pereas, fidei laus violata meae est.
Si iugulem, non te, fili, praesumar amasse.
Ni iugulem, minus, heu, credar amasse Deum.
Suadet amor, dissuadet amor natiq́ue Deique;
Spes tamen & curas, & fugat una metus.
Spes superat, superat grandis fiducia coepti,
Et quae non cernit, credit adesse fides.
Tu praestare Deus poteris promissa clienti,
Tu facies verbis pondus inesse tuis.
Tu cineres animare pios, tu reddere vitam,
Seculae tu soboli reddere rapta potes.
Quin mihi progenies busto nascetur ab ipso,
Et fuerant vitae quae bona, mortis erunt.
Vidimus hanc sobolem, te solùm dante, Creator,
Reddimus hanc iterum, te repetente, tibi.
Illa tuum munus, tuus est labor, accipe donum,
Primitiasque mei rursus amoris habe.
At tu nate, meae vires, mea sola voluptas,
Delicium patriae, subsidiumque domus,
Exue sollicitas, num sit mihi victima, curas;
Autorem solum res habet ista Deum.
Ille potest longe positum spectare futurum,
Et certum dubijs casibus urget iter.
Illius antè oculos, quae non sunt, esse videntur,
Ille diem medijs fenerat è tenebris.
Quam memini, tunc cum reges & castra fugarem,
Auxiliatrices accelerasse manus.
| |
| |
Quam memini Pharium mihi conciliasse tyrannum,
Cum coniunx thalamo reddita Sara meo est.
Quam memini nostrâ suspensam gente salutem,
Foederaque in populos continuanda meos.
Quare age nostra truces iam nunc manus imbuat aras,
Et pater in foetus saeviat ipse suos.
Aut sua, qui dederat, mandata refinget Olympus,
Aut iterum, fili, mox redivivus eris.
|
|
Auteursrechtvrij