|
| |
Elegia IV.
Oratio Noachi ad mundum Diluvio periturum.
IMproba gens, ignara Dei, secura malorum,
Et nimium fati nescia turba tui;
Ad mea, degeneres animae, praecepta venite,
Quas scelerum ex omni parte cupido tenet.
Discite sanari, qua fas est voce moneri,
Optima virtuti proxima quaeque dies.
Dum licet, insani subeant fastidia secli,
Me duce mens aliud vestra sequatur iter.
Publicus assertor lapsam reparare salutem,
Et tantis veni pharmaca ferre malis.
Discite, quae maneant sceleratas praemia terras,
Extremumque vehat flebilis hora diem.
Crimina dum vobis, pariter discrimina surgunt,
Et socio vadunt poena, scelusque gradu.
Si peccare iuvat, fuerit punire voluptas;
Iudicis hae partes, sed tolerantis, erunt.
| |
| |
Lenta licet properent ad poenam numina, crescet
Irritata suâ numinis ira morâ.
Cernite, quae pando texuntur ventre carinae,
Hae tabulae Superûm signa furoris erunt.
Haec ratis, haec domus est, quam desuper imbribus aether
Perpluet, haec medijs tuta feretur aquis.
Haec est diluvio mundi pereuntis imago,
Haec eadem terrae scena natantis erit.
Nil aliud toto reliquum servabitur orbe,
Quasque vehet clausas unica puppis opes.
Qui videt hanc, discat prudens sua fata necesque,
Et causam luctus colligat inde sui.
Dividet hoc coelum vitas, & funera ligno,
Dividet haec sontes, dividet arca pios.
Distabit probitas vitijs secura profanis,
Quique bibit fraudes, mox bibet author aquas.
En Superûm laxo pandentur cardine portae,
Inque caput vestrum dira procella ruet.
Sideraque & fontes aderunt ultricibus undis,
Effundent pluvios nubila faeta sinus.
Nec sibi praescriptis subsistet finibus aequor,
Quamque [sce]lus latè, sternet & unda viam.
Irruet in populos pelagus, camposque subibunt
Flumina laxatis exspatiata vadis.
Alteraque Oceani facies erit, altera terrae,
Obruet invisam iam modo pontus humum.
Tunc aliquis thalamo pavidus properabit amator,
Obvius & subitis fluctibus ibit amor.
Dumque volet solitis flammas exstinguere flammis,
Exstinguent vetitas aequora tota faces.
| |
| |
Tunc aliquis celsam moechus sublatus in ulmum,
Pellicis in medîjs corpora cernet aquis.
Dumque tumescentem circumspicit undiq́ue pontum,
Ingemit exitio cuncta parata suo.
Quaque ferent oculos mendax, periurus, & exlex,
Praecipites adiget mors inopina gradus.
Ah, tenebris frustrà raptor se condet opacis,
Non locus, aut timida spes erit ulla fugae.
Quique suas tinxit crudeli vulnere dextras,
Sanguineum vasto gurgite credet onus.
Dumque videt fessis se desperare lacertis,
Occidet, & nullo subveniente natat.
Tunc, quae laeta suo meretrix porrexit amanti,
Iactabit liquido brachia lassa mari.
AEmula quid celso struitis fastigia coelo?
Haec spolium & pelagi praeda furentis erunt.
Cur picturatis fulgent aulaea columnis?
Splendidaque è solido marmore tecta nitent?
Sedibus illa suis rabies convellet aquarum,
Auseret avulsos ventus & unda lares.
Nubitis, atque vagi scelerata licentia lecti est,
Vestraque non unum gaudia crimen habent.
Cornua cur tollis dives? quid spernis egenum?
Mox simili dabitur conditione mori.
Cur lasciva, salax, petulans, improvida, deses,
Immemor, indocilis, perfida facta gula est?
Quid iuvat infami luces produxere luxu?
Distentisque fluunt ebria vina cadis?
Turgida pampineos transcendent stagna racemos,
Opplebuntque truces ora bibentis aquae.
Tunc serò similes vobis optabitis alnos.
| |
| |
Nec, quae vestra vehet corpora, puppis erit.
Votaque discutient, & inania verba procellae,
Et levibus tradent diripienda Notis.
Haec toties dixi: vitijs patientia victa est,
Quae fecisse pudet, dicere saepe pudet.
Languet, & indocili silet auditore magister,
Et fugit insanum spreta medela virum.
Scilicet asserui iam me, victorque pericli,
Tutus in hac, socia coniuge, lintre vehar.
Effugient nati, fugient discrimina natae.
Rarus & à tanta clade redibit homo.
His pauci tabulis, tectoq́ue vehemur in isto,
Parvaque naturae portio sospes erit.
AEquore sic facili, ventisque ferentibus utar,
Moxque iterum nobis sicca resurget humus.
Non mea detrectant placidi mandata leones,
Hic aper, hic elephas ad mea iussa venit.
Cernitis, ut lenes conscendant carbasa tauri?
Et parili vadant femina masque gradu?
Ipsa fatiscentis metuens incommoda mundi,
Ad monitus properat reptilis hydra meos.
Quaeque sibi patulo diffidit in aëre, compar
His latebris etiam tutius haeret avis.
At non illa movent stolidas praesagia mentes,
Et praefracta suum pectora marmor habent.
Omnia mox fient, fieri quae posse negatis,
Nec mea falsiloqui vox monitoris erit.
Improba gens, celeri casus circunspice mente,
Et tua vicinis subtrahe fata malis,
Ah propera, nec te venientes differ in horas.
Dum differs, sceleri das alimenta tuo.
| |
| |
Sit monuisse satis. nos hanc conscendimus arcem.
Fallor? an irato Numen ab axe pluit?
|
|
Auteursrechtvrij