|
| |
Elegia III.
Oratio Caini occiso fratre Abele.
PEccavi, Superûm rector, primiq́ue parentis
Crimina flagitio deteriore sequor.
Imbibimus partem sceleris, veniensque propago
Hos etiam fructus impietatis amat.
Fraterno sontes maduerunt sanguine terrae,
Et nova germanus polluit arva cruor.
Dextra nocens mea facta mihi est, me me adspice sontem,
Haec manus, haec primi sica latronis erat.
Nec solum manus ista nocet, peccavit Olympus,
Et partem culpae tu quoque Numen habes.
Cur mea spectanti sordent altaria coelo?
Primitiaeque meis displicuere focis?
Cur magis hic Superis potuit, minus ille placere?
Et Deus in partes, arbiter orbis, abis?
Sors eadem genuit geminos, sors extulit una,
Debebam simili posse favore frui.
Hinc subijt gravis ira mihi, nutrixque furoris
Livor, & ultrices invaluere minae.
| |
| |
Addita vis sceleri est, & dum furor arma ministrat,
Ausibus ingemuit conscia terra meis.
Dicat posteritas, fratrum quoque gratia rara est,
Haec etiam mundi noxa sequentis erit.
Sensimus invidiam, venturus sentiet orbis,
Qui veniet post me, fecerit ista nepos.
Tunc quoque, qui stricto minitetur vulnera ferro,
Et madeat diro sanguine, frater erit.
Alteraque Ausonia mulier subvecta quadriga,
Per patris attonitos corpora ducet equos.
Et tenerae victrix occurrens dextra sorori,
Crudeli Latiam funere tinget humum.
Tunc quoque terribiles recoquent aconita novercae,
Et ruet in patrios saeva puella thoros.
Non hac caede furor, non hac satiabitur umbrâ,
Horrescent aliâ secla futura nece.
Culpam culpa trahet, crescent fecunda malorum
Semina, mille dabit noxia dextra reos.
Nunc mihi, quod vitae superest, fit mortis imago.
Promittit iugulo vulnera quisque meo.
Invisusque mihi, superis invisus, & orbi,
Anxius huc, illuc, & trepidanter eo.
Tolle reum, Rex summe, vel haec mihi terra dehiscat;
Diluat hoc nostrum gratia nulla nefas.
Non locus est veniae, nec sperat causa favorem,
Esse nocens credor, tu minus esse bonus.
Vota nec in ventos nil proficientia fundam.
Nil superest, praeter posse timere, mihi.
Cum cernuntur aquae, vicinaq́ue flumina, nobis
Flumina cuncta notas insidiantis habent.
Occursant silvae: silvis nocitura figura est.
| |
| |
Si scopulus: praeceps cum ruit ille, trema.
Iamque truces fremitu terrent immane leones,
Et mea quae laniet viscera, tigris adest.
Suspicio coelum: coelo diffidimus ipsi.
Quae repetet fratrem, vox gravis una mihi est.
Fulmina me terrent, me rauca tonitrua terrent,
Conscia terra mei signa pudoris habet.
Nunc pluviae capiti, nunc horrida grando minatur:
Saepius exanimem vel levis aura facit.
Nunc magis astrorum, nunc sum metuentior undae,
Cogit & insanus cuncta timere timor
Omnia subscribunt offensi numinis irae,
Meq́ue premente Deo, machina tota premit.
Nuper & ad tremuli trepidabam graminis umbram,
Quoque iacet frater, crimina dixit ager.
Quos dabat hic gemitus moriens, exasperat Echo:
Clamor adhuc aures personat iste meos.
Inde sub Aurora, & surgentis luce diei,
Ora cruore madens est mihi visus Abel.
Lumina cum primo defessa sopore remitto,
Haec iterum facies, haec mihi forma subit.
Crudeles somni vigilem tenuistis, & aegrum,
Quem semel aeterna nox premet atra die.
Omnia cum timeam, plus hoc fortasse timebo,
Funere laedatur ne manus ulla meo.
Conscia mens tacito praebet fomenta dolori,
Incitat & morsus poena scelusque pares.
Quid facias terror? torquet sua culpa Cainum,
Et Nemesis celeri me pede iusta premit.
Has fugiam terras, fugiam per saxa, per undas?
Terra alibi dicet, dicet & unda reum.
| |
| |
Sic miser, & trepidans erro, sceleratus, & exul,
Et latrocinij signa, notasq́ue gero.
Latrofui fratris, fateor, iam latro Cainus
Ipse sui, poenas exigit usque suas.
Illum dextra necat praeceps, me lentior aetas,
Suppliciumque mihi vita, diesque trahunt,
Dum superesse sinor, sinor huic superesse dolori,
Longius & vivo, longius ut moriar.
|
|
Auteursrechtvrij