|
| |
| |
| |
Tomyris, of de dood van Cyrus.
Treurspel.
Eerste bedryf.
Eerste tooneel.
Tomyris, Aripithes, Gelonide.
Ja, hoe de droefheid my vervoer', laat ons verstaan,
Wat Cyrus wil zy; en hoe verr' zyne eischen gaan.
Zyn Afgezant verzoekt gehoor: 'k Wil hem verbeiden.
Aripithes, ga heen, gy zult hem binnen leiden.
| |
Tweede tooneel.
Tomyris, Gelonide.
Kan 't weezen! Cyrus, na hy ons verwonnen heeft,
Breekt zynen trots! Hy is 't, die ons den vrede geeft!
Myn heete wenschen zyn in 's Hemels gunst ontfangen!
Jaag door uw wenschen my geen bloozen op de wangen.
Ja, hy verwon my. Des Araxes snelle vloed
Zag van myn vluchtend heir zyn'stroom geverft metbloed;
En deeze legerplaats, omringd door 's Vyands magten,
Doet, Scytië ydel, in zyn wanhoop, uitkomst wachten.
Doch 't hart van Tomyris, schoon ik myn' ondergang
| |
| |
Onkeerbaar zie, word nooit geboogen door den dwang.
Ach! word dat hart, Mevrouw, nog fierder door de slagen,
En kan de gantsche val des Staats het niet vertsaagen?
Ten minste deel' het in den doodelyken rouw,
Hoor' onze zuchten in den bangen nood, beschouw'
Al 't bloed voor u gestort, all' die geplengde traanen.
Vaar voort, en wil my van den dood myns Zoons vermaanen.
Versterk myn gramschap door zyn uitvaart, pas volbragt;
Vertoon my 't lykmisbaar, de naarheid van deez' nacht;
Wys my de houtmyt, die, getuige myner rampen,
Myn zuchten opwaarts zond, gemengd met zwarte dampen.
Dat graf, die asch, helaas! die doodsche lykbus is
Het al, dat me overbleef van myn Spargapizis!
Mevrouw, men moet dien slag verzetten.
Ik moet hem wreeken, of die slag my meê verpletten.
Men beeft voor Cyrus: maar hy beeve zelf. Ik acht,
Nu ik het voorwerp van zyn min hebbe in myn magt,
Genoeg in staat te zyn, (hy moog dan triomfeeren)
Dat ik de wet hem stelle, en noodzaake om die te eeren.
Ach! dat hy liever met Mandane keer', Mevrouw,
d'Araxes oversteeke, Ecbatané beschouw.'
Voorkoom ons wis bederf, en stil zyn' toorn: zyn slagen
Zyn al te zwaar, te veel alreê door ons gedraagen.
De naam van Cyrus is alleen de schrik der aard':
Hy zwaaie verr' van hier 't ontzachlyk oorlogsz waard.
Hoe zwaare rampen gy my voorstelt, my verwachten,
't Berouwt me in 't minst niet, dat ik dorst myn' plicht betrachten.
Ligt haalde ik op my zelv dit onweer: maar gy weet,
| |
| |
Welk een bekommering my Cyrus lyden deed.
Ik zag zyn wenschen tot Mandanes huuwlyk strekken.
Dit huuwlyk moest in my gegronde vrees verwekken:
Cyaxares, zoo naauw met Cyrus door dien band
Vereenigd, wierd te sterk, te magtig voor myn land.
Gy weet, wy worden van den Meder afgescheiden
Door den Araxes, die zyn' vloed dryft tusschen beiden.
Wat zou die Nagebuur, eens met den Perziaan
Verbonden, nu is hy te ontzachlyk, niet bestaan?
De vryheid was altoos by ons het dierst. Geen keten
Voege immer aan de hand van strydb're Massageten.
'k Voorzag, en, Gelonide, ik dacht, het ongeval
Moest voorgekoomen zyn. 't Begunstigde my all'.
De Koning Krezus bragt, door yverzucht gedreeven,
Heel Azië te been, om Cyrus te weêrstreeven.
Dit gunstig ty dstip nam ik waar, 'k vergaarde een vloot,
Ik deed een magtig heir aan boord gaan, en gebood
Spargapizis, om met de hem vertrouwde benden
Den steven door d'Euryn naar Sinopé te wenden.
Hy land. Cyaxares, ontzenuwd door de rust,
Word van dien linksen slag des lots welhaast bewust:
Maar krachtloos, zonder volk, wat zou hy toch beginnen?
Hy vlucht dan, ziende niets door tegenstand te winnen,
Zorgt voor zich zelv', en laat, door schrik gejaagd, zyn land,
Zyn kroost en Ryksprinses in 's overwinnaars hand.
Deeze Erfopvolgster van zo uitgestrekte Staaten
Werd dus myn' krygsbuit, dien 'k my heb verzeek'ren laaten;
De zorg myns Zoons heeft uit haar hof haar hier gebragt;
En 'k heb met haar het lot van Azië in myn magt.
Nu eischt haar Cyrus door de wapens; doch hy beeve,
Zoo ik gedwongen word, dat ik haar wedergeeve.
Het is genoeg: ligt word ge in 't kort geleerd,
Wat Tomyris vermag, door wanhoop geregeerd.
| |
| |
Het is de gloriezucht alleen niet, daar 'k door brande:
Dat Cyrus my versmaad'; ik heb myne offerhande.
'k Betuig hier by uw' glans, ô Fakkel van 't Heelal,
Dat haar de dood, de dood alleen verlossen zal!
| |
Derde tooneel.
Tomyris, Gelonide, Aripithes.
Mevrouw, 'k zie d'Afgezant van Cyrus herwaarts koomen.
| |
Vierde tooneel.
Tomyris, Gelonide, Artabazes, gevolg.
Enkel door zyn goedheid ingenoomen
Toont de Overwinnaar zich gereed, om af te staan
Van 't recht der zege; ja, Mevrouw, hy bied u aan
Om zelve nog Meestres van 't lotuws Volks te weezen.
Gy weet tot hoe verre u Vorst Cyrus is te vreezen.
Maar schoon zyn arm u kan verpletten, houd hy dien
Te rug, om u den Vreê, grootmoedig, aan te biên.
Wil slechts, herstellende het geen 'er is misdreeven,
Cyaxares terstond zyn dochter wédergeeven:
Zoo wend gy al den ramp van uw' gedreigden Staat.
Gy spreekt van misdryf. Ai, myn Heer, met welk gelaat
Kunt gy my roemen op uws Overwinnaars goed heid?
Dien Overwinnaar, die geen maat kent van verwoedheid,
Noch geen verzadiging van bloeddorst; over de Aard'
Door 't heilloos klaat'ren van zyn euveldaân verm aard.
Hoe nu, kan hy Mandane in onze magt niet lyden?
Hy, die het recht van Goôn en menschen durft bestryden;
| |
| |
Zyn' troon op wrakken bouwt, en 't deerlyk overschot
Van Koningkryken? Moet niet Sardis 't haatlykst lot,
Zoo wel als Babel in zyn slaverny verduuren?
En heeft zyn woede hem by all' de Nagebuuren,
Ja zelfs tot voor den wal van Memfis niet gevoerd,
Terwyl hy 't overal door schrik en angst beroert?
Waar zyn in Azië nog Vorsten, welker Staaten
Hy voor 't verwoestend staal heeft overig gelaaten?
Hy sleept een twintig tal Gevangenen, wier hoofd
Hy 't wettig Rykssieraad, moedwillig heeft ontroofd,
Aan zyne zegekar; en zonder te overweegen
Waar door hy 't recht op die rampzaal'gen heeft verkreegen,
Nu klaagt, beschuldigt hy, veroordeelt, en ontvouwt
Gelyk een misdaad, dat men hier Mandane houd:
Terwyl hy, zelf niets doende als Koningen vertreeden,
Zich Heldendaaden maakt van vloekb're gruuwzaamheden.
Wenscht hy de Ryksprinses, die hy zo hevig mint,
Te ontsangen van de hand, waar in zy zich bevind,
Hy staa vrywillig af van de overheerde troonen:
Dat hy zelf eerst durve een grootmoedig voorbeeld toonen,
Om ons te wekken; en 'k beloof, wen hy het doet,
Te zullen zien, myn Heer, of ik hem volgen moet.
Ik staa versteld, Mevrouw, en, schoon ik my bedwinge,
Ik kan niet zwygen op 't geweld der lasteringe,
Waarmeê een Vorst, alom geëerbied,word gehoond,
Zyn deugd nochtans, in spyt der driften, die gy toont,
Blonk veel te wyd, om u bedekt te zyn gebleeven.
Doch 'k moet, geperst, om aan zyn glorie recht te geeven,
Daar van 't geheugen hier vernieuwen. Ken den Held,
Die by zyn Vaderen der Goden Meester telt;
Voor zyn' geboortestond de Koningen deed beeven,
Geheel het Oosten hulde als aan zyn' meester geeven;
En om wiens grootheid te verkondigen de glans
Des Gods, die ons verlicht, bez week aan 's Hemels trans.
| |
| |
'k Zwyg van Astyages, zyn onnatuurlyk woeden,
De teedre zorg der Gôon, het wonderbaar behoeden,
En hoe hunne Achtb're hand hem hebb' ten troon gevoerd.
Die Vorst, die de Aarde in zyn geboorte had beroerd,
Deed in zyn Heerschappy een' lieven Vreê beleeven;
Tot hem 't hoogmoedig Hoofd der Lydiërs, gedreeven,
Om 't Raadsbesluit te doen vervullen van de Goôn,
Bestookte; en ylings zag verbryz'len zynen troon.
Nitocris zoon, gezweept door de eigen Razernyen,
Kreeg binnen Babel haast zyn deel aan Krezus ly'en.
Dus was 't noodlottig eind van dat verbondschap. All',
Die volgden, wierden slechts gesleept door hunnen val:
Terwyl Vorst Cyrus, door zyn aangenaam regeeren,
Zyne Onderdaanen vond in zoo veel Opperheeren,
Als Azië voorheen den Scepter voeren zag.
Cyaxares alleen, wien de algemeene slag
Verschoont, ziet Cyrus roem met geene afgunstige oogen,
Wraakt 's Vaders dwaaling zelf, erkent het Alvermogen
Der Goden, dat zoo klaar den Perzen de Oppermagt
Van Medië opdraagt; en, vernoegd in zyn geslacht
Te blyven heerschen, maakt zich tot den afstand vaardig,
Schikt Cyrus, ziende hem 't gebied van 't Oosten waardig,
Zyn' troon, en te gelyk zyn Dochter, hem ter Bruid.
Dus voegt zich eind'lyk 't all' naar 't Opperste besluit.
En ik alleen dan, ik zal dat besluit beletten.
Zoo, om te Ecbatané hem op den troon te zetten,
Mandanes echt hem moet verheffen, weet, dat hy
Zyn wenschen vrucht'loos streelt met de Opperheerschappy.
Liet ik twee Ryken, nu zoo magtig, zich verbinden,
'k Zou myn Tyrannen haast in myn Gebuuren vinden.
'k Ben vry: en eer ik my tot slaverny begaf,
Verloore ik 't Leven met den Koningklyken staf.
| |
| |
Neen; Cyrus, vaardig om den loop der Krygsbedryven
Te stuiten, laat, Mevrouw, u Kroon en Scepter blyven:
Hy acht uw leven hoog; en schenkt u zelf den Vreê.
Aanvaard dien: haal op u geen verder Oorlogsweê.
Gy hebt, met naar den raad myns Konings niet te hooren,
In 't barnen van den storm reeds eenen zoon verlooren.
En dat ontsteekt my op den Wreedaard.
Dat 's Noodlots strafheid aan een 'mensch ter misdaad zy?
De hand van Cyrus bragt uw' zoon niet om het leven;
Toen hy hem zag, had hem de geest alreê begeeven.
Wat toch vermogt hy meer dan 't geen hy heeft betracht?
Hy zond hem herwaarts met een Vorstelyke pracht;
Om 't moederlyke hart, en de uitvaart te gehengen,
En troost van traanen met zyneasch te mogen mengen.
Yd'le achting! haat'lyke eer! Ach! 'k moet hem straffen. Kan
Myn gramschap langer zyn bedwongen! De Tyran
Heeft zorg gedraagen haar onbluschbaar te doen brauden.
Vergeefsch jaagt hy zyn' naam met schrik door alle landen;
Vergeefsch denkt hy my door gewigt van mogenheid
Te plett'ren: dat hy beev', zoo hy hier langer beid'.
Op straffloos misbruik van zyne overmagt hovaardig,
Verwaand op dapperheid, den naam van wreedheid waardig,
Braveert hy me, en bespot myn droefheid. Mynen Zoon
Zend die Ontmenschte my, maar in een doodkist! Goôn!
Dat hy me ontvliede; of, om zyn trotsheid te verneêren,
Zal ik Mandane doen in de eige doodkist keeren.
Ze is levenloos, wen hy zich hierop durft beraân;
En hy alleen doemt haar de doodstraf te ondergaan.
| |
| |
Wat hoore ik? Hemel! Vrees, Vorstin, myn's Konings tooren.
Zeg my niets meer; maar breng myn antwoord hem ter ooren.
| |
Vyfde tooneel.
Tomyris, Gelonide.
Ach! wat bestaat gy? Dat dit dreigen niet in 't kort
Een schrik'lyk onweêr op ons hoofd ter neder stort!
Wel hoe! gelooft gy dan, dat Cyrus, onbezonnen
Een' aanslag, vol gevaars zou onderneemen konnen;
Waar door Mandanes dood verhaast wierd? Neen, veel eer
Legt hy de wapens, om haar te behouden, neêr.
Zyn aftocht zal wel haast u in uw klachten stuiten.
Wat vonnis voor zyn min! waar toe moet hy besluiten!
Hy ziet zyn Minnaares geprangd in ketens, maar
Verlaat haar trouweloos; of word haar Moordenaar.
Beklaagt gy hem? 'k Verdien veel meer beklaagd te weezen
Het stond alleen aan u om niets te vreezen.
Had de eerzucht niet, Vorstin, tot deezen dag,
Op uw verheeve ziel alleen maar het gezag?
En kan 't verlies eens zoons u nu zoo verr' vervoeren?
| |
| |
'k Mogt in Spargapizis, gehoorzaamheid gewoon,
Altoos een' Onderdaan beschouwen met een' zoon;
Daar Ariantes, trots, niets doet dan my weêrstreeven:
Zyn hoogmoed word op nieuw door 's broeders dood gesteeven.
'k Gaf hem Issédons kroon; 't is vrucht'loos, hy eischt meer,
Noch is voldaan, tenzy hy over my regeer'.
Mevrouw, hy is hier tot uw' onderstand gekoomen.
'k Heb nader het geheim van zyne ziel vernoomen.
Hy dekk' zich, zoo hy wil, voor ons; het is om niet:
Dewyl myn yv'rig oog, dat door zyn veinzen ziet,
My klaar vertoont, tot welk een' prys wy hem verkreegen.
Hy leent my zynen arm en hulp, doch ongeleegen;
Daar hy voor de oogen van Mandane kwynt, myn' haat
Bedwingt, en myn besluit verydelt.
Mevrouw; gy ducht, dat hy haar Koningin zal maaken;
En dat, Cyaxares eens stemmende in zyn blaaken,
Hy u den Scepter uit de hand doe vallen.
'k Bekommer my niet om ontwerpen, buiten reên.
Behaagde het den Goôn, dat Ariantes liefde
Mandanes borst voor hem met minder afkeer griefde;
Dat zy zich voor zyn' echt verklaarde! Ik wierd veel meer
Gevleid in myne hoop, en lag myn gramschap neêr:
'k Zou Cyrus zien verraân; en my genoeg gewrooken.
Maar, Gelonide, ik heb alreê te veel gesprooken;
't Is tyd, dat zich myn hart geheel u openbaar'?
Dat hart schynt u zoo fier, en onbeweeglyk; maar
Gelooft gy, dat dat hart, op Cyrus dus verbolgen,
Hem haat, wanneerge my hem ziet gestreng vervolgen?
| |
| |
De liefde maakt myn allerz waarste pyn.
Wat hoore ik? Goden! Hoe! zou Cyrus 't voorwerp zyn?
Gy weet, dat ik hem heb gezien. ô Myne zinnen!
Behoefdet gy iets meer, om deezen Held te minnen?
Een enkel opslag van zyne oogen wrocht myn vlam.
U, Gelonide, heugt den dag, toen hy hier kwam,
En 't overwinnend heir, langs deeze onzalige oorden
Zich uitbreidde, als een stroom, gezwollen uit zyn boorden.
My wierd een mondgesprek gebooden; 'k nam het aan;
Waar van myn ziel tot nu zoo fel is aangedaan.
Myn hart, terstond verslaafd aan de eedle Heldentrekken,
Kon geenen Vyand meer in dien Monarch ontdekken.
Hy eischte de Prinses weêrom: maar was ik toen
Niet min dan ooit in staat, om hem deez' dienst te doen?
Gy weet, wat de uitkomst is geweest van 't samenspreeken;
En dat wy onvoldaan weêr van elkand'ren weeken:
Want Cyrus vroeg te veel; daar ik niets toe wouw staan.
Doch 't vuur der liefde glom in 't heim'lyk feller aan.
'k Had onophoudelyk die trekken voor myne oogen;
Myn ziel was diep gewond; en all' myn rust vervloogen.
Men bood aan Cyrus met myn' Scepter myne hand:
Ik dekte dus door die gewoonte van ons Land
Mynzwak; en de eerzucht sprak voor myne tederheden.
Maar wat was de uitkomst? Dat ik weig'ring heb geleeden.
De ondankb're Cyrus loont myn goedheid op deez wyz'!
Dat de eedle fierheid van uw ziel nu weêr verryz'.
Straf Cyrus, wreek u door uw minnevlam te dooven:
| |
| |
Kan ik wel? En kunt gy dan gelooven,
Dat myne liefde zy te smooren op één' dag:
Om dat zoo kort een tyd haar' gloed ontsteeken zag?
Hoe weinig weet gy 't! Maar, in 't geene ik thans beginne,
Weet ik, ik zelv wel, of ik haate, en of ik minne?
Weet ik wel, of de drift, de ontroering van myn bloed
Den naam van liefde, dan van dolheid draagen moet?
Ach! daar ik onderneeme, om Cyrus af te scheiden
Van zyne Minnaares, wreek ik my aan hen beiden;
Maar met een wraak, die voor myn liefde dood'lyk is.
Myn hart zal klaagen: 'k zie, ik weet het voor gewis.
Myn Medeminnaares nochtans zal met my klaagen;
Myn straf min yslyk zyn, als ik haar ze ook zie draagen:
En hier in zelfs zal ik gelukkig zyn, dat 'k haar
En ongelukkig zie, en heb gemaakt. Zie daar
All' wat my van 't vertrek van Cyrus staa te hoopen.
Maar dat hy straks besluit'; deez' dag niet laat verloopen:
't Is morgen reeds te laat. Myn gramschap lyd geweld,
En 't is met smerte, dat zy nog worde uitgesteld.
De Ondankb're haast' zich; of Mandane gaat verlooren.
Mevrouw, vrees, als den Vorst uw' zoon dit koom' ter ooren...
Gy weet, hoe weinig hy zich aan uw wetten bind:
Wat zal hy niet bestaan voor 't heil van die hy mint.
Hy zelf hebb' voor zyn hoofd, vermeet hy 't zich, te schroomen.
Doch ik bedwing my in zyn byzyn, 'k zie hem koomen.
| |
Zesde tooneel.
Tomyris, Ariantes, Gelonide, Orontes.
Wat wreede rampspoed word, Mevrouw, my hier bereid?
| |
| |
Indien ik het gerucht vertrouwe, alom verbreid,
Tracht my uw wraaklust met een wis bederf te treffen:
Want ik aanbid Mandane; en des kunt gy beseffen,
Dat, als men toelegt op het storten van haar bloed,
't Staal, dat haar 't leven rooft, myn hart doorbooren moet.
Hoe! waarom hebt ge u myn doodvyandin verkooren?
Ben ik verplicht, uw min te will', myn' haat te smooren?
Staat me eind'lyk 't wreeken van den dood eens zoons niet vry,
Als tot zoo verr', dat het zyn' broeder aang'naam zy?
Of is, om dat ik u tot Koning heb verheeven,
Het recht van Koningin my langer niet gebleeven?
Leg vry die trotsheid, Prins, zy voegt u geenszins, af.
Bedenk, dat myne hand den staf aan de uwe gaf;
Ik hier wil heerschen; en naar myne wet doen leeven.
Gebie te Issédon; daar moogt gy bevelen geeven.
Zoo dat de Scepter, dien myn Vader my voorheen
Had toegeschikt, Mevrouw, my als een gift alleen
Der goedheid toekoomt van myn moeder? 'k Moet dan denken,
Dat gy me uw goed gaaft; niets verschuldigd waart te schenken?
Een zoon, die trotser was dan ik, zou u misschien
In antwoord zeggen, dat hy hier zelfs mogt gebiên:
En dat zyn Vader, door 't benoemen van twee zoonen,
Na 's broeders dood, al 't recht hem gaf op beider troonen.
Maar neen; regeer, en zwaai, 'k stem daar volkoomen in,
Der Massageten staf, zoo lang gy leeft, Vorstin.
Zorg ondertusschen, dat geen te ongerechte wetten,
Terwyl ik Koning ben, my zoon te zyn beletten:
Noch dreig het leven der Prinses; op dat myn arm,
Bestierd door zoo veel min, 't niet tegen u bescherm'.
| |
| |
Schoon ik de stem van myn rechtmatig ongenoegen
Alleen te hooren hebbe, om my naar haar te voegen,
'k Vergeef het misdryf van een' Minnaar echter ligt
Aan mynen zoon. Nu hoor, wat gy my zyt verplicht.
'k Heb meer voor u gedaan dan gy had wachten mogen:
En, zoo my de uitkomst niet te leur stelt in myn poogen,
Is u 't bezit van uw Mandane haast bereid.
Vaar wel; maar doe voortaan, door meer gehoorzaamheid,
Het geen de erkentenis op u vermag beschouwen.
| |
Zevende tooneel.
Ariantes, Orontes.
Wat moet ge, Orontes, die dit hoort, en ziet, vertrouwen?
Zy breekt voor de eerstemaal haar' trots. Kan myn gemoed
Verzekerd zyn voor my, en 't voorwerp van myn' gloed?
'k Ben door verwond'ring, ik beken het, opgetoogen:
En 't hart der Koningin had my altoos bedroogen,
Zoo die verandering my niet verbaasde, Heer.
Het is van heden niet dat ik het kennen leer,
Orontes: 'k Weet te veel, om dit niet klaar te ontdekken:
'k Bespeur zyn goedheên, en waar toe my die verstrekken.
Myn moeder veinst. Hoe meer verzeek'ring zy my deed,
Hoe 'k meer te duchten heb voor 't geen ze inwendig smeed.
Heb ik haar, dorstende naar bloed, niet honderdmaalen
Het geen zy voornam door haar woede zien bepaalen!
Wees ze, alles off 'rende aan haar achterdocht, het spoor
Van bloed haar Kroost niet aan! En ging zy 't zelv' niet voor!
'k Ys voor de gruuwlen, door myn' geest my opgegeeven...
| |
| |
Maar moet ik beeven, zy zal op haar beurt ook beeven.
'k Bezit de fierheid reeds des bloeds van Tomyris:
Wen 'k eens haar wreedheid neem; en 't spoor tot zóó verr' mis,
Dat 'k, om haar stappen na te volgen, my vervaardig',
Dan zal 'k een zoon zyn, zoo barbaarsch een moeder waardig.
Zorg voor u zelven toch, myn Heer, ontzie, te ras
Iets aan te vangen, dat wel ligt u dood'lyk was.
Gy kont haar gramschap, die, vol woestheid in 't verheffen...
Ach! laat die gramschap, zoo verschrikkelyk my treffen,
Als zy 't gevoeligste van myne ziel niet raakt!
'k Weet, dat ik, minnende, en in myne min gewraakt,
Met minder yver my moest voor Mandane kwyten.
'k Zeg meer; 'k voorzie, dat ik my zelv' eens zal verwyten,
Behoed te hebben eene Ondankb're; op dat zy my
Tot loon verachte, en voor myn' Medeminnaar zy.
Maar eind'lyk, welk een lot my ook mooge overkoomen,
'k Aanbid haar; haare dood is 't ergst, my 't meest te schroomen;
En 'k zou geen meester van myn drift zyn, zoo 'k vernam,
Dat van myn Moeders hand de slag haar overkwam:
Niets zou myn hart, gebragt tot wanhoop, overweegen.
'k Ben op deez' plaats zoo hoog in magt, als zy, gesteegen.
Haar volk, waar in ik klaar een zucht voor my beschouw,
Ontfangt met wederzin de wetten van een Vrouw.
'k Ben zelfs getoetst: men wist my heimelyk te melden,
Dat, wilde ik 't slechts, men hier myn rechten zou doen gelden.
Terwyl aan d'and'ren kant, een eedle Hel denmoed
Myn Issedoonen noopt, die honderdmaal hun bloed,
Om my in mynen rang te stellen, zullen waagen:
Zoo dat zich Tomyris in 't eind des zou beklaagen;
En door de baaren, die zy branden deed, misschien
| |
| |
Haar' eigen hoogmoed op een klip gebryzelt zien.
Zy heeft niet noodig woede in myn' gemoed te wekken,
Te veel reeds ... Maar wat koomt Aripithes ontdekken?
| |
Achtste tooneel.
Ariantes, Orontes, Aripithes.
Ach, Heer! spoed u ter hulp de Scyten, doodsch ontsteld,
Zyn langer niet bestand voor 't Perziaansch geweld.
Cyrus heeft ons onverwacht besprongen,
En is tot midden in de tenten doorgedrongen.
Goôn! Cyrus midden in de tenten?
Van zyne Wapens is hy kenbaar uit den stoet;
Maar zyne slagen, daar hy alles voor doet buigen,
Zyn klaarder blyken, en die zeker overtuigen.
Orontes volg my; dit gevaar lyd geen beraân:
'k Moet dien Meêminnaar myn Prinses betwisten gaan.
Einde van het eerste Bedryf.
|
|
Auteursrechtvrij