Doolhof in meervoud

[p. 127]

XVII

In de bomen zwaaiden de takken der reigers. Achterblijvers. Natte sneeuw, in grote wattige vlokken neergewaaid, smolt tot moes. Een, twee dagen later lagen de straten kurkdroog en blauw van vorst, die het water in vliezen vastlegde. De geboorte van een nieuwe lente liet vooreerst nog op zich wachten.

Peter verbleef veel op zijn kamer. Hij probeerde zich los te schrijven van zijn omgeving, van Rena. Hoe je je aan iemand hechten kon, zelfs nu nog, terwijl ze hem als kwajongen behandeld had. Hij was niet boos, ze had hem niet liefgehad, dat was duidelijk. Maar op een zo lakonieke manier iemand aan de kant schuiven, kwam hem ten enen male onverklaarbaar voor.

Dat dartele vurige kind moest zo koud kunnen zijn als ijs. Was dit te rijmen? Hij was altijd een kwalijk dichter geweest - of een te dichterlijk mens. Hij wist het niet.

Hij dacht er over een andere kamer te zoeken, dan kon hij zich geheel losmaken van een situatie, waar hij steeds meer mee gekonfronteerd werd: Rena en Izaak hier in huis.

Op een avond kwam mevrouw Vasnunes naar boven. Rena was al vroeg de deur uitgegaan. De haard brandde omdat het nog winter was. Het vroeg aangeknipte licht lag kunstig maar leeg in de hoeken; korrigeerwerk kraaide haar met hanepoten aan.

- Mag ik een ogenblik bij je komen zitten? Ze hijgde licht van het trapklimmen.

[p. 128]

Hij zag dadelijk dat ze gehuild had. Ze had hem meer dan eens gevraagd beneden te willen komen, wanneer ze toch alleen was, maar hij had haar telkens moeten teleurstellen: zelfs thee of koffie dronk hij hier.

- U bent altijd welkom, mevrouw.

Ze schoof het dienblaadje op tafel, roerde even later in haar kopje.

- Ik moet je raad vragen.

- Mij? (Wie kon hij om raad vragen?)

- Het gaat over Rena. Ze snufte.

Over Rena, steeds Rena, eeuwig Rena: idiote Peter.

- Wat is er met haar? vroeg hij vaderlijk.

De onderwijzeres begon als een kind te snikken en bracht van een onzichtbare plaats een wit doekje te voorschijn.

- Ze wil weg! Het was er uit. Ze gierde even los, hield toen de snikken binnen de perken van haar kleine gave tanden, snel en krampachtig slikkend.

- Weg? verbaasde zich Peter. (Kon ze verder weg dan ze reeds was?)

- Naar Israël! toeterde ze door haar ontpoederde neusje.

(Natuurlijk, waarom niet.)

- Ze laat papieren in orde maken.

- Kan dat zonder uw toestemming?

- Toestemming? Haar stem wiekte een takje lager om toenadering.

- Ze is minderjarig.

- Ik weet niet of mijn toestemming nodig is. Izaak maakt alles voor haar in orde. Hij schijnt kind aan huis te zijn bij allerlei instanties.

Hij dacht na.

[p. 129]

- Wat moet ik doen! Ze spreidde wanhopig haar vleugeltjes uit.

- Wat kunt u doen. (Kon hij haar anders vragen of zeggen?)

Ze haalde haar vlerkjes op.

- Het mooiste komt nog! Ze snotterde. - Ze wil dat ik meega! Veren stoven naar alle kanten. - Ik, op mijn leeftijd!

- Sja, zei Peter. (Daar zat hij nu.)

- Wat moet ik er doen! In de landbouw?

- Uw man... tastte hij af. - U wilde toch met uw man naar Israël?

- Met mijn man durfde ik overal heen!

- Wilt u dan alleen achterblijven?

- Ik... ik weet het niet.

- Er is toch een man die u evenzeer zal willen helpen als uw dochter? (Diplomatieker kon het niet)

- Izaak..?

Hij knikte. Ze maakte een hulpeloos gebaar. - Ik ken hem nog zo kort. Hij is zo recht door zee.

(Door de Rode zee, dacht Peter.)

- Hij is een prima kerel, zei hij.

- Ik moet alles achterlaten, jammerde ze van de ene tak op de andere. - Mijn vriendin, kennissen, de school, over enkele jaren mijn pensioen... Waarom kan het tussen jou en Rena niet in orde komen! Jij bent een zo heel andere jongen dan Izaak. Rena zou nooit weggegaan zijn!

- Ze is weggegaan! zei hij hard.

Ze jammerde aan vele klaagmuren.

- Ik weet dat het haar schuld is. Het is een wispelturig meisje. Daarom weet ik niet wat ik doen moet.

[p. 130]

- U moet vertrouwen hebben in Izaak.

Ze zat gevangen in haar nestje. Ze durfde niet uitvliegen, omdat sterke vleugels haar ontbraken. Izaak was de enige die haar helpen kon.

- Wanneer je nog een keer met haar wilde praten...

(Was ze eigenlijk waard geholpen te worden?)

- We hebben alles uitgepraat, zei hij gedecideerd.

Ze boog het hoofd en knikte ontgoocheld in haar doekje.

- Het beste is dat u bij uw dochter blijft.

Ze stond langzaam op en staarde tussen jonge bomen naar een verte: woestijnen. Het kwam haar zeer onbegrijpelijk voor. Ze schikte witte vogels op het dienblad.

- Misschien heb je gelijk, jongen...