Doolhof in meervoud

[p. 102]

XIII

Het boek vlotte niet. Peter was vroeg opgestaan en kwam beneden nog voor de dames op waren. Hij zette zich achter het buro en las de laatste hoofdstukken. Niet slecht, kon beter. Te veel drama. Het liep allemaal te zwaar. Hij was een echte hollander. Nou ja, een echte Walravens. Zijn tante, zijn vader, zijn grootvader, geen lichtvoetigheid te bespeuren. Geen lachje. Hij wilde ook geen lichtvoetigheid waar geen lichtvoetigheid was. Maar wát was er!

Hij hoorde mevrouw Vasnunes opstaan. Ze was altijd het eerste op. Hij wist, dat ze nu haar peignoir over haar pyjama aandeed en in haar met kunstbont gevoerde pantoffels stapte. Ze zou naar de keuken sliffen om theewater op te zetten.

- Goedemorgen, Peter. Wat ben jij vroeg.

- Dag mevrouw. Goed geslapen?

- Dat wel. Maar zo kort.

Ze had gisteravond een of andere vergadering bijgewoond. Het was laat geworden. Rena had viool gestudeerd, hij had geluisterd en bewonderd. Toen kwam ze bij hem zitten, op zijn schoot. Ze kuste hem onstuimig. Hij had haar naar boven willen dragen, maar ze was uit zijn armen gegleden en voor de deur blijven staan. Het volgende ogenblik draaide ze het lipsslot om. Ze nam hem bij de hand naar de andere kamer.

Mevrouw Vasnunes stak het gas aan. Ze liet het water lopen en waste zich. Hoe warm en wild het gisteravond

[p. 103]

in haar lits-jumeaux was geweest, kon ze niet vermoeden. Rena was in bed gebleven. Haar moeder hield hem zeker voor een puritein.

Hij tikte niet. Rena sliep nog. Hij zou trouwens niet weten hoe te beginnen. Met oom Jean? Een aangeschoten vogel. Een danser. Lichtvoetigheid.

Mevrouw Vasnunes kleedde zich. Daarna muilde ze weer naar de keuken om het ontbijt klaar te maken. Een winterzonnetje danste op het behang. Oom Jean, hij, Rena... In hem kon ze wonen. Hij in haar: man, jongen, kind. Ze was zijn schelp. Ieder mens zocht zich een schelp, anders was er niet te wonen op aarde: man, vrouw, ouders, huis, god.

Borden glansden als volle manen op tafel. Zon. Brood. Israël. De maan verbleekte boven de ruïnes. In het oosten lag oud land waar een jonge staat zich oprichtte. De Messias? Een zoon staat in je op! Een vader sterft in je! Hij begreep wat Izaak bedoelde. Maar ook Chaim begreep hij, die niet vergeten kon.

Mevrouw wekte Rena. Ze kroop uit haar droom, haar huis. Haar borsten spanden onder het tentdoek van haar pyjama. Jong nieuw land! Chaim had bomen in haar geplant. Peter groeide een boom in haar!

- Ben je al op?

Ze wekte hem uit zijn dromerijen en kuste hem. Hij kuste haar achter haar oor, op haar mond.

- Ik kon niet meer slapen. Fluisterend: - Van jou!

Lachend wendde ze zich weg.

- Gek, die je bent!

- Maakt hij weer grapjes? vroeg haar moeder.

- Hij kon niet slapen van mij!

[p. 104]

Peter keek van het potlood in zijn hand naar het papier. Hij had een davidster getekend.

Woensdag. Hij was vanmorgen toch nog opgeschoten. Ze hadden niet afgesproken, wat ze vanmiddag zouden doen. Stadten, wandelen, fietsen?

- Daar heb ik allemaal geen zin in! Ze kauwde drop.

- Wat wil je dan?

Ze haalde nukkig haar schouders op. Misschien druk gehad op school. Een slechte beurt gemaakt. Ruzie met haar vriendin.

- Was er iets met Frieda?

- Met Frieda? Hoezo!

- Ruzie?

- Hoe kom je er bij? Frieda maakt nooit ruzie!

- Ik dacht het.

Ze likte met haar tongpunt haar mondhoeken schoon van dropzwart. Haar gezicht klaarde op.

- Weet je wat ik dacht?

Hij was benieuwd.

Ze keek hem recht in zijn ogen. - We gaan naar zee!

- Naar zee? dook hij op.

- Ik ben nooit 's winters aan zee geweest.

Roland Holst, dacht hij.

- Waar wil je?

- Zandvoort. Met de trein!

Het strand lag verlaten. Hier en daar een wandelaar. Het was koud. De zee had hoog tegen de duinen gestaan. Rena holde het vochtige zand over naar de eblijn. Ze was in een uitgelaten stemming.

[p. 105]

- Heerlijk! riep ze en wuifde naar hem.

Hij sprintte op haar toe, sloot haar in zijn armen. Haar wang voelde koud, haar mond was warm.

- Koud?

Ze lachte haar tanden bloot: kleine witte schelpen.

- Helemaal niet! Ze nam zijn arm en dartelde naast hem voort, zich af en toe nestelend.

Hij vertelde van Chaim en Izaak.

- Je bent mee uitgenodigd.

- Moet ik Chaim nog feliciteren?

- Waarom, schat?

- Hij is toch jarig geweest.

- Dat is al een week geleden. Misschien kun je ze feliciteren met hun auditie.

- Dat is waar! stelde ze blij vast.

Het brede strand verliep in de verte in wazig zonnestof, alsof een zandstorm opstak. Zeeslangen schoven naar een bleek schijnsel op zee. Zon? Een schip? Een fata morgana? Israël? Wind sneed de woestijn aan stukken.

Rena had hem losgelaten en zocht schelpen. Voornamelijk grote soorten waren van de zeebodem losgeslagen: boormosselen, wulken, strandgapers. Oom Jean dronk er uit.

- We moeten oom Jean eens bezoeken.

- Na zaterdag, zei ze.

Enige tijd later kleumde ze tegen hem aan. Ze snoepte drop. - We hebben nog koeken. Kunnen we niet door de duinen naar de trein?

Ze vonden een pad. Het slingerde omhoog en daalde naar blauwe valleien. De druiven leken voor het plukken. Ze aten koek.

[p. 106]

Ze lagen in een duinpan. Wind streek zoevend door het bosgedeelte. Geen mens in de omtrek. Een fazant kukorde in duindoornstruiken. Rena miauwde. Hij streelde haar. Ze drong zich kreunend onder hem.