Doolhof in meervoud

[p. 98]

XII

1

Oom Jean was alleen. Hij speelde verlegen met schelpen en glimlachte vaag.

- Schelpen zijn kostbaar... zei hij afwezig. - Ruilmiddel in Nieuw-Guinea. Geen twee hetzelfde... Toch zijn er die bij elkaar horen. Kleppen die op elkaar passen, vorm bij vorm, kleur bij kleur... En dat geeft soms tegenstellingen. Mosselen bijvoorbeeld dragen een baard... Baard bij baard... Neger bij neger... en weer tegenstellingen... Bij wie hoor ik...?

- Bij oom Jean.

- En oom Jean?

- U bent oom Jean! Een schelp is een schelp.

- Bij elke schelp hoort een klep, fluisterde hij. - Anders is hij niet kompleet... Zelfs een zeeluis is niet onbeschermd...!

- U evenmin.

- En Angeline?

- Ze is een komplete schelp. Van een andere soort dan de schelp die u vertegenwoordigt.

De heer Dodewaard kwam binnen. Hij had koffie gezet; groette hem joviaal.

Even later plensde de stuurman een bruine straal in de kommen. Zwart. Voorzichtig teugde Peter het hete vocht. Bitter. Oom Jean roerde verstrooid met een lepeltje in de kom. Hij schepte drank over in een strandgaper en dronk daaruit met kleine slokjes. De heer Dodewaard droeg een slurf.

[p. 99]

- Opgeschoten met sorteren, Jean?

- Er zijn veel soorten.

- Ze moeten allemaal worden ondergebracht. Ik heb kisten genoeg!

Oom Jean keek op.

- Ik zal ze beschermen, zei hij langzaam.

2

Chaim en Izaak waren thuis. Chaim hield op met spelen.

- We hebben bij de radio een auditie aangevraagd, zei Izaak.

- Leuk!

- En bericht ontvangen. Donderdag moeten we komen. Chaim piano, ik zang.

- Wat doen jullie?

- Chaim wilde een programma oude joodse liederen. Ik voel meer voor moderne, daar zijn ze tuk op.

- Ik speel ook Pijper, zei Chaim.

- Je kunt luisteren!

- Als we door de auditie komen, merkte Chaim op.

- Zo'n programma laten ze niet lopen!

- Ze krijgen zo veel, en zo goed.

- Zijn wij minder!?

- Dat misschien niet. Maar ik kan me voorstellen dat ze anderen nemen.

Chaim glimlachte.

Peter schoot op hem toe.

- Verdomme! Ik vergeet je nog te feliciteren. Van harte! Hij haalde een pakje uit zijn zak.

- Ik hoop dat je het niet hebt.

- Dank je, ook voor je brief. Chaim peuterde aan het

[p. 100]

plakband. Gedichten. Herman van den Bergh: Kansen op een wrak.

- Fijn, zei hij en bladerde er in.

- Ik kreeg ook nog bomen!

- Bomen?

- Je kunt voor een klein bedrag een boom laten planten in Israël. Ik heb geld overgemaakt.

- Dat is een pracht idee!

- Zo bouwen wij ons land op! zei Izaak.

- Je schreef over een meisje, glimlachte Chaim.

Peter knikte.

- Vast? vroeg Izaak.

- We houden van elkaar. Hij vertelde, dat hij bij haar moeder op een kamer woonde; wie ze waren.

- Joden, zei Izaak.

- Haar vader heeft vlektyfus gehad. Hij is er niet meer bovenop gekomen. Hij had naar Israël willen emigreren.

- Interessant!

- Jij vindt het alleen interessant, wanneer iemand naar Israël wil, viel Chaim hem aan.

Izaak keek naar zijn studievriend op. Zijn mond trok dicht.

- Het hele geval heeft mijn belangstelling! zei hij.

- Weet je oom het al? negeerde Chaim hem.

- Ik vertelde het hem nog niet, na het gebeurde met zijn vrouw.

- We hebben het gehoord. Een vreemde geschiedenis.

- Was te verwachten, zei Izaak.

- Waarom? Je bent toch geen helderziende? spotte Chaim.

[p. 101]

- Die twee pasten niet bij elkaar!

- Dat is zo, viel Peter hem bij.

Izaak grijnsde.

- Ik zal water opzetten voor koffie!

- Doe voor mij geen moeite. Ik heb boven koffie gedronken.

- Ook goed. Hij zette het keteltje neer. - Wij drinken 's morgens sinaasappelsap.

Peter stond op.

- Komen jullie eens aan?

- Voorlopig niet, zei Izaak. - We hebben onze auditie!

- Komen jij en Rena volgende week zaterdag hier, dan horen jullie meteen hoe de auditie is geweest. (Chaim)

- Afgesproken!

De deur piepte akelig in de scharnieren.