Doolhof in meervoud

[p. 74]

IX

1

Ze waren vrienden, meer dan vrienden mocht hij wel zeggen. Haar vrije uren werden besteed aan het lezen van gedeelten uit zijn boek, aan wandelen of fietsen. Want hoewel Peter niet van fietsen hield - hij liep liever - had hij zich een fiets aangeschaft. Zijn vader had een auto gehad, die voor de deur was weggeroest.

Ze wandelden door de binnenstad. Hij liet haar oude geveltjes en verweerde gevelstenen zien. Rena had meer oog voor winkels. In de etalages dansten bloezes en jurken. Ze bleef staan voor een parfumeriezaak: lavendel en maja hadden haar voorkeur. Ook was ze gek op drop. Hij bracht steeds andere soorten voor haar mee. Een keer had hij veterdrop gekocht. Ze vond het enig!

Vaak gingen ze naar de bioskoop. Het deed er niet toe welke film draaide. Het was altijd spannend, op het doek of om naast haar te zitten; geen enkele film verveelde haar.

Ze bleven op het plein kijken naar het voeren van de duiven; enige oude mannetjes waren er artiesten in. De poppenkast trok haar geweldig. Ze gierde om de grollen en grappen, sleepte kinderen naar voren en nam een dreumes op de arm.

Terug namen ze de grachten. Daar hield Peter meer van. De bomen stonden kaal te worden boven het water. Het gaf haar het gevoel gauwer thuis te zijn.

- Mams blijft bij een vriendin eten. Haar man brengt haar vanavond met de auto.

[p. 75]

Hij sloot open. Ze liep door naar zijn kamer. Hij hielp haar uit haar mantel. Terwijl hij de mantel weghing, sloeg hij haar gade. Ze keek quasi belangstellend naar het betikte vel in de schrijfmachine.

- Welk hoofdstuk?

- Het negende.

- Loopt het nog?

- Ik ben aan een aardig gedeelte bezig.

Hij kwam achter haar staan, legde zijn handen op haar ranke schouders. Langs haar gezicht keek hij mee. Het papier las uit haar voor, droeg haar beeld: hij kuste haar. Een lichte schok voer door haar heen. Ze wendde zich langzaam onder zijn handen om, sloeg haar armen om zijn hals. Haar mond was geurig.

- Schat...

Ze drukte zich tegen hem aan. Hij streelde haar rug. Ze had dunne veerkrachtige billen. Zijn hand dreef naar boven onder haar oksel. Haar borst was week en willig. Ze maakte een hand vrij en knoopte haar jurk los.

- Breng me naar bed, fluisterde ze.

Het was haar bed, haar kamer. Voorzichtig kleedde hij haar uit. Ze hielp hem met haakjes en bandjes. Hij sloot haar sidderend in zijn armen.

- Nu jij!

Eenentwintig was ze en nog ongerept. Alleen een verhoudinkje met een jeugdvriend.

- Zoals ik?

- Onschuldiger!

Hij ontdeed zich van zijn hemd. - Kijk, zo is een man.

Ze keek naar zijn lichaam, streelde het vluchtig, raakte even zijn penis aan. Een blos vloog over haar wangen.

[p. 76]

- Vind je hem vreemd?

Ze schudde haar hoofd. Krullen sprongen om haar heen.

- Sterk, zei ze.

Hij tilde haar op en droeg haar naar bed. Ze sloeg de dekens terug en nestelde zich. Het moest toch eens gebeuren. Peter gleed naast haar. Haar borsten waren groter dan hij dacht. Hij kuste ze. Lange tijd lagen ze omstrengeld. Eindelijk maakte hij zich los en drong bij haar binnen. Ze gaf een kleine kreet.

Of ze gingen fietsen. Zijn karretje liep gesmeerd. Haar bel roestte van het stuur. Er was geen beweging in te krijgen.

- Kan je een bekeuring kosten.

- Ze kijken meer naar achterlichtjes. Ik heb trouwens nooit last met agenten.

- Je bent een meisje.

- Een dame, verbeterde ze.

Lachend reden ze naar de pont. Een zomerse dag lag breeduit over het water. Licht stroomde over schepen en toverde hier en daar oosterse tuigage. Sprookjes openden gouden poorten.

- Ik heb een koldertje gemaakt, zei Peter.

- Een koldertje?

Hij knikte en dreunde dwaas-plechtig:

oktober

ik versober

en verorber

de ober.

- Kannibaal! lachte ze.

[p. 77]

Rena wilde langs de zeedijk. Oude vissersdorpjes bewaarden pittoreske kerkjes. Ze vond ze grappig, evenals de huisjes. De houten bouw interesseerde haar weinig. De kerk zonder spits trok haar meer. Hij lag midden in het land, een smalle weg stenigde er heen. Weerszijden goot het licht over weilanden en sloten. Verderop blonken rietkragen uit de zeventiende eeuw. Het land van Rembrandt. Kwam Hendrickje niet uit Waterland?

Achter de kerk van het dorp met de engels klinkende naam liep de weg dood. Aan de andere kant vonden ze een pad dwars door de weilanden, een veeweggetje. Ze was opgetogen. Het avontuur lokte. Er viel meer te vallen dan te fietsen. Rena ging lopen. Een troep schapen liet zich in de vacht pakken. Ze moesten zeker acht sloten over. Een rail lag er telkens naast een zwiepende plank, waaraan nauwelijks een leuning leefde. Een jongensachtige uitgelatenheid dreef haar voort naar de volgende overgang. De aanstaande schooljuf was nog een kind. Tussen koeien door, die moeilijk opzijgingen en nieuwsgierig een melker in hen zochten, belandden ze door een hek tenslotte op de zeedijk. Rena gooide haar fiets neer en sprintte tegen de oude dijk op. De stenen verweerden zich en planten beten. Eenmaal boven, strekte zich het meer uit. Een hanzestad verdween in biddend blauw en het goud van een voormalige zee. Het eiland zou verbinding krijgen met de vaste wal.

- Zullen we zwemmen?

- Dat zal niet meevallen, weerde hij voorzichtig af. - We hebben bovendien niets bij ons.

- Dan gaan we zo!

- En als er mensen komen?

[p. 78]

- Het is hier doodstil! Wanneer er iemand komt, blijven we net zolang in het water tot hij weggaat.

- Mij goed, deed hij onverschillig.

- Ik kleed me eerst uit! Blijf jij op de uitkijk?

- En ik?

- Jij bent een man! Ze begon naar beneden te klauteren, waar ze zich uitkleedde.

- Is er niemand?

- Nee.

- Kom dan! Hij kwam.

- Trek je schoenen en sokken vast uit, dan kun je me helpen in het water te komen. Het stikt hier van de stenen.

Hij schopte zijn schoenen uit en stroopte zijn sokken af. Het gras sneed kil onder zijn voeten. Toen hij op de glibberige keien Rena een hand gaf, stond een ruige plant op in zijn broek: hij liet een nimf te water. Ze poedelde met haar benen rond.

- Koud? vroeg hij warm.

- Valt mee! Ze stond tot haar middel. Haar borsten rilden, de tepels stonden rood. Ze schoot het water in, haar hoofd boven.

- H...heerlijk! hikte ze.

Hij kroop als een pad over de stenen; zette hun schoenen bij het water. Hij ontdeed zich van zijn kleren, vouwde ze naast haar lingerie en legde hun jassen erover. Toen klom hij huiverend terug over de stenen. De ruige plant was ineengeschrompeld tot een knop. IJs groeide aan zijn benen. Rena plonsde op haar rug. Haar borsten dobberden boven. Ze keerde zich om als een vis.

[p. 79]

- Durf je niet?

Hij durfde niet, maar deed het toch. Koud staal greep zijn buik. Hij ploeterde borst en schouders nat. Daarna gleed hij onder. Kou sneed zijn adem af. Rood kwam hij boven. Krachtig zwom hij naar Rena.

- Je moet even wennen, zei hij.

Ze zwommen en dreven. Ze pakte hem om de hals en kronkelde haar benen als een aal om hem heen. Hij zonk. Proestend kwam hij boven.

- Het water is helder, riep ze. - Ik zag je helemaal onder.

Hij dook naar haar toe en pakte haar om haar middel. Ze gilde. Hun lichamen rezen watertrappend uit het water op. Ze zogen zich aaneen in een lange kus.

Er was niemand te zien. Ze stapten in hun schoenen en bibberden verder de kant op.

- Droog je met je hemd, zei ze. Hij hielp haar eerst, droogde haar rug. Toen wreef hij zichzelf af en schoot in zijn overhemd. Onder het kledingstuk groeide de plant opnieuw. Rena trok een driehoekje onder haar onderjurk omhoog.

Het was koud geworden. Ze besloten naar huis te gaan. Ze wilde per se over de sluizen.

2

Na het avondeten wilde hij werken. De schrijfmachine stond op het buro van mevrouw, dat hij mocht gebruiken. De dames waren in de keuken bezig met de vaat. Hij floot. Een moeder was in hem opgestaan. Het huis was prettig. En Rena...? Ze was de dochter des huizes. Hij hield van haar. Hij ratelde een blank vel in de ma-

[p. 80]

chine. De dames kwamen de kamer in. Peter knipte het burolampje aan en tikte...

...Hij zou het haar van de week nog vragen, misschien morgen. Een man stond in hem op. Hij moest het weten..... Hield ze van hem? Ze trippelde op de punt van haar pen tussen haar huiswerk. Ze droeg haar sjaal. Het tochtte vaak in oude huizen. Ze was verkouden, zeker van het zwemmen. Vissen en bloemen kun je licht met elkaar verwarren...

...In de tuin droeg ze een rode bloem. Hij was een vis. Eenmaal in het water voelde hij zich thuis. Hij zwom met krachtige slagen door de kamer op haar toe. Hij gleed door haar heen; hij was haar man! Ze geurde zijn bloem. Lavendel. Maja. Hij mocht haar dragen in het knoopsgat van zijn hart. De pen kraste, haakte en spatte inktmoppen. Haar stem vloeide hard over het rood van zijn bloem. Zijn moeder bracht thee. Het was een lief mens. Haar dochter was meer dan een zuster, ze was zijn vrouw. Een motorisch kind, dat hij met fietsen niet bij kon houden. Twijfelde hij aan haar liefde? Ze bood zich toch niet aan iedere man? Het jeugdvriendje was onschuldig geweest. Ach, hij had een schoolvriendinnetje gehad. In een bosje in het park had zij haar broekje laten zakken en hij de knoopjes van zijn gulp losgemaakt. Ze hadden nieuwsgierig gekeken en elkaar betast. Een schuchter gevoel voor meisjes had hij altijd behouden. Ze waren hem te pinnig. Hij verstond hun taal niet goed, wanneer ze het hadden over lavendel en maja of over Eugène en Rudi. Ze hadden het nooit over Peter. Hij bloosde over de bloemen, die ze vertrapten onder hun kleine hoge hakken. Mieren waren toch een nijver volkje.

[p. 81]

Hij had troost gezocht bij onanie. Nu was Rena er! Ze had een man van hem gemaakt, hij van haar een vrouw! Mieren. Een uitverkoren volk onder de dieren. Hij wou een mier zijn!