De vlegeljaren van een H.B.S.-er

[p. 59]

Hoofdstuk VII.
Naar Amsterdam.

Het was op Zondag 3 Mei 1925 vroeg dag bij Wim thuis. Met den eersten trein zouden hij en zijn vader naar Amsterdam vertrekken en moeder had er op gestaan alles voor hen in orde te maken, hoewel vader en ook Wim verzekerd hadden, dat ze best voor zichzelf konden zorgen. Maar moeder had eens gelachen en spottend gezegd, dat de ‘mannen’ zich niet met haar zaken moesten bemoeien en dat de keuken haar domein was!

Wim was al om half vier wakker, hoewel hij pas twee uur later moest opstaan. Eigenlijk had hij héélemaal niet geslapen, bijna den heelen nacht was hij wakker geweest, met slechts zoo nu en dan een paar hazeslaapjes. Nà half vier zag hij echter totaal geen kans meer om ook maar vijf minuten in te dommelen. In de eerste plaats spookte maar steeds de voetbalwedstrijd door zijn hoofd en ten tweede was hij doodsbang, dat vader en moeder zich zouden verslapen en ze dan niet op tijd voor den trein zouden zijn. Dus lag

[p. 60]

hij van half vier af een beetje in zijn bed te draaien en te keeren en bij het vooruitzicht op zoo'n heerlijken dag had hij moeite, om in bed te blijven.

Toch hield hij het nog tot vijf uur uit, maar toen zag hij geen kans meer zijn ongeduld te bedwingen. Zachtjes liet hij zich uit bed glijden en begon zich te wasschen en aan te kleeden. En als het niet zoo vroeg was geweest, zou hij het wel hebben uitgebruld van vreugde en vóórpret!

Om half zes liep hij naar de kamer van zijn ouders. Stevig bonsde hij op de deur.

‘Half zes, opstaan!’ riep Wim.

Een dof gebrom was het eenige antwoord.

‘Half zes!’ riep hij nog eens. ‘Staat u op? We moeten toch immers naar Amsterdam en anders halen we den trein niet!’

‘La-me toch slapen, jongen!’ hoorde hij vaders stem dof van achter de kamerdeur. ‘Wat moet ik in Amsterdam gaan doen?’

‘We moeten toch naar Holland-België?’ zei Wim angstig, lang niet heelemaal zeker, of vader het meende, of dat hij nu al wéér aan het plagen was. Je kon immers niet weten, als iemand pas ontwaakt, denkt hij nog niet zoo helder en dat zou nèt fataal kunnen worden.

Wim hoorde een gebrom en daarna een gestommel. Plotseling werd de deur open gedaan en hij zag, dat vader half gekleed was. En ja hoor, het plagende tintelingetje was er weer in vaders oogen.

‘Was je bang, dat we te laat zouden komen?’ lachte vader. ‘We kunnen nog wel drie keer heen en weer naar het station en bovendien op ons gemakje eten!’

[p. 61]

‘'t Is al tien over half zes!’ verontschuldigde Wim zich. ‘Ik ben al heelemaal klaar!’

‘Dat zie ik, boy. Nou, we komen zóó, hoor.’

In het schemerige licht van den ontwakenden morgen, die een prachtig dagje voorspelde, ontbeten zij. Wim kon maar één boterham naar binnen werken en dat nog met veel moeite. De opwinding had hem nu al te pakken!

En eindelijk begaven ze zich op weg. Even nog wuifde Wim uitgelaten naar zijn moeder, die hen nastaarde, dan stapten ze door de stille, verlaten straten van het nog rustende stadje.

Ook in het station was het niet druk. Er waren slechts enkele reizigers, die zich zoo vroeg op reis begaven. Het was immers Zondag. Toch verwonderde het Wim, want nu hij zelf naar Holland-België ging, had hij verwacht, dat er in den trein geen plaatsje te krijgen zou zijn.

Het eerste gedeelte van de reis verliep erg kalm. Ze zaten alleen in een coupé, vader zat een beetje te soezen en Wim keek naar het Zeeuwsche landschap, dat aan zijn oogen voorbijtrok.

Maar in Roosendaal veranderde het beeld. Wim zag een groote menigte op het perron staan, toen de trein binnenstoomde en hier en daar klonk vroolijk gezang. Het waren allemaal Belgische supporters, die ook naar Amsterdam gingen en in de beste stemming verkeerden. Immers, ze hadden alle hoop, dat België revanche zou nemen voor de onverdiende 1-0 nederlaag van een paar maanden geleden, toen de scheidsrechter een duidelijk geval van hands in het Hollandsche strafschopgebied over het hoofd had gezien. Ze zwaaiden

[p. 62]

met rood-geel-zwarte vlaggetjes en vulden de coupé's.

Zij kregen gezelschap van vier echte Vlamingen, Antwerpenaars, die in hun eigenaardig taaltje al direct de kansen gingen bespreken.

‘Met drei-nul zijn we content!’ zei er één. ‘En dan magge d'Ollanders 't óók zijn, zulle!’

‘'k En ik Larnoe laaste noene gesproke!’ zei een ander, ‘um èt er zin in, zunne. Awel, um klapte van drei of vier goals!’

‘'k Dienke mien, dà-de Kaesjes straf zulle moete spele om er iene t'oale! Jean Debie en Swart zijn mannekes, zulle!’

Zoo bleven ze redeneeren en Wim luisterde met belangstelling toe. Toen hij zoo hoorde spreken over de groote capaciteiten der Belgen, toen hij het groote vertrouwen zag, dat de zuidelijken in hun ploeg hadden, toen kwam er langzamerhand een zekere angst in zijn hart. Maar hadden wij niet Buitenweg, die fijne middenvoor, die reeds vóór den oorlog als jongen van even in de twintig tegen de Engelschen en Belgen had gespeeld, die met zijn onverwachte kanonskogels de schrik van alle keepers was? En stonden achter niet Denis en van der Meulen als rotsen in de branding?

In Rotterdam kwamen een paar Maasstadbewoners in hun coupé, die nu heelemaal vol was.

‘Maar één Rotterdammer in de ploeg, veel te weinig,’ hoorde Wim zeggen. ‘Van het kampioenselftal Sparta niet één speler. 't Zal me benieuwen wat er van terecht komt.’

‘Och!’ zei de ander, ‘het elftal bevalt me wel. Snelle vleugelspelers en een paar fijne schutters. Ik geloof, dat we het halen zullen.’

[p. 63]

Zoo hoorde Wim, dat de meeningen erg verdeeld waren, en dat er, evenals bij alle Holland-België-matches, niets van den uitslag te zeggen viel. Maar over het algemeen had het Nederlandsche elftal toch wel een goede critiek en in zijn hart hoopte hij op een mooien wedstrijd en een Hollandsche zege.

Opmerkelijk vlug was de treinreis voorbij. De vele gesprekken, die Wim's volle belangstelling hadden, deden den tijd voorbij vliegen. Voor ze het wisten stopte de trein aan het Centraal Station.

Het was half twaalf, toen ze op het stationsplein stonden. De zon stond hoog aan den hemel, het was een stralende voetbaldag.

‘We zullen op ons gemak het Damrak opstappen, Wim,’ zei vader, die in Amsterdam bekend was. ‘Tegen half één gaan we dan ergens een stukje eten, en dan zorgen we om een uur of twee in het Stadion te zijn.’

Wim vond alles best. Hij keek z'n oogen uit, want een dergelijke drukte had hij nog nooit meegemaakt. Van alle kanten schenen de menschen het station uit te stroomen, het was, alsof heel Holland naar Amsterdam was gekomen om den wedstrijd te zien. Op het Damrak waren alle café-terrassen bezet, je hoorde alle dialecten door elkaar en hier en daar zag je troepjes Belgische supporters met hun vlaggen. Telkens hoorden ze namen: De Natris, Baar, Demol, Braine, Bastin, Gielens, Buitenweg...... Vooral deze laatste verheugde zich in de algemeene sympathie.

Bij Krasnapolski in de Warmoesstraat, waar ze gingen eten, was het ook vol. Wim zat met een stralend gezicht tegenover zijn vader en ditmaal deed hij de tafel meer eer aan, dan vanmorgen thuis. Veel sprak

[p. 64]

hij niet, hij was te zeer vervuld van de gedachte aan

... TOEN ZE OP HET STATIONSPLEIN STONDEN. (Blz. 63.)

den komenden kamp, maar zoo nu en dan knikte hij eens vertrouwelijk naar vader, die het ook erg naar

[p. 65]

zijn zin scheen te hebben en genoot van Wim's klaarblijkelijke vreugde.

Toen ze gegeten hadden, liepen ze nog even de stad in. Natuurlijk moest Wim de Kalverstraat zien en het viel hem tegen, dat deze zoo smal was. ‘Maar wel gezellig!’ vond hij toch.

Op het Leidscheplein wees vader hem het American Hotel, waar de spelers logeerden. Maar Wim begon hoe langer hoe minder oog te krijgen voor wat er rondom hem te zien was, want het was al bijna half twee en hij verlangde naar het Stadion.

Dus nam vader een taxi en om kwart voor twee golfden zij met een stroom menschen het Stadion binnen.

Wat was dàt een prachtig sportveld, daar was het Vlissingen-terrein wel erg armoedig bij! Die fiere torens, die massale tribune! En wat een menschen! Dertigduizend waren er gekomen om ‘de wedstrijd der wedstrijden’ bij te wonen en het zoemde door de menigte, als was het een bijenkorf.

Ze hadden een prachtig plaatsje op de ‘onoverdekte’ en toen ze eenmaal zaten, kwam er een ongewone opwinding over Wim. Straks zouden hier de twee-en-twintig beste spelers van Holland en België strijden, en hij zou er getuige van zijn. Wim zat te popelen!

En toen, tegen half drie, verschenen van onder de overdekte tribune een aantal kleine voetballertjes. Dat was de jongens-eerewacht, die een poort vormde, om de spelers te ontvangen. De muziek, die al een paar rondgangen over het terrein gemaakt had, en de stemming er in bracht, stelde zich op.

‘Ha!’ riep Wim en hij sprong op. Vief en vlug snelden

[p. 66]

elf roodgetruide spelers het veld op: de Belgen! De Brabançonne werd gespeeld, stram stonden zij in de houding. Dan even gekiekt worden. En toen naar één der doelen met den bal.

‘Dat is Swartebroecks!’ riep Wim, die den forschen Belgischen dokter al vaak in illustraties gezien had en hem aan zijn hoekige gestalte herkende.

‘Kijk es vader, wat een pil!’ zei hij enthousiast, toen Larnoe een kogel op Debie afzond.

Maar daar deden zich al de tonen van het Hollandsche volkslied hooren en de Oranjemannen snelden het terrein op. Een donderend gejuich begroette hun komst, evenals dat zooeven met de Belgen het geval was geweest. Vlaggetjes werden gezwaaid, Hollandsche en Belgische. Over Wim's rug liepen koude rillingen van emotie....

Nog even trapten de spelers zich los, toen klonk schril het fluitje van den scheidsrechter, die de aanvoerders bij zich riep. Denis en Swartebroecks stapten naar het midden. Even handjesgeven, dan de toss. Swartebroecks wint en kiest zon en wind mee. Dan stellen de elftallen zich op en Van der Meulen plaatst zijn trouw geluks-konijn, herinnering aan de Parijsche Olympiade, naast zijn doel. Weer een fluitje en Buitenweg trapt af......