De vlegeljaren van een H.B.S.-er

[p. 53]

Hoofdstuk VI.
Een groote verrassing.

De tijd, die nu volgde, kenmerkte zich niet door bijzondere gebeurtenissen. Wim voelde zich uitermate gelukkig, maakte Woensdags- en Zaterdagsmiddags met Miesje groote wandelingen in Vlissingen's omstreken, en ook een heel enkel keertje wel eens 's Zondags; verder zag hij haar regelmatig bij school, zooals vanzelf spreekt, doch hevige emoties of buitengewone voorvallen wisselden zijn kalm geluk niet af.

Zoo naderde langzamerhand Paschen en de vacantie. Onafscheidelijk daarvan was evenwel.... de Paasch-repetitie.

Die repetitie nu zou voor Wim wèl van groote beteekenis worden!

Het was op een Dinsdagmiddag, dat Wim om half één uit school thuis kwam en hij merkte, dat een gesprek, hetwelk zijn vader en moeder voerden, erg plotseling werd afgebroken. Hij zag, hoe een lachje om beider mond speelde, en aan de vreemde tinteling in

[p. 54]

vaders's oogen merkte hij, dat er iets bijzonders op komst was.

En, ja hoor, hij had goed gezien....

‘Wim!’ begon vader na een poosje stilzwijgen, ‘wat denk je van je aanstaand Paaschrapport? Zou het nogal gunstig uitvallen?’

Aarzelend keek Wim vader aan. ‘Och,’ zei hij weifelend, ‘'k geloof wel, dat het behoorlijk zal zijn,’

‘Zoo, zoo,’ kwam vader weer, ‘zoo, zoo!’ Om de spanning te vergrooten, bleef hij weer even zwijgen. In spanning, niet wetend, wat vader nu eigenlijk wilde, schoof Wim op z'n stoel heen en weer.

‘Jij hebt nog nooit een internationalen voetbalwedstrijd gezien, is 't wel, Wim?’ vroeg vader toen plotseling.

Een blos kwam op Wim's gelaat. Wat was dat nou voor een gekke vraag? Dat wist vader immers best!

‘Neen!’ zei hij toen maar, om antwoord te geven.

‘En je zou er zeker graag een zien, hè?’

‘Nu kon Wim niet meer op zijn stoel blijven zitten. Opgewonden sprong hij op. ‘Natuurlijk, wàt graag!’ riep hij.

Peinzend streek vader zich langs zijn kin.

‘Tja!’ zei hij toen, en er tintelden lichtjes in zijn oogen, ‘dat dacht ik wel. Maar daar zal je nog heel wat jaartjes op moeten wachten, jongen!’

Verwonderd keek Wim z'n vader aan. Ging hij nou plagen, of.... of.... zou er een kansje wezen....?

‘Wat bedoelt u?’ vroeg hij.

‘Wel, kijk es. Als je bijvoorbeeld kans zou zien een rapport thuis te brengen, waarop géén onvoldoendes staan, dan zou ik er eens ernstig over denken, je een

[p. 55]

keertje mee te nemen naar Amsterdam. In Mei wordt daar bijvoorbeeld Holland-België gespeeld. Maar ja, dat zijn van die luchtkasteelen, hè, jongen? Dat zal voor jou wel onbereikbaar blijven! Stel je voor, geen enkele onvoldoende op je rapport! Stel je eens één oogenblik voor.... ha, ha, ha.... bespottelijk, niet?’

Wim zag, dat vader hem leelijk voor het lapje zat te houden. Maar van één ding was hij zeker: vader méénde het wat Holland-België betrof! Dat was ernst!

Even staarden Wim's oogen strak naar één punt, zonder dat hij echter iets zag. Hij moest het even verwerken, 't was te onverwacht, tè fijn, om het onmiddellijk allemaal te kunnen omvatten. Toen ging hij naar vader toe, en ongewoon kalm, maar terwijl er binnen in hem een storm van vreugde woedde, vroeg hij:

‘Als ik.... als ik geen onvoldoendes heb, mag ik dan werkelijk naar Holland-België?’

Weer lachte vader hartelijk en dan knikte hij overtuigend. ‘Zeker, boy,’ zei hij een oogenblik ernstig, ‘dat beloof ik je!’ Maar vader's spotlust kwam direct weer boven. ‘Maar ik geloof, dat ik het geld voor de reis en voor de toegangsbewijzen wel in m'n portemonnaie zal kunnen houden, want het wonder, dat jij niet één onvoldoende had, is immers nog nooit vertoond? Als dàt werkelijk nog eens het geval mocht zijn, Wim, dan mag je me van te voren wel even voorbereiden, jongen, want je weet, schrikken kan gevaarlijk zijn voor een mensch, en ik geloof vast, dat ik dat zou doen, als ik zoo'n rapport van jou onder m'n neus kreeg. Dàt zou niet normaal zijn....’

Wim lachte nu met vader mee. ‘Begint u maar vast flink te sparen,’ spotte hij nu op zijn beurt, ‘want u

[p. 56]

kunt er op rekenen, dat dat reisje doorgaat! Zoo'n heerlijk buitenkansje màg me niet ontgaan.’ Even betrok zijn gezicht. ‘Eén gevaarlijke klip moet ik trachten te omzeilen: “Grootje”. Geschiedenis heeft nu eenmaal niet mijn sympathie, en ik verheug me niet in de sympathie van “Grootje”. Maar ik zal m'n best doen.’

En Wim dééd zijn best. Hij blokte als nooit te voren, vergat er een enkelen keer Miesje zelfs wel eens door.

Telkens werd hij nog door vader geplaagd, en soms kon moeder ook een handje meehelpen.

‘Heb je de opstelling van het Nederlandsch elftal al in de krant gelezen, Wim?’ vroeg vader dan. ‘Jammer, jongen, dat je die kerels niet zult zien spelen!’

Of een anderen keer: ‘Zeg, Wim, ik had vannacht een nare droom. Ik heb in m'n slaap niets dan viertjes gezien. Zou dat misschien in verband met jouw komend rapport kunnen staan? Zonde, die Swartebroecks bij de Belgen moet zoo'n prima back zijn. Had jij misschien wat van kunnen leeren. Enfin, misschien speelt hij over een paar jaar nòg wel, en dan komt er wel eens een gelegenheid voor je, om zijn spel te zien!’

Maar Wim trok er zich niets van aan. Hij wist best, dat het alleen maar plagen was, en dat vader hem van harte het uitstapje gunde. Hij had zelfs hoop, dat ze tòch zouden gaan, ook al had hij één onvoldoende.

En hoe verheugde hij er zich op! Ten eerste dat fijne uitstapje naar Amsterdam, en dan een wedstrijd Holland-België! Nou zou hij in werkelijkheid al die beroemde spelers zien, waar hij al zoo dikwijls over gelezen had: Buitenweg, Harry Denis, De Natris.... En

[p. 57]

dan de tegenstanders, wier bijnaam de ‘Roode Duivels’ was, omdat ze zoo enthousiast konden zijn. Als-ie dan terug kwam, kon-ie vertellen over den wedstrijd tegen zijn vrienden. Hij zou alles goed in zijn hoofd houden!

Toen, eindelijk, was de repetitie afgeloopen. Het rapport zou den volgenden dag bezorgd worden en nooit had Wim er met meer spanning naar uitgekeken dan juist nu.

Het werd bezorgd, toen hij niet thuis was. Vader had het in zijn handen, toen Wim de kamer binnen kwam. Even sloeg hem de schrik om het hart. Vader zat het



met een ernstig, bijna boos gezicht in te kijken. Met een

[p. 58]

nijdig gebaar wierp hij het op tafel. Onrustig en een beetje beverig stond Wim bij de deur. Zou nu tòch.... Zou het mooie plannetje in duigen vallen....?

‘Is me dàt een rapport!’ zei vader woedend, hem fel aankijkend. En dan, op denzelfden toon: ‘Er staat niet eens een onvoldoende op!’

Een oogenblik nog was Wim beduusd door vader's misleidenden toon. Doch toen zag hij langzamerhand weer de lachlichtjes in vader's oogen komen en de kleine rimpeltjes op zij er van. Wild vloog hij op de tafel toe, greep het rapport en zijn oogen gleden langs de cijfers. Het wàs zoo, voor alle vakken had hij voldoende, voor geschiedenis zelfs een zes!

Wim stootte een Indianenkreet uit en maakte een woeste rondedans.

‘Hup Holland!’ riep hij uitgelaten.

‘Kalm wat, kalm wat!’ lachte zijn vader. ‘Je bènt nog niet in Amsterdam, jongetje! Ik moet er nog eens ernstig over nadenken, hoor. Ik hàd dat nou wel gezegd, maar eigenlijk had ik er niet op gerekend, het ook te moeten doen. Wie had er nu gedacht, dat jij een dergelijk rapport zoudt thuisbrengen. Dat is een leelijke misrekening van me geweest!’

Maar Wim was niet tot bedaren te brengen. ‘Hup, Woutje!’ gilde hij opgewonden en hij maakte zoo'n rare bokkesprong, dat de kat, die uit zijn slaapje opgeschrikt werd, met platte ooren de kamer uitholde.

Plotseling stond Wim stil.

‘'k Ga het vlug aan Charles en Arie zeggen!’

En als de wind vloog hij de deur weer uit, om zijn beide vrienden van het groote nieuws op de hoogte te brengen.