De slavenhaler. Tooneelen van Afrika's westkust en reis naar het land der Peuls

XXII.
Een afgrijslijk tooneel. - De slachting. - Duivelinnen. - Eene gevaarlijke poging met goeden uitslag bekroond.

De onzekerheid was uit. Men was gevangen. Maar die zekerheid was vreeslijk. Honderden bloedgierige oogen waren op hen gericht, zwarte smerige handen met bloed bevlekt, kromden zich als de klauwen van roofdieren naar de blanken.

Het rumoer en de verlichting hadden de wachten, die op hun post sliepen, wakker gemaakt en het vuur vlamde weer op.

Toen richtte de geheele bende zich daarheen en hield halt onder een reusachtigen boom.

De kleine troep gevangenen had nog altijd zijne wapens en bagage, en als een man, die op alles voorbereid is, posteerde de kapitein zich met Fernando en de negers met den rug tegen den boom, die eene verbazende dikte had, en hen aldus van achter geheel dekte.

Vuren werden ontstoken, en verlichtten weldra het geheele tooneel. De aanvoerder, een reusachtige Mandingo, posteerde zich bij den boom en toen begon een afschuwlijk tooneel.

[p. 113]

Een uitgelezen schaar van bloeddorstige schelmen, tijgers in menschengedaante, hadden zich rondom hunnen aanvoerder verzameld; zij bleven, in afwachting van de dingen die komen zouden, staan.

Op een teeken van het opperhoofd opende zich de wijde cirkel der negers, die zich rondom den boom had gevormd, de levende muur week vaneen om de gevangenen door te laten.

Het was een lange rij ongelukkigen; mannen, vrouwen en kinderen, die, door hunne beulen gedreven, voor het opperhoofd en zijne duivelachtige officieren defileerden. De mannen als echte Mohamedanen met onverschillige of uitdagende blikken, berustend in hun noodlot, de vrouwen snikkend weeklagend, de kinderen schreiend.

Toen de verschriklijke omgang rondom den boom op de verlichte ruimte was volbracht, werd de voorste, een man, tot vlak bij den boom gebracht. Een der krijgers trad met een helschen grijns op het gelaat vooruit, zwaaide zijne knots en de ongelukkige viel met verbrijzelden schedel ter aarde.

Dit was het sein. Eensklaps ging er uit de bende een gehuil op dat niets menschelijks meer had en de geheele troep, de orde verbrekend, wierp zich op de gevangen mannen en begon eene vreeselijke slachting.

Elk oogenblik hoorde men de knotsen, die menschenschedels verbrijzelden. Stroomen bloed kleurden den grond en oorverscheurende kreten weerklonken aan alle zijden. Het gekerm der vrouwen en kinderen, die hunne mannen en vaders voor hunne oogen zagen slachten, klonk boven het krijgsgehuil der negers uit.

Opeens kwam een neger in den lichttrein, een verminkt lijk bij de beenen voortslepend, en wierp dit met een triumfkreet op het lijk van den neger, die het eerst was gedood. Onmiddellijk werd dat voorbeeld gevolgd en gedurende eenige

[p. 114]

oogenblikken zag men niets anders dan verminkte lijken op den hoop werpen, die steeds aangroeide, steeds hooger werd.

Toen begon men in de achterhoede de oorlogstrom te slaan en begeleid door eenige wanluidende instrumenten, wonden de negers zich hoe langer hoe meer op. Eén begon een krijgsdans uit te voeren. Anderen hadden een vaatje rum onder den boom gesleept en als uitgehongerde wolven verdrongen zij zich om een dronk.

Het was afschuwlijk.

De kapitein en Fernando stonden daar rillend en bevend dat alles aan te zien. Het draaide en warrelde Fernando voor de oogen en hij dreigde te bezwijmen.

En toch, hoe zonderling het moge schijnen, werden zijne oogen telkens met onweerstaanbare kracht naar dit afschuwlijke tooneel getrokken.

Alleen het opperhoofd stond fier en waardig daar, hoewel de bloeddorst hem uit de oogen straalde.

Opeens drongen zich een aantal vrouwen naar voren. Het waren afschuwlijke wijven, het bovenlijf geheel naakt en met krijt en oker besmeerd, een mes in de hand, zagen zij er als duivelinnen uit.

De kapitein boog zich naar een zijner gidsen en vroeg wat dat beduidde.

- Zij krijgen de vrouwen en kinderen voor hun deel, zei de neger, klappertandend van angst.

- Om te vermoorden?

De neger knikte.

- Groote God! zei Fernando, moeten wij dat aanzien?

- Wat is er aan te doen, vroeg Campo somber, wij verkeeren zelf in doodsgevaar.

- 't Is gruwelijk, zei Fernando met stokkende stem. Ik wordt nog krankzinnig; o God, help mij!

[p. 115]

Opeens kreeg de kapitein een inval.

- Houd je bedaard, zeide hij, ik zal beproeven die ongelukkigen te redden.

Zonder verder een woord meer te zeggen, trad hij opeens vooruit en legde het opperhoofd zijn hand op den schouder.

Deze wendde zich verbaasd om.

- De Mandingo's zijn dapper, zei de kapitein; gij hebt uwe vijanden verslagen, maar er zijn er meer dan deze. Wat zult gij doen als de Foelahs komen?

- Strijden! zei de neger.

- En wilt gij dan andermaal overwinnen, zelfs al zijn er nog zoo veel?

- Ja, zei het opperhoofd.

- Waarmede? vroeg de kapitein spottend, met uwe knotsen en lansen? Weet gij dan niet, dat de Foelah's vele geweren en kruit hebben.

- Dat weet ik, zei het opperhoofd, maar wij zullen toch strijden.

- Wilt gij ook veel geweren hebben en vaten met kruit, heel veel? vroeg de kapitein.

- Ja! zei het opperhoofd.

- Goed, zei de kapitein, verkoop mij dan die negers. Wat hebt gij er aan ze dood te slaan. Gij niets en ik niets. Verkoop ze mij. Gij kent don de Vivès aan de Rio Pondo.

- Mongo Vivès, ja, ja! zei de neger.

- Die zal ze betalen als gij ze mij verkoopt en naar de kust zendt, zei de kapitein. Hij zal u voor die ellendige Foelah's geweren geven en kruit en andere wapens, waarmede de blanken hunne vijanden overwinnen, en gij zult de overwinning behalen op de Foelah's als zij komen uit het Oosten om u te beoorlogen.

De neger grinnikte van plezier. Hij lette niet meer op de

[p. 116]

bloeddorstige wijven, die daar op zijn bevel stonden te wachten om het bloedige werk te beginnen. Hij lette op niets dan op den kapitein, dien hij eerst geheel vergeten scheen te zijn, en in gedachte zag hij zich zegevieren over de Foelah's.

De negers, die den blanke in gesprek zagen met hun opperhoofd, keken verwonderd op en hielden zich nieuwsgierig stil, maar toen de Mandingo hun begon te vertellen, dat de gevangen vrouwen en kinderen niet gedood zouden worden, steeg er onder de vrouwelijke beulen een langgerekt woedend gebrul op als van hyena's.

Zij zwaaiden hare messen boven het hoofd en wierpen woedende blikken naar de gevangenen. De zwarte duivelinnen knarsten op de tanden van spijt en riepen de mannen te hulp opdat de buit haar niet zou ontsnappen.

Nu echter kwam het opperhoofd tusschen beiden, en toen hij een paar woorden had gezegd en daarbij Campo had aangewezen, nam deze brutaal het woord.

- Dappere Mandingo-strijders! riep hij, ik heb uwen moed en doodsverachting gezien, ik ben er getuige van geweest hoe gij over uwe vijanden, de ellendige volgelingen van den Profeet, hebt gezegevierd. Ik heb uwe dapperen de krijgers zien dooden en ik heb gezien, dat uwe moedige vrouwen gereed waren u daarbij te helpen. Dat is genoeg; ik, de broeder van Mongo de Vivès van de Rio Pondo, den rijken handelaar, zal voortaan van uwen moed kunnen getuigen, overal waar ik kom. Maar wat geeft het u voor voordeel of gij de gevangenen allen doodt, niets! Straks komen de Foelah's van Jallica en van Timbo om u te onderwerpen en wat zult gij dan doen als zij met vele geweren komen? Is het niet wijzer, dat gij deze gevangenen aan Mongo de Vivès verkoopt en daarvoor geweren en kruit voor u en koralen voor uwe vrouwen en kinderen krijgt. Als dan de Foelah's komen, kunt gij hun tegemoet treden met

[p. 117]

de wapenen der blanken en gij zult hen verslaan en hunne steden veroveren en nog veel meer gevangenen maken en rijk worden door de slaven, die gij zult verkoopen. Zie de grond is rood van het bloed der geofferde krijgers en hunne ledematen bedekken den grond. Dat is uwen goden genoeg.

- Ja, ja! riepen de krijgers, ja ja, de blanke heeft gelijk. Mongo de Vivès is rijk, hij zal ons veel geweren geven. En zelfs de vrouwen werden door al de begeerlijke zaken, welke de kapitein haar voorspiegelde, gewonnen en gaven haar wraakzuchtig voornemen prijs.

De kapitein had het gewonnen.

Wat Fernando betreft, deze kon het bijna niet gelooven. Die uitkomst was hem te onverwacht. Intusschen vermeerderden zijne bewondering en genegenheid voor den kapitein zeer.