De slavenhaler. Tooneelen van Afrika's westkust en reis naar het land der Peuls

XXI.
Geheimzinnige geluiden. - De opstandelingen. - Fakkellicht. - De aanval. - Omsingeld.

Kapitein Campo glimlachte, Fernando haalde ruimer adem en de negers begonnen onwillekeurig harder te loopen. Een ieder voelde zich verlicht.

- Wij zijn er door, zeide de kapitein.

- Op een haar af, zei Fernando.

Zij keken nog eens om, maar bespeurden niets meer. Het wachtvuur was uit en de wachten waren nu niet meer zichtbaar.

Het was een akelig oogenblik. De stilte, die rondom hen heerschte, was als het ware drukkend en de duisternis was zoo sterk geworden, dat de gidsen moeite hadden den weg te houden. Het zonderlingste van alles was, dat geen enkel geluid hoe gering, hoe nietig, hoe flauw ook, de stilte verbrak. Geen dier ritselde over de bladeren of door de struiken. Geen gehuil en gebrul, niets van die gewone geluiden werd vernomen, het was alsof de geheele streek was uitgestorven. Men zou bijna hebben kunnen zeggen, dat men de stilte hoorde.

Na een paar woorden fluisterend te hebben gewisseld schreed de troep zwijgend en met versnelde schreden voort.

[p. 109]

Plotseling echter werd de stilte door een zonderling geluid verbroken. Het geleek op niets en op alles, men kon het evengoed voor het gehuil van een troep jakhalzen als voor het rumoer van een nachtelijk negerfeest hebben gehouden.

Hoe zonderling dit moge schijnen, kwam die schrik aanjagende verbreking van de stilte niemand onverwacht. Het was alsof men niets anders had verwacht en zonder dat de kapitein er last toe gaf, hield de geheele karavaan eensklaps stil.

Het vreemde geluid werd van oogenblik tot oogenblik duidelijker. Terwijl men luisterde, scheen het dat het naderde, niet langzaam en geleidelijk maar met verbazenden spoed, met de snelheid van den orkaan.

Het kwam bij niemand op te vluchten. Waarheen zou men zich ook begeven, als men niet wist van welke zijde het gevaar naderde? Want dat het een gevaar was, daaraan twijfelde niemand. En waarheen zou men vluchten? Uitkomst was toch nergens te vinden.

En zoo bleef men angstig bijeengedrukt maar met de wapens in de hand staan, vastbesloten desnoods te sterven.

Het geluid was in een koor van afgrijslijke geluiden overgegaan, op het eene punt zus, op het andere zoo. Gezang, gebrul, gehuil, zegekreten, verwenschingen, dat alles klonk dooreen en vormde een waar helsch concert. Het naderde snel, zeer snel, en veranderde telkens van toon.

Plotseling werd de diepe stilte verbroken door eene stem, die kort en zacht als tot zichzelve sprekend zeide:

- De opstandelingen!

Het was de kapitein, die de stilte, en daarmede de verlamming die allen beheerschte, op deze wijze verbrak.

Dat woord gaf allen eensklaps het volle besef van het naderende gevaar.

- Ja, de negers, zeide Fernando, 't is waar ook.

[p. 110]

- Het zijn de opstandelingen, die van hunnen tocht naar het dorp weeromkomen, zeide de kapitein, en wat het ergste is, zij zijn overwinnaars.

Dat was duidelijk. Het gejubel bewees dit voldoende.

- Wij moeten vluchten, zei de kapitein. Laat zien, vanwaar komen zij?

- Links, zei Fernando, het dorp ligt immers aan dien kant.

- Lag, zei de kapitein, want nu bestaat het niet meer.

En zich tot de gidsen wendende, zeide hij:

- Voorwaarts! gij kunt den weg toch vinden, hoop ik.

- Het moet, zeiden zij, van de groote uitgestrektheid van het gevaar volkomen bewust.

De karavaan zette zich met vluggen pas in beweging.

Het geluid der naderende overwinnaars was nu dichtbij. Duidelijk hoorde men de woorden van sommige kreten en zangen, en ofschoon het snel nader kwam, bemerkte men toch dat men veld won en kon men reeds bijna met zekerheid zeggen, dat men, vóór de troep den weg kruiste, dat punt voorbij zou zijn en dus gered.

Plotseling hield het gejubel en gebrul op en alles werd stil, zelfs het stampende geluid van de schreden op den grond verstomde.

- Wat is dat? zei de kapitein.

Allen hielden stand en keken in de richting vanwaar de troep kwam.

Op hetzelfde oogenblik glinsterde te midden van de duisternis een vonk, die met verbazende snelheid een lichtenden cirkel beschreef en in kracht toenam; toen werd de vonk een vlam, die nog verscheidene malen achtereen scheen uitgedoofd te worden en weder opflikkerde. Andere vuurkringen werden in de lucht beschreven en toen vlamde opeens een honderdtal

[p. 111]

fakkels in laaien gloed en verlichtten voor de verbaasde oogen onzer reizigers als door tooverslag den geheelen omtrek.

De zegevierend terugkeerende opstandelingen hadden flambouwen ontstoken.

- Wij zijn verloren! zei de kapitein.

Niemand sprak meer, allen waren onder den verlammenden invloed van het ontzettende van het oogenblik, het hopeloos gevaarlijke van hun toestand.

Inderdaad kon het onmogelijk anders dan dat men bemerkt moest worden. De fakkels verlichtten den geheelen omtrek en zetten de kleine karavaan opeens in het volle licht.

Besluiteloos wat te doen bleven zij staan.

Eensklaps ging er een enkele schelle kreet op, de kreet van een enkel man, maar die terstond gevolgd werd door een koor van brullende geluiden.

- Wij zijn ontdekt, zei Campo. Houdt u gereed, schiet niet voor ik het zeg en blijft kalm.

Als door waanzin bevangen stortten de brullende, huilende negers zich nu vooruit en snelden onder het zwaaien der wapens en het uitstooten van de afschuwelijkste verwenschingen op de karavaan toe.

Zij waren nog slechts een honderd schreden verwijderd, in het volgende oogenblik zou men er door overstelpt, verpletterd worden.

Toen klonk het kort en krachtig.

- Vuur!

Een knetterend salvo, een gebrul dat aan wilde dieren deed denken, het geluid van vallende lichamen - toen werd het voor een oogenblik stil.

De opstandelingen, in den waan dat zij met een troepje negers te doen hadden, bemerkten plotseling, dat zij met de wapens der blanken aangevallen werden. Dit feit bracht den troep tot staan en tot bezinning.

[p. 112]

De fakkels werden omhooggeheven, uitroepen van verwondering, van verbazing werden gehoord, maar het halt werd niet uitgesproken. De geheele troep zwermde uit, verspreidde zich en sloot in een oogwenk het gezelschap in, hief de fakkels op en bekeek onderzoekend de gevangenen.

- Het is nutteloos te vechten, zei kapitein Campo, de troep is te groot. Wij zijn gevangen.

En misnoegd stak hij zijne pistolen in den gordel.