De slavenhaler. Tooneelen van Afrika's westkust en reis naar het land der Peuls

XX.
Naar Jallica. - Eene slechte tijding. - De opstand. De weg bezet. - Slapende wachten.

Twee dagen later - het opperhoofd wilde zijne blanke gasten niet eer laten vertrekken - kon men de reis weder voortzetten in de richting van Jallica, naar welke plaats weder een bode was afgezonden om de komst der reizigers bekend te maken.

Die bode was afgezonden op den morgen van het vertrek van den troep, en daar men den afstand bij gewone marschen, gerekend op vijf dagen, schatte, kon de bode, een snelloopende neger, er wel binnen drie dagen zijn.

Men stelle zich echter de verbazing van het gezelschap voor, toen, nadat men dien dag een marsch van tien uren had gemaakt en, na in een bosch te hebben overnacht, des morgens pas weer op weg was gegaan, men den bode opeens zag aankomen met eene haast, die onbegrijplijk was, en gebaren, die niet veel goeds voorspelden.

Buiten adem viel de arme kerel letterlijk als een steen tegen den grond. Hij was met bloed bevlekt en het mooie lange gekleurde katoenen hemd, dat hij van den kapitein had gekregen, was in flarden gescheurd. Men moest hem eerst

[p. 105]

wat te drinken geven en een oogenblik laten uitblazen, eer hij instaat was tot spreken.

Toen verhaalde hij in eene telkens afgebroken reden, dat het land vóór hem in opstand was. De Mandingo's van den ouden godsdienst en die welke Mahomedanen waren, hadden elkander den oorlog verklaard en waren in een gruwlijken strijd gewikkeld. Twee, ver van den weg naar Jallica afliggende dorpen bevochten elkander dagelijks; op het oogenblik hadden die van den ouden godsdienst de overhand. Zij waren thans van plan op Jallica aan te rukken en die stad te nemen. Maar alvorens dien tocht te ondernemen, zouden zij eerst het dorp hunner tegenpartij vernielen.

De neger was door de Mohamedaansche Mandingo's geprest een gevecht mede te maken, maar midden in den slag was hij gevlucht om zijn meester bericht te brengen.

Dat was een leelijk nieuws. De kapitein vloekte en raasde en ondervroeg den neger.

- Waar bevinden zich de opstandelingen op dit oogenblik?

- Op een dagreis van hier, antwoordde de neger, zij houden den weg naar Jallica bezet, opdat die van Jallica geen versterking zullen kunnen zenden of hunne tegenpartij geen boodschappers naar Jallica.

- En waar bevindt zich dat dorp, dat zij zouden aanvallen?

- Aan de linkerzijde van den weg, zei de neger, twee uren landwaarts in.

- Wanneer zouden zij dat aanvallen?

- Over drie dagen.

- Dus, dat is morgen?

- Ja!

De kapitein hield nu raad met Fernando. Als men niet voort kon, zou men op Tamisso moeten terugtrekken en of

[p. 106]

van daar langs een anderen weg (maar niemand wist of die bestond) naar Timbo moeten gaan. Daarmede zou veel tijd verloren gaan. Van de plaats waar men zich nu bevond, kon men, indien men weinig rust nam, in drie dagen Jallica bereiken, en zoo men dien tocht kon volbrengen zonder door de opstandelingen bemerkt te worden of door hen te worden tegengehouden, was men veilig. Dat zij toch Jallica zouden kunnen innemen, dat betwijfelde kapitein Campo zeer, daar volgens den neger de opstandelingen slechts een paar honderd man sterk waren, en Jallica, dat de kapitein kende, eene flinke stad was en zoo dicht bij Timbo gelegen, dat men vandaar in ongelooflijk korten tijd hulp zou kunnen krijgen. Terugkeeren was zoogoed als de reis opgeven, want noch de kapitein, noch een der inboorlingen kende een anderen route om Timbo te bereiken, dan dien over Jallica en Tamisso. Daarom stelde de kapitein voor om den tocht voort te zetten en te pogen, zonder door de negers te worden opgemerkt naar Jallica te komen. Was de weg bezet, dan zou men door geschenken of door geweld zich een doorgang verschaffen. Maar indien men terstond doormarcheerde bestond er veel kans, dat men, juist op den dag dat de negers afwezig waren om het twee uren van den weg gelegen dorp aan te vallen, daar aankwam en ongemerkt het gevaarlijke punt kon passeeren.

De kapitein werd daarin nog versterkt door de mededeeling van den neger, dat de opstandelingen volstrekt geen posten uitzetten en hunne nadering dus, indien men voorzichtig was, niet spoedig bemerkt zou worden.

Na dit voorstel wel overwogen te hebben en ook het oordeel der beide gidsen te hebben ingeroepen, werd er toe besloten en onmiddellijk alle maatregelen genomen om op eene ontmoeting voorbereid te zijn.

Alle negers werden behoorlijk gewapend en de vrouwen

[p. 107]

zooveel mogelijk belast met de bagage. De gidsen stelden zich aan het hoofd en voorwaarts ging het.

Kapitein Campo was een moedig man en voor eene expeditie als waarvan hij het hoofd was, juist de geschikte persoon. Hij was moedig tot in het vermetele, een echte waaghals, en bezield met eene groote minachting voor al wat neger was. Vandaar dat hij er niet tegen opzag om met een handvol mannen zich midden onder de opstandelingen te wagen. Daarbij kwam dat hij er op rekende, dat de opstandelingen door de Foelahs zouden onderworpen worden zoodra het bericht van den opstand den Foelahvorst slechts bereikte, en dan was het voor hem eene schoone gelegenheid om de krijgsgevangèn negers te koopen.

Zoo trok men dan voort langs de zuidzijde van de bergketen, die den weg begrenst. De hellingen daarvan waren rijk aan rivieren, stroomen en beken, terwijl talrijke vruchtbare valeien werden gezien en doorgetrokken.

Het werd avond en men had nog niets van de opstandelingen vernomen. Toch kon men naar de verzekering van den neger niet lang meer voortmarcheeren zonder iets van hen te bemerken.

In die onderstelling zond de kapitein de beide gidsen vooruit op verkenning en nam zelf de leiding van den kleinen troep op zich, alzoo in de duisternis voorttrekkende.

Een half uur verliep er, toen kwamen de gidsen te gelijk terug met de tijding, dat de weg vrij was. Slechts een post van een tiental negers had den weg bezet, maar deze waren allen bij het wachtvuur ingeslapen.

Het was nu zaak in de grootste stilte voort te trekken om ongemerkt langs dien post te komen.

Kort daarop wezen de negers het bijna uitgedoofde vuur van den post aan en bij de nu en dan opflikkerende vlam zag men donkere gedaanten op den grond liggen, terwijl de flauwe gloed

[p. 108]

van het vuur nu en dan op de punten der in den grond gestoken lansen weerkaatste.

Onhoorbaar trok de kleine karavaan voort. De kapitein met een der gidsen aan de spits, Fernando met den andere in de achterhoede. Geen geluid werd gehoord, de slapende gedaanten bewogen zich niet, nog eenige schreden en men was den post voorbij.