De slavenhaler. Tooneelen van Afrika's westkust en reis naar het land der Peuls

XXIII.
De opstandelingen bedot. - Het vertrek. - Op hun schreden terug. - Het slapende leger. - Gered.

De nacht verliep, het daglicht begon door te breken en verlichtte een akelig tooneel. De negers in hunne lange van gekleurd gestreept katoen vervaardigde hemden, overal gescheurd, sommigen aan flarden en met bloed bevlekt, leverden een demonischen aanblik op. Door de zorg van den kapitein waren de ongelukkige vrouwen en kinderen ter zijde gebracht en onder zijne hoede gesteld, en hij had zich bij hen teruggetrokken, zoover mogelijk van het walgelijk tooneel onder den boom verwijderd. De ongelukkige gevangenen overlaadden

[p. 118]

den kapitein met dankbetuigingen en kusten hem en Fernanda de handen met door tranen overstroomde gezichten.

- Ik geloof dat ik deze wel bijna zonder geleide naar de kust zou kunnen zenden, zeide de kapitein tot Fernando.

- Ik geloof het ook, was het antwoord, ik ben er zeker van. Zij mogen de slavernij te gemoet gaan, dat is in ieder geval nog verre verkieslijk boven een leven als dit. Zij zullen zich haasten zoo spoedig mogelijk hier vandaan te komen.

- Wilt gij wel gelooven, zeide de kapitein flauw glimlachend, dat dergelijke tooneelen eene heilzame uitwerking kunnen hebben op zekere menschen, die den slavenhandel verfoeien.

- Gij wilt zeggen, dat gij door den slavenhandel thans deze menschen het leven hebt gered.

- Zoo is het, zei kapitein Campo. Men moet bij alles rechtvaardig zijn. Geloof mij en gij zult het, als gij later Cuba bezoekt met mij toestemmen, dat het voor vele negers duizendmaal beter is slaaf te zijn in Amerika, dan vrij in zijn eigen land. Gij hebt er hier een twintigtal in koelen bloede zien slachten als dieren en dit is, hoe vreeslijk het zijn moge, nog niet alles. De negers, die bij gelegenheid van de troonsbeklimming of bij het sterven hunner vorsten geofferd, d.w.z. geslacht worden als beesten, en zij die vallen als offers van vele schandelijke praktijken van hunne geestelijken, zijn legio. Daarbij zijn zij op het punt van oorlogvoeren beestachtig wreed. Gij hebt er nu een staaltje van gezien, en indien ik niet tusschen beiden ware gekomen, zoudt gij het hebben gezien, hoe al die vrouwen en kinderen door die wijven zouden zijn geslacht onder de wreedste martelingen.

- Zou het niet het beste zijn, indien deze ongelukkigen weggebracht werden? vroeg Fernando, indien zij op reis gingen, bedoel ik. Indien zij Tamisso slechts kunnen bereiken, dan zijn zij gered.

[p. 119]

- Ik heb er ook aan gedacht, zei Campo, en ik zal beproeven de toestemming van het opperhoofd te verkrijgen.

- En hoe zullen wij wegkomen van deze bandieten, vroeg Fernando.

- Stil! zei de kapitein, die reeds lang een plan had gevormd, laat dat aan mij over. Als ik slaag, zal ik het u vertellen; zoo niet, dan moeten wig onzen tijd afwachten.

Hij liet zijne negers een paar pakken van de bagage openen en nam daaruit een prachtig, kwistig met koper ingelegd geweer, een fraaien dolk en een dozijn schitterend gekleurde hemden, vervolgens nog een aantal snuisterijen van geringe waarde maar in het oog loopend schitterend en gekleurd, en begaf zich toen naar het opperhoofd.

Toen hij den Mandingo het prachtige geweer aanbood, geraakte de neger geheel in verrukking. Hij greep het en toonde het, als een kind dat een mooi stuk speelgoed heeft gekregen, aan zijne krijgers, zwaaide het boven zijn hoofd, bekeek het van alle zijden en besloot met den kapitein te verzoeken er eens mede te schieten. Maar toen de kapitein hem vervolgens een fraai kleed en den dolk vereerde, kende zijne geestdrift geen grenzen meer, en hoe de kapitein er ook van walgde, moest hij zich toch laten omhelzen.

Nu deelde de kapitein aan de voornaamste krijgers fraaie hemden uit en begon toen behendig op zijn vertrek te zinspelen. Als een slim man zorgde hij er voor dat het gesprek door een half dozijn flesschen koppigen rum werd opgevroolijkt, en toen hij de krijgers eenige kleinigheden voor hunne vrouwen had overhandigd en het opperhoofd en zijne trawanten er op wees, dat, hoe eer hij met zijne slaven naar de kust kon vertrekken, hoe eer hij terug zou kunnen zijn met kisten vol van die fraaiigheden, toen verwierf hij den algemeenen bijval

[p. 120]

en het opperhoofd gaf hem met geestdrift zijne toestemming om met de gevangenen te vertrekken.

Hij omhelsde den kapitein nogmaals en verzekerde hem dat hij niet genoeg moois zou kunnen medebrengen om al de slaven te koopen, welke hij in zijn aanstaanden oorlog op de Foelah's zou maken.

Na herhaalde verzekeringen van vriendschap scheidde men en Campo haastte zich zijne lieden tot den meesten spoed aan te zetten. Het kwam er hier vooral op aan om terstond op weg te gaan, daar het geen wonder zou zijn als het opperhoofd binnen een uur op zijne toestemming terugkwam en die introk.

De kapitein had echter het middel in handen en dat was de vrees van zijne karavaan voor de opstandelingen.

Hij sprak de slavinnen ernstig toe en wees er haar op, dat hij door eenige kostbare geschenken van het opperhoofd de vergunning had gekregen om te vertrekken. De ongelukkige wezens nog verbijsterd van den doorgestanen angst betuigden plechtig, dat zij zoo snel zouden marcheeren als mogelijk was en dat zij liever in slavernij gingen bij de blanken dan daar te blijven. Bovendien wezen zij hem een pad door de wildernis, dat veel nader was dan de gewone weg.

Binnen het uur waren allen op weg. De negerinnen, die geene kinderen hadden te dragen of mede te voeren, belastten zich met een groot deel van de bagage en toen ging het met vluggen tred voorwaarts. Elke schrede, die zij deden, voerde haar dichter tot de slavernij, maar verwijderde haar ook van het tooneel van bloed en moord, dat daar helaas nog niet was afgespeeld.

Eenmaal buiten het gezicht van de opstandelingen, liet de kapitein halt houden en deelde den slaven mede, dat hij hen zou verlaten. Hij drukte hun op het hart vooral geene poging tot ontsnapping te doen daar hij hen in dat geval

[p. 121]

onmiddellijk aan de opstandelingen weer zou overleveren, en ingeval zij zich goed gedroegen de beste behandeling zouden genieten.

Deze waarschuwing was echter overbodig. De ruw mishandelde schepsels verlangden niets liever dan voorwaarts te gaan eri spoedig de kust te bereiken.

Toen stelde de kapitein de slaven onder bevel van een tiental gewapende negers en nam afscheid van hen. Daarna begaf hij zich met de zijnen terug, langzaam en behoedzaam, naar de plaats vanwaar zij gekomen waren en verborg zich, toen zij de opstandelingen weer in het gezicht kregen, in het groen.

Vandaar konden zij de bewegingen der negers volgen zonder gezien te worden. Waren zij dichterbij geweest dan zouden zij een walgelijk tooneel hebben gezien van dronkenschap en bloeddorst. Want de negers konden zelfs de mishandelde lijken niet met rust laten. Als hyena's zoo wreed en bovendien opgewonden door den drank, verscheurden zij de lijken hunner vermoorde vijanden als wilde dieren en sleepten ze door het kamp rond onder allerlei terugstootende bedrijven.

Dit duurde tot aan den middag. Toen zag men de beesten zich een voor een uitstrekken in het groen en inslapen. Zorgeloos als gewoonlijk legden zij zich van vermoeienis, dronkenschap en opwinding uitgeput en bedwelmd, neer zonder wachten uit te zetten.

Onze vrienden maakten van die gelegenheid gebruik om ongemerkt langs hen heen te sluipen en den weg naar Jallica te bereiken.

De verschrikking lag achter. Maar wat was er vóór hen?