De commandant van de negerjagers. Historisch verhaal van de krijgstochten tegen de boschnegers in Suriname, 1772-1778

[p. 188]

XXV.

Wij moeten thans terugkeeren tot Gado Saby en wel voornamelijk tot Driessen.

Den dag na de inneming en denzelfden dag, dat Mijland zoo onvoorzichtig het bosch indwaalde, ontving Driessen het bevel van den kolonel om zich met zijne negerjagers gereed te maken en zich ten spoedigste naar Barbacoea te begeven met het detachement van kapitein Bolts. Daar de kolonel tot de ontdekking was gekomen, dat hij, hoewel Gado Saby was ingenomen, nochtans in een leelijk wespennest zat, wenschte hij in de eerste plaats te zorgen voor aanvulling van de levensmiddelen en de ammunitie, die beide nagenoeg geheel verbruikt waren. Daartoe moest kapitein Bolts naar het hoofdkwartier vertrekken, hetgeen met het oog op de rondzwervende en nog volstrekt niet vernietigde Boschnegers niet zonder gevaar was. Vandaar dan ook, dat de kolonel een honderdtal van de beste zeesoldaten en een dertigtal negerjagers commandeerde.

Driessen, die met genoegen dit kleine uitstapje begroette, zou voor zijn vertrek nog gaarne van Mijland afscheid hebben genomen, maar tot zijn spijt was deze nergens te vinden. Een paar onderofficieren meenden hem te hebben hooren spreken, van een wandeling te willen maken,

[p. 189]

en toen Driessen aan de buiten Gado Saby staande schildwachten naar Mijland vroeg, kreeg hij ten slotte van den eene ten antwoord, dat hij sergeant Mijland het bosch had zien ingaan.

Eenigszins verdrietig gestemd, ging Driessen heen. Het speet hem zeer, dat hij geen afscheid van Mijland kon nemen.

Intusschen, dienst ging voor, en welgemoed toog de commandant van de negerjagers op weg. De tocht liep langs denzelfden weg, welken men gekomen was, toen men naar Gado Saby kwam. Men bivakeerde des nachts in de in allerijl opgeslagen hutten en brak bij het krieken van den dag weer op.

Het was nog zeer vroeg, toen men het moeras bereikte, waar kapitein Meyland indertijd zoo'n hinderlaag gelegd was, en waar men de verbleekte beenderen van de gesneuvelden had gevonden.

Geen wonder, dat de meeste soldaten en negerjagers in geen erg vroolijke stemming verkeerden, toen zij dat moeras overtrokken. Een diepe stilte heerschte allerwegen, ja, eene stilte, die beklemmend werkte op alles. Het was dan ook heel zonderling, dat men geen vogel, geen aap, geen enkel dier zag of hoorde.

Misschien kregen sommige een bang voorgevoel, misschien ook niet, maar toen de soldaten op het punt waren weer vasten voet te krijgen, vernamen allen op eens een krijgsgeschreeuw, dat klonk alsof het uit duizend kelen kwam en op hetzelfde oogenblik kraakte een moorddadig salvo.

- Verraad! riep Driessen, jagers, sluit aan en opgepast! Vuur!

[p. 190]

Het salvo werd onmiddellijk weder uit het bosch beantwoord en toen sprongen opeens een overstelpend aantal Boschnegers uit het groen te voorschijn en vielen, als een troep losgelaten duivels, op de negerjagers aan.

De zeesoldaten van kapitein Bolts, van verbazing nog geen schot gelost hebbend, sloten zich snel aaneen en keken toen verwonderd rond, hoe de Boschnegers allen op de negerjagers aanvielen. Woeste kreten, alsof de hel was losgebroken, weerklonken door de bosschen en tusschen den rook der musketten zag men de gestalten der Boschnegers als bezetenen rondspringen. Maar zonderling genoeg deden zij, alsof de zeesoldaten niet voor hen bestonden. Een kleine afdeeling loste schoten op hen, maar toen kapitein Bolts begon terug te trekken, lieten zij hem haast ongehinderd gaan.

Driessen vocht als een wanhopende. Het was duidelijk, dat de Boschnegers het uitsluitend op de negerjagers gemunt hadden en dat bracht Driessen het gebeurde in gedachte van twee nachten terug, toen de vijand had gezegd, dat hij weldra zijn slag zou slaan.

In het hachelijkste van den strijd hoorde Driessen op eens een stem, die boven het rumoer van het gevecht uitklonk: ‘Hoera Driessen, hier ben ik!’ En voor de verbaasde oogen van onzen commandant verscheen op eens Mijland.

Het was dezen, zooals wij weten, bij het alarm gelukt ter zijde af het bosch in te sluipen en zoodra hij aan het rumoer van den strijd de richting kende, waarin hij moest gaan, was hij op het moeras afgegaan.

Met een paar in der haast gezegde woorden bracht hij Driessen op de hoogte, dat de Boschnegers zeer

[p. 191]

sterk waren en dat het 't beste was onverwijld terug te trekken.

Onderwijl had kapitein Bolts na eerst een eindje te zijn teruggetrokken, zijn soldaten snel doen uitzwermen en trok nu al vurend op de Boschnegers aan. Op deze wijze ondersteund, gelukte het Driessen zich met zijn troep los te wikkelen uit de hem als het ware overstelpende Boschnegers. Met de hevigste woede werd echter de strijd gevoerd en ook de terugtocht geschiedde slechts schrede voor schrede. Boschnegers noch negerjagers wilde elkander loslaten, maar het getal der eersten groeide gestadig aan, terwijl dat der laatsten snel afnam. Reeds lagen er verscheidenen dood uitgestrekt op den grond en verfden groote plassen bloed het moeras, eer het kapitein Bolts gelukte het overschot der negerjagers onder de zijnen op te nemen en terug te trekken. En het was slechts aan de kloeke houding der zijnen te wijten, dat de Boschnegers het ten slotte opgaven.

Onder luid hoorngeschal deden zij een laatsten aanval en toen trokken zij terug in de bosschen.

De Boschnegers hadden hun woord gehouden. Geen enkele soldaat kwam te Barbacoea aan, want het geheele detachement was gedwongen weer naar Gado Saby terug te gaan en onder de negerjagers hadden zij een bloedbad aangericht, dat dezen lang zou heugen.