De commandant van de negerjagers. Historisch verhaal van de krijgstochten tegen de boschnegers in Suriname, 1772-1778

[p. 176]

XXXIII.

De kapitein der Boschnegers was heengegaan en de meeste negers waren gaan slapen, op den harden grond der hut of in hangmatten. Ook de andere hutten, waarvan Mijland echter niet heel veel gewaar werd, waren bewoond. Over het algemeen schenen de Boschnegers hier eene groote macht te hebben geconcentreerd. Eerst tegen middernacht bedaarde het rumoer en gepraat, daarbuiten en toen verscheen ook weer de kapitein der Boschnegers. Hij wierp zich in een hangmat en weldra hoorde Mijland hem gerust snorken.

Alleen Mijland lag wakker, klaar wakker te denken. Het was niet zijn eigen hopelooze toestand, maar die zijner kameraden, welke hem zoo wakker hield.

Het was een heerlijke nacht met helder maanlicht. Een breede stroom van licht drong aan alle zijden door de openingen in het bladerendak der Hut en verlichtte daarbuiten elk voorwerp.

Terwijl Mijland daar zoo lag, werd zijne aandacht getrokken door donkere voorwerpen, die af en toe eerst daarbuiten en later ook binnen in de hut rondvlogen. Zij kwamen en gingen, en weldra bemerkte Mijland, dat het vampiers waren.

Hij had van deze bloeddorstige vledermuizen veel

[p. 177]

gehoord, maar nog nimmer zelf eene waarneming gedaan. Thans, nu hij begreep, dat zij wellicht met een doel hier binnendrongen, sloeg hij nieuwsgierig hunne bewegingen gade.

De beide schaduwen bewogen zich nu van den eenen hoek van het vertrek naar den anderen, zonder eenig gerucht te maken en behendig de touwen vermijdende, waaraan de hangmatten waren opgehangen.

Dit vliegen of fladderen duurde slechts korte tijd. Allengs begonnen zij zich te bepalen tot het midden van de hut, dat het meest door de maan verlicht werd.

In het midden van die plek sliep de kapitein der Boschnegers. Toen hij ging slapen, had hij een soort van mantel over zijn naakt lichaam geworpen, maar dat kleedingstuk was er afgegleden en nu lag hij met zijne breede borst en bovenlijf geheel ontbloot en voor Mijland duidelijk zichtbaar.

Na slechts eenige minuten boven deze hangmat te hebben rondgevlogen, hielden de twee dieren, om zoo te zeggen, in de lucht stand, door zich met trillende vleugelslagen op hetzelfde punt te houden, vlak boven het slapende opperhoofd, de eene boven diens borst, de andere boven zijn ontbloote voeten, die terzijde uit de hangmat te voorschijn kwamen. Vervolgens begonnen beide, zich met verbazend snelle bewegingen der vleugels in kleine cirkels bewegende, in eene spiraalvormige lijn te dalen.

Een oogenblik later hadden zij zich op den slapenden man neergelaten.

Met afschuw had Mijland die helsche beesten aan het werk gezien en hij kon zijn afgrijzen nauwelijks bedwingen.

[p. 178]

Een en al verbazing over hetgeen hij zag, deed hem aan niets denken, dan aan de verrichtingen der vampiers.

Nu echter, nu hij ze daar onbeweeglijk zag zitten, zacht het bloed van den slapende uitzuigend, begon hij er aan te denken den man te wekken.

Maar op het punt dit te doen, sprak een stem in zijn binnenste: ‘Domkop, waarom zoudt ge dat doen? Laat uw vijand al zijn bloed worden afgezogen, en hij zal morgen niet in staat zijn om zijn Boschnegers tegen de uwen aan te voeren!’ Mijland dacht daarover na, maar een oogenblik later mompelde hij: ‘Dat zou toch niets geven, zijn manschappen, die hier vereenigd zijn, zullen ter wille van hun opperhoofd niet achterblijven en de gelegenheid, om den gehaten vijand afbreuk te doen, ongebruikt laten voorbijgaan. Zij zullen een ander in zijn plaats stellen en daarmede is het uit. Ik kom er geen stap verder mede, al gaf de kerel hier voor mijne oogen den laatsten snik.’

En door een onweerstaanbaar gevoel van edelmoedigheid gedreven, stiet Mijland don kapitein aan, tot deze ontwaakte.

De neger keek hem nieuwsgierig aan.

- Vampiers! zeide deze, zij zijn op u neergestreken, ik zag het juist en heb u wakker gemaakt.

De kapitein keek naar de beide schaduwen, die juist de hut verlieten en toen naar zijn borst en teenen.

Op beide plaatsen toonde eene natte, roode plek, dat Mijland de waarheid had gesproken.

De kapitein zeide niets, maar sprong uit zijn hangmat. Bij die beweging zag Mijland, dat het bloed uit een fijn gaatje op zijn borst rijkelijk vloeide en waar hij op den

[p. 179]

grond den voet zette, liet hij een bloedig spoor achter.

Hij verdween in een hoek der tent, waar hij het bloed afwaschte en iets aan de wonden deed; toen kwam hij weer terug en zeide tegen Mijland:

- Waarom waarschuwdet gij mij?

- Omdat dat mijn plicht was, zeide Mijland.

- Uw plicht? vroeg de neger; als ge mij niet gewaarschuwd had, was ik morgenochtend dood geweest. Uit de beide kleine wonden, aan de borst en aan de punt van mijn teen zou al mijn bloed zijn weggevloeid. Wie leerde u uwen vijand van het verderf te redden?

- Wie mij dat leerde, mijn eigen geweten, mijn eigen gevoel, zeide Mijland. Elk waarlijk beschaafd mensch zou zoo iets doen.

- Maar ik ben uw vijand.

- De mijne? Volstrekt niet, zei Mijland; gij zijt slechts de vijand van onze regeering en daar ik soldaat ben, doe ik wat ik, toen ik soldaat werd, heb beloofd te zullen doen. Ik vecht tegen u en tegen ieder, die een vijand is van mijp vaderland, maar daarom heb ik geen persoonlijken haat tegen u.

De kapitein keek zijn gevangene met klimmende verbazing aan.

- Ik zou met u willen vechten, zeide hij opeens, liever dan u het hoofd te laten afslaan en dat op een staak te zetten, en toch zou ik ook weer u geen leed willen doen.

Toen vroeg hij plotseling, na eenige oogenblikken in gedachten te hebben gezeten:

- Zijn er meer Hollanders zooals gij?

Mijland moest om het zonderlinge van de vraag lachen.

[p. 180]

- Natuurlijk, zeide hij; zeg, kapitein zijn er ook onder uw volk geen goeden en slechten?

De kapitein knikte.

- Waren er meer zoo geweest, hier, zeide hij, ik bedoel vroeger, dan zou veel niet gebeurd zijn.

Toen hij dit gezegd had, sprong hij uit de hangmat, liep naar buiten en deed een schel gefluit hooren.

Op dit signaal kwam alles in het dorp in beweging.